Voor het lezen dacht ik al ‘succes hiermee bij de rechtse en christelijke partijen’ en welja:
>D66 verwacht later dit jaar het wetsvoorstel naar de Tweede Kamer te sturen. Mirjam Bikker van ChristenUnie reageert via X: ‘D66 blijft maar bezig met euthanasie oprekken. Wat ooit een uitzondering was, wordt steeds meer de norm. Kwetsbaar leven verdient zorg en bescherming. Laten we daar werk van maken in plaats van een nieuwe duw naar de dood.’
Het is just inhumaan om hier zo in te staan. Ik heb mijn oma af zien takelen door dementie en dat had op het einde helemaal niets meer met leven te maken. Gun mensen en hun familie een waardig einde en denk niet ‘Het ademt nog, dus het is leven’ – totdat het als een bang, verward en zichzelf bevuilend skelet uiteindelijk de laatste adem uitblaast. Ik haat de christelijke partijen.
Ik ben helaas goed bekend met de gevolgen van dementie, gezien dat mijn overgrootmoeder en oma zijn overleden nadat ze jarenlang dementie hadden gehad. En ik heb begrepen van mijn vader dat mijn oma ooit had gezegd dat ze liever euthanasie had dan leven zoals mijn overgrootmoeder, maar toen mijn oma het zelf had, toen kon ze zich dit niet meer herinneren op een gegeven, en wat euthanasie inhield snapte ze op een gegeven moment niet meer. Uiteindelijk heeft ze het niet gekregen.
En dat is juist het probleem voor veel huisartsen, op een gegeven moment kan een dement persoon niet meer zelf die keuze maken en dat punt kan liggen voordat een persoon aan alle andere eisen voor euthanasie voldoet. Bij een dement persoon bij wie de huisarts euthanasie gaat plegen begrijpt die mogelijk niet wat er gebeurt, waarom het gebeurt en wat er gaat gebeuren, en dat vraagstuk kun je niet oplossen door de wet aan te passen denk ik.
Het is supertriest voor mensen met progressieve dementie en hun familieleden dat ze al uit het leven moeten stappen terwijl ze nog voor het grootste gedeelte wilsbekwaam zijn, omdat later euthanasie niet meer mogelijk is. De laatste bewuste maanden met hun dierbaren worden ze hiermee ontzegt. Bedankt Gristelijk Nederland.
In 2019 is een tante van mij gestorven, ze was zwaar dement. Na de uitvaart op de koffietafel sprak ik mijn nicht en ze gaf aan dat ze al lang afscheid had genomen van haar moeder. De uitvaart was slechts het afscheid van het lichaam van haar moeder.
We hebben allemaal recht op leven, maar het recht om uit het leven te stappen. Het is toch onmenselijk om mensen zo lang in leven te houden. En waarom? Voor zichzelf? Die mensen krijgen bijna niks meer mee. Voor de familie? Die hun ouder of grootouder letterlijk zien wegteren? Voor de maatschappij? Dementerende mensen kunne agressief zien, hebben veel zorg nodig en zijn vaak een gevaar voor zichzelf en de omgeving. Als een paard kreupel is geven we die een spuitje uit mede leiden, maar oma mag lekker jaren haarzelf bevuilen en vol met wanen zitten.
Ik heb het afgelopen jaar twee naasten verloren die graag een menswaardiger levenseinde hadden gehad, een was een geval van dementie waar alles goed was vastgelegd en opgevolgd. Toch kon het in beide gevallen niet door stomme omstandigheden. Het was zo ongelooflijk krom en de wetgeving sluit gewoon niet aan bij de realiteit.
Wel lastig aangezien die mensen bijna per definitie niet toerekeningsvatbaar genoeg zijn om daar een voldoende robuuste keuze over te maken.
Een euthanasie verklaring die je met volle verstand en capabel tekent vooraf over euthanasie vanwege dementie hoort gewoon rechtsgeldig te blijven. De pijn die mensen zelf lijden, en die de naasten leiden is erg groot. Deze mensen zijn op het eind vaak geen schim meer van zichzelf.
Heb het bij mijn opa en oma gezien, niks meer van over na dementie. Mijn opa was altijd uitgesproken over dat hij euthanasia wilde plegen, helaas was hij te laat en zit hij nu in een tehuis. Herken niks meer van die man. Helemaal eens dat makkelijker moet worden.
Zoals altijd zijn het conservatieve gelovige met hun idiote blik op ‘t leven die als eerste steigeren. Het lef dat ze hebben om zo hun shit door te drukken blijft me verbazen. Het moet een persoonlijke keuze zijn.
Mijn lieve slimme vader heeft FTD en is steeds verder aan het aftakelen. Zijn eigen moeder had dementie en hij zei altijd zo wil ik niet leven.
Maar toen eenmaal duidelijk was dat hij FTD had was euthanasie niet meer mogelijk immers volgens de wet kon hij die keuze niet meer maken.
Ik ben juist heel erg voor om mensen met dementie makkelijker euthanasie te laten plegen. Mijn vader is allang niet meer de persoon die hij was en het gaat alleen maar erger worden. Het is zwaar voor mijn moeder, mijn zus en mij. Er is nu een niet behandel plan opgezet dat als hij iets krijgt dat hij niet behandeld of gereanimeerd word. Maar dat is toch zoveel meer mensonterend dan rustig is eigen omgeving met geliefden rustig wegzakken.
Als arts ben ik het wel eens met het wetsvoorstel: euthanasie niet meer tot moord-tenzij maken maar als een gewone daad van medemenselijkheid. De verplichting tot een gesprek bij de diagnose is een beetje overbodig: elke goede arts doet dit al en het is niet controleerbaar.
Het probleem bij euthanasie bij dementie is dat mensen meestal zelf niet meer kunnen aangeven wat ze willen. Het is veelal duidelijk dat mensen vooraf gezegd hebben euthanasie te willen als ze dement zijn, maar eenmaal dement is deze lijdensdruk vanuit de mensen zelf vaak verdwenen. Dementie erodeerd immers de kern van je wezen. Dus denkt deze persoon er nog steeds hetzelfde over als Voorst die dementie was? Onmogelijk om te weten.
Uit mijn impressie vanuit de gesloten afdelingen waar ik heb gewerkt speelde bij 1/10 mensen een duidelijke lijdensdruk en vond ik het zwaar dat euthanasie geen optie voor hen was. Bij 3/10 was er duidelijk geen lijdensdruk en was men algemeen genomen vrolijk. De overige 6/10 bewoners was apathisch en maakt noch een vrolijke noch een verdrietige indruk.
Het is dus niet enkel een wettelijke dilemma, maar ook een moreel dilemma.
Elk jaar ga ik met mijn euthanasie en wilsverklaring naar de huisarts.
Elk jaar onder toeziend oog van de arts datum/handtekening
Elk jaar nieuw kopietje in dossier.
Elk jaar een gesprekje en vastlegging.
Sinds 2006.
En ik weet dat met beginnende dementie ik zeer waarschijnlijk alsnog steeds de hand aan mij zelf zal moeten slaan omdat je verplicht wordt te leven.
Langzaam in je eigen stront zittend aan een tafel weg rottend wachtend op de dood. Zonder besef van iets.
Helaas al 2x van dichtbij mee moeten maken en nu met mijn schoonmoeder weeeeeeer.
Het hebben van een hartslag staat niet gelijk aan leven.
Ja het is moeilijk, ja kans op misbruik. Maar begin dan eens met toestaan handelsverbod en enkel pijnstillers bv. Ipv heel bakje aan medicijnen
.
Ik ben niet de grootste fan van euthanasie, maar als er gevallen zijn waarvoor het te begrijpen zijn, dan valt dementie daar zeker onder. Op een gegeven moment ben je eigenlijk alleen nog op de wereld om je luier vol te schijten en om 20x op een dag je kinderen opnieuw te leren kennen of te vragen waar je overleden echtgeno(o)t(e) is. Al is naar ik hoor het messy verschrikkelijke om te weten dat je het hebt en om jezelf elke dag een beetje meer te verliezen. Op een gegeven moment weet je het zelf toch niet meer.
13 comments
Voor het lezen dacht ik al ‘succes hiermee bij de rechtse en christelijke partijen’ en welja:
>D66 verwacht later dit jaar het wetsvoorstel naar de Tweede Kamer te sturen. Mirjam Bikker van ChristenUnie reageert via X: ‘D66 blijft maar bezig met euthanasie oprekken. Wat ooit een uitzondering was, wordt steeds meer de norm. Kwetsbaar leven verdient zorg en bescherming. Laten we daar werk van maken in plaats van een nieuwe duw naar de dood.’
Het is just inhumaan om hier zo in te staan. Ik heb mijn oma af zien takelen door dementie en dat had op het einde helemaal niets meer met leven te maken. Gun mensen en hun familie een waardig einde en denk niet ‘Het ademt nog, dus het is leven’ – totdat het als een bang, verward en zichzelf bevuilend skelet uiteindelijk de laatste adem uitblaast. Ik haat de christelijke partijen.
Ik ben helaas goed bekend met de gevolgen van dementie, gezien dat mijn overgrootmoeder en oma zijn overleden nadat ze jarenlang dementie hadden gehad. En ik heb begrepen van mijn vader dat mijn oma ooit had gezegd dat ze liever euthanasie had dan leven zoals mijn overgrootmoeder, maar toen mijn oma het zelf had, toen kon ze zich dit niet meer herinneren op een gegeven, en wat euthanasie inhield snapte ze op een gegeven moment niet meer. Uiteindelijk heeft ze het niet gekregen.
En dat is juist het probleem voor veel huisartsen, op een gegeven moment kan een dement persoon niet meer zelf die keuze maken en dat punt kan liggen voordat een persoon aan alle andere eisen voor euthanasie voldoet. Bij een dement persoon bij wie de huisarts euthanasie gaat plegen begrijpt die mogelijk niet wat er gebeurt, waarom het gebeurt en wat er gaat gebeuren, en dat vraagstuk kun je niet oplossen door de wet aan te passen denk ik.
Het is supertriest voor mensen met progressieve dementie en hun familieleden dat ze al uit het leven moeten stappen terwijl ze nog voor het grootste gedeelte wilsbekwaam zijn, omdat later euthanasie niet meer mogelijk is. De laatste bewuste maanden met hun dierbaren worden ze hiermee ontzegt. Bedankt Gristelijk Nederland.
In 2019 is een tante van mij gestorven, ze was zwaar dement. Na de uitvaart op de koffietafel sprak ik mijn nicht en ze gaf aan dat ze al lang afscheid had genomen van haar moeder. De uitvaart was slechts het afscheid van het lichaam van haar moeder.
We hebben allemaal recht op leven, maar het recht om uit het leven te stappen. Het is toch onmenselijk om mensen zo lang in leven te houden. En waarom? Voor zichzelf? Die mensen krijgen bijna niks meer mee. Voor de familie? Die hun ouder of grootouder letterlijk zien wegteren? Voor de maatschappij? Dementerende mensen kunne agressief zien, hebben veel zorg nodig en zijn vaak een gevaar voor zichzelf en de omgeving. Als een paard kreupel is geven we die een spuitje uit mede leiden, maar oma mag lekker jaren haarzelf bevuilen en vol met wanen zitten.
Ik heb het afgelopen jaar twee naasten verloren die graag een menswaardiger levenseinde hadden gehad, een was een geval van dementie waar alles goed was vastgelegd en opgevolgd. Toch kon het in beide gevallen niet door stomme omstandigheden. Het was zo ongelooflijk krom en de wetgeving sluit gewoon niet aan bij de realiteit.
Wel lastig aangezien die mensen bijna per definitie niet toerekeningsvatbaar genoeg zijn om daar een voldoende robuuste keuze over te maken.
Een euthanasie verklaring die je met volle verstand en capabel tekent vooraf over euthanasie vanwege dementie hoort gewoon rechtsgeldig te blijven. De pijn die mensen zelf lijden, en die de naasten leiden is erg groot. Deze mensen zijn op het eind vaak geen schim meer van zichzelf.
Heb het bij mijn opa en oma gezien, niks meer van over na dementie. Mijn opa was altijd uitgesproken over dat hij euthanasia wilde plegen, helaas was hij te laat en zit hij nu in een tehuis. Herken niks meer van die man. Helemaal eens dat makkelijker moet worden.
Zoals altijd zijn het conservatieve gelovige met hun idiote blik op ‘t leven die als eerste steigeren. Het lef dat ze hebben om zo hun shit door te drukken blijft me verbazen. Het moet een persoonlijke keuze zijn.
Mijn lieve slimme vader heeft FTD en is steeds verder aan het aftakelen. Zijn eigen moeder had dementie en hij zei altijd zo wil ik niet leven.
Maar toen eenmaal duidelijk was dat hij FTD had was euthanasie niet meer mogelijk immers volgens de wet kon hij die keuze niet meer maken.
Ik ben juist heel erg voor om mensen met dementie makkelijker euthanasie te laten plegen. Mijn vader is allang niet meer de persoon die hij was en het gaat alleen maar erger worden. Het is zwaar voor mijn moeder, mijn zus en mij. Er is nu een niet behandel plan opgezet dat als hij iets krijgt dat hij niet behandeld of gereanimeerd word. Maar dat is toch zoveel meer mensonterend dan rustig is eigen omgeving met geliefden rustig wegzakken.
Als arts ben ik het wel eens met het wetsvoorstel: euthanasie niet meer tot moord-tenzij maken maar als een gewone daad van medemenselijkheid. De verplichting tot een gesprek bij de diagnose is een beetje overbodig: elke goede arts doet dit al en het is niet controleerbaar.
Het probleem bij euthanasie bij dementie is dat mensen meestal zelf niet meer kunnen aangeven wat ze willen. Het is veelal duidelijk dat mensen vooraf gezegd hebben euthanasie te willen als ze dement zijn, maar eenmaal dement is deze lijdensdruk vanuit de mensen zelf vaak verdwenen. Dementie erodeerd immers de kern van je wezen. Dus denkt deze persoon er nog steeds hetzelfde over als Voorst die dementie was? Onmogelijk om te weten.
Uit mijn impressie vanuit de gesloten afdelingen waar ik heb gewerkt speelde bij 1/10 mensen een duidelijke lijdensdruk en vond ik het zwaar dat euthanasie geen optie voor hen was. Bij 3/10 was er duidelijk geen lijdensdruk en was men algemeen genomen vrolijk. De overige 6/10 bewoners was apathisch en maakt noch een vrolijke noch een verdrietige indruk.
Het is dus niet enkel een wettelijke dilemma, maar ook een moreel dilemma.
Elk jaar ga ik met mijn euthanasie en wilsverklaring naar de huisarts.
Elk jaar onder toeziend oog van de arts datum/handtekening
Elk jaar nieuw kopietje in dossier.
Elk jaar een gesprekje en vastlegging.
Sinds 2006.
En ik weet dat met beginnende dementie ik zeer waarschijnlijk alsnog steeds de hand aan mij zelf zal moeten slaan omdat je verplicht wordt te leven.
Langzaam in je eigen stront zittend aan een tafel weg rottend wachtend op de dood. Zonder besef van iets.
Helaas al 2x van dichtbij mee moeten maken en nu met mijn schoonmoeder weeeeeeer.
Het hebben van een hartslag staat niet gelijk aan leven.
Ja het is moeilijk, ja kans op misbruik. Maar begin dan eens met toestaan handelsverbod en enkel pijnstillers bv. Ipv heel bakje aan medicijnen
.
Ik ben niet de grootste fan van euthanasie, maar als er gevallen zijn waarvoor het te begrijpen zijn, dan valt dementie daar zeker onder. Op een gegeven moment ben je eigenlijk alleen nog op de wereld om je luier vol te schijten en om 20x op een dag je kinderen opnieuw te leren kennen of te vragen waar je overleden echtgeno(o)t(e) is. Al is naar ik hoor het messy verschrikkelijke om te weten dat je het hebt en om jezelf elke dag een beetje meer te verliezen. Op een gegeven moment weet je het zelf toch niet meer.
Comments are closed.