Η Ελλάδα του 2025 μοιάζει με τον ξάδερφο που φοράει Armani στο τραπέζι του γάμου, ενώ το ενοίκιο του είναι τρεις μήνες απλήρωτο. Από τη μία, κατασκευάζει ουρανοξύστες στην Αθηναϊκή Ριβιέρα, από την άλλη παίζει «ξυστό» μπας και του κόψει η ΔΕΗ το ρεύμα με λιγότερο θυμό.
Γράφει ο Δημήτρης Δραγώγιας
Η ανάπτυξη, μας λένε, καλπάζει. Επενδύσεις, πρωτογενή πλεονάσματα, αξιολογήσεις που ανεβαίνουν σαν θερμόμετρο στον καύσωνα. Η S&P μάς έδωσε «BBB» – στην Ελλάδα το διαβάσαμε ως «Βγάλε Βόλτα το Βιογραφικό». Εν τω μεταξύ, οι μισθοί μένουν στάσιμοι, τα ενοίκια πετούν σαν drone, και οι δημόσιες συγκοινωνίες σε πάνε στον προορισμό σου… μόνο αν δεν τον χρειάζεσαι επειγόντως.
Κι όμως, υπάρχει ένας τομέας που ανθεί. Που δεν ζητάει ούτε μεταρρυθμίσεις, ούτε fast track αδειοδοτήσεις. Που δεν έχει απεργίες, δεν έχει ΤΑΙΠΕΔ, δεν έχει… Τρόικα. Ο νέος πνεύμονας της ελληνικής οικονομίας: Ο Τζόγος
Ο τζίρος των τυχερών παιχνιδιών για το 2024 έφτασε τα 11,3 δισεκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή σχεδόν ό,τι δεν δώσαμε στους εκπαιδευτικούς, το ακουμπήσαμε στο ΚΙΝΟ. Ο Έλληνας δεν επενδύει πια στο μέλλον – ποντάρει ότι το παρόν του δεν θα του πέσει στο κεφάλι. Και με τρεις στους τέσσερις να έχουν παίξει τουλάχιστον μία φορά τον τελευταίο χρόνο, δεν μιλάμε για χόμπι. Μιλάμε για εθνικό σπορ.
Από το Ελληνικό με τις κατοικίες των 5.000 ευρώ το τετραγωνικό, μέχρι τον λαχειοπώλη στη γωνία με το «χρυσό λαχείο», η Ελλάδα μοιάζει με καζίνο. Μπροστά βιτρίνα, πίσω ρουλέτα. Η οικονομία θυμίζει παίκτη που κέρδισε ένα χιλιάρικο στα φρουτάκια και αποφάσισε ότι τώρα είναι πλούσιος.
Το ερώτημα δεν είναι αν η Ελλάδα ανθίζει ή πενθεί. Είναι αν έχει επίγνωση της διαφοράς μεταξύ τεχνητού φωτισμού και ήλιου. Το project του Ελληνικού χτίζεται με την αίγλη του Ντουμπάι και τα μεροκάματα της Τανζανίας. Το κράτος ανακοινώνει επιδόματα ενώ καμαρώνει για την «υγειονομική» δημοσιονομική πολιτική. Μοιάζει με γιατρό που σε διαβεβαιώνει πως το ράμμα είναι επιτυχημένο – αδιαφορώντας αν λείπει το πόδι.
Και κάπου εκεί, ο πολίτης, ανάμεσα σε αύξηση στα ενοίκια και μείωση προσδοκιών, σκέφτεται: «Δεν βάζω κι ένα ΛΟΤΤΟ;». Γιατί στην τελική, όταν όλα γύρω σου είναι ένα ρίσκο – η δημόσια υγεία, η σύνταξη, το αν θα βρεις δουλειά χωρίς γνωστό – ο τζόγος είναι απλώς η ειλικρινέστερη μορφή επένδυσης.
Η ελληνική οικονομία δεν είναι ούτε σε άνθιση ούτε σε πένθος. Είναι σε προσευχή. Αν η ανάπτυξη θα αποδειχθεί πραγματική ή απλώς μια νέα φούσκα – αυτό θα το δείξει ο τροχός. Κυριολεκτικά. Μέχρι τότε, ρίξτε έναν αριθμό στο Τζόκερ. Μπορεί να πιάσουμε την «κανονικότητα», έστω και με πέντε και ένα. Αλλά ας μην ξεχνάμε: και στον Τιτανικό η ορχήστρα έπαιζε μέχρι τέλους.