>De komst van haar dochter deed Ann noodgedwongen beslissen om minder te werken. Een voltijdse baan combineren met alleenstaand ouderschap zonder een vader in de buurt, bleek een onhaalbare kaart. Vier vijfde werken dan maar. ‘Niet om een dagje thuis te zijn, wel om die vrije uren te spreiden over de hele week. Zo kan ik mijn dochter van de kleuterschool ophalen, boodschappen doen en koken. Anders haal ik het niet. Maar het betekent een flinke hap uit mijn loon.’
>Samen met haar collega Kim De Weerdt schreef Ann een open brief over de obstakels waarop alleenstaande ouders botsen. ‘Sinds mijn scheiding is mijn financiële situatie er enorm op achteruit gegaan’, zegt Kim, die twee kinderen in co-ouderschap opvoedt. ‘We verdienen nog net te veel om in aanmerking te komen voor steun, maar houden te weinig over om ademruimte te voelen.’
>Omdat inkomenssteun snel wordt afgebouwd als het loon stijgt – de zogenaamde promotieval – zitten inkomens in de middenmoot al snel met een probleem, legt Maarten Gerard, hoofd van de ACV-studiedienst, uit. ‘We moeten de inkomensgrenzen voor bijvoorbeeld een sociaal energietarief of verhoogde kinderbijslag optrekken, en de steun geleidelijker afbouwen.’
Side-effect van besparingen: mensen die, voor zichzelf of voor hun kinderen, beter zouden scheiden, die omwille van financiële redenen samen blijven, met alle sociale gevolgen van dien.
Dit zal gevolgen hebben die voor de grote samenleving jarenlang onzichtbaar zullen zijn. Een stabiel thuis is van opperste belang voor een kind. De besparingen maken dat veel moeilijker.
>Bovendien blijft het beleid sterk gericht op het klassieke tweeverdienersmodel, klagen de briefschrijvers aan. Toch leven steeds meer mensen in een niet-klassieke gezinsvorm. Inmiddels zijn meer dan een derde van alle huishoudens in België éénpersoons-huishoudens. Ann: ‘Kinderopvang, de huur of een hypotheek, het kadastraal inkomen, energierenovaties, eten, schoolkosten, verzekeringen … en dat allemaal met één inkomen in plaats van twee.’
>De regering doet volgens Gerard alsof mensen hun loopbaan volledig vrij kiezen. ‘Maar veel alleenstaande ouders werken noodgedwongen deeltijds om het werk met de zorg voor hun kinderen te kunnen combineren. Dat straft de federale regering nu rechtstreeks af.’
De regering gaat er de facto van uit dat je maar moet zien dat je voldoet aan het klassiek 2-ouder gezin. Alsof scheidingen niet gebeuren. Alsof overlijdens niet gebeuren. Alsof ongelukken niet gebeuren. Etc…
Dit is een hardvochtig beleid dat zegt “Ge moet maar zien dat ge past binnen ons systeem”. En als daar dan een kapotte generatie van komt, de schuld steken op hen die de steun niet gekregen hebben die ze nodig hadden.
>Is het leven dan enkel nog betaalbaar met twee inkomens? ‘Die vraag is de pijnlijke kern van het debat’, stelt Maarten Gerard. ‘Daarenboven vergroot de Arizona-regering de kloof met haar pensioenbeleid. Zo betalen mensen twee keer. Ze kunnen minder verdienen tijdens hun loopbaan en de strengere loopbaanvoorwaarden voor het pensioen benadelen hen nadien.’
>Over een goede vijf jaar zal Kris recht hebben op zijn pensioen. ‘Maar zolang ik gezond ben, zal ik blijven werken. Niet omdat ik er zoveel zin in heb, maar omdat ik bang ben dat ik met mijn pensioen niet rondkom. Het is niet makkelijk om iets opzij te zetten.’ Ook om ziek te worden zit de schrik erin: ‘Er mag gewoon niets gebeuren.’
>‘Onlangs kreeg ik een brief dat ik geen laptop meer kan huren van de school, maar er zelf een moet aanschaffen. Dat is gemakkelijk vijfhonderd euro.’ Minister van Onderwijs Zuhal Demir (N-VA) maakt immers korte metten met het gratis-laptopbeleid van haar voorganger en partijgenoot Ben Weyts.
Weg sociale hulp, alle geld moet naar wapenbedrijven en hun aandeelhouders. Dat krijg je met neoliberalen als N-VA en MR.
Tja alleenstaand ouder worden heeft helaas negatieve consequenties. Ik weet niet of de overheid alles maar moet oplossen voor iedereen die de verkeerde man/vrouw kiest om kinderen mee te krijgen
gelukkig voor diegenen in het artikel staat “werken moet weer lonen” redelijk hoog op de prioriteitenlijst van de huidige regering. dus de promotieval aanpakken zal op de een of andere manier zeker gebeuren. verder bevat het artikel enkel een paar getuigenissen zonder enige cijfers of statistieken
Niet alleen alleenstaande ouders, dit is een algemene trend. De vaste kosten stijgen sneller dan de lonen waardoor het vrij besteedbaar inkomen steeds kleiner wordt voor een aanzienlijk deel van de bevolking. Met de maatregelen die de regering tot nu toe aangekondigd heeft zal dat niet verbeteren in tegendeel. Meer belastingen, hogere belastingen, boodschappen worden duurder, energie wordt duurder,…
Bij deze een oproep om samen guillotines te bouwen op openbare plekken.
Maar als alle vaste kosten stijgen, geldt dat ook voor de regering. Dus dan kunnen ze toch niet anders dan ofwel minder diensten leveren of hogere belastingen heffen.
Het komt vaak over alsof velen de regering als een almachtig orgaan beschouwen die in volle vrijheid de hele maatschappij en economie kan sturen.
De overheid is ook maar een economische speler en de invloed van de Belgische regering op bijvoorbeeld de internationale handelsprijzen is zo goed als nul.
Europa en België is relatief aan het verarmen omdat de rest van de wereld rijker wordt. Armer wil zeggen dat we ons minder sociale programma’s kunnen veroorloven.
Als de regering daar iets van invloed op heeft is het met zaken zoals innoveren, ondernemen en werken stimuleren zodat we economisch meegroeien met de rest van de wereld.
Het alternatief is minder sociale uitgaven.
Maar relatief verarmen en toch meer geld uitdelen kan niet.
newsflash: niet alleenstaande ouders ook
Omdat er steeds meer alleenstaande ouders zijn
Vooral voedingsinflatie is out-of-control, dit maakt voor de doorsnee mens de grootste brok uit van de uitgaven.
Als je heel veel verdient is het % dat je moet uitgeven aan voeding veel kleiner, dus dan is de index genoeg om dat de dekken. Zoveelste voorbeeld hoe een systeem de armeren meer kan treffen
9 comments
>De komst van haar dochter deed Ann noodgedwongen beslissen om minder te werken. Een voltijdse baan combineren met alleenstaand ouderschap zonder een vader in de buurt, bleek een onhaalbare kaart. Vier vijfde werken dan maar. ‘Niet om een dagje thuis te zijn, wel om die vrije uren te spreiden over de hele week. Zo kan ik mijn dochter van de kleuterschool ophalen, boodschappen doen en koken. Anders haal ik het niet. Maar het betekent een flinke hap uit mijn loon.’
>Samen met haar collega Kim De Weerdt schreef Ann een open brief over de obstakels waarop alleenstaande ouders botsen. ‘Sinds mijn scheiding is mijn financiële situatie er enorm op achteruit gegaan’, zegt Kim, die twee kinderen in co-ouderschap opvoedt. ‘We verdienen nog net te veel om in aanmerking te komen voor steun, maar houden te weinig over om ademruimte te voelen.’
>Omdat inkomenssteun snel wordt afgebouwd als het loon stijgt – de zogenaamde promotieval – zitten inkomens in de middenmoot al snel met een probleem, legt Maarten Gerard, hoofd van de ACV-studiedienst, uit. ‘We moeten de inkomensgrenzen voor bijvoorbeeld een sociaal energietarief of verhoogde kinderbijslag optrekken, en de steun geleidelijker afbouwen.’
Side-effect van besparingen: mensen die, voor zichzelf of voor hun kinderen, beter zouden scheiden, die omwille van financiële redenen samen blijven, met alle sociale gevolgen van dien.
Dit zal gevolgen hebben die voor de grote samenleving jarenlang onzichtbaar zullen zijn. Een stabiel thuis is van opperste belang voor een kind. De besparingen maken dat veel moeilijker.
>Bovendien blijft het beleid sterk gericht op het klassieke tweeverdienersmodel, klagen de briefschrijvers aan. Toch leven steeds meer mensen in een niet-klassieke gezinsvorm. Inmiddels zijn meer dan een derde van alle huishoudens in België éénpersoons-huishoudens. Ann: ‘Kinderopvang, de huur of een hypotheek, het kadastraal inkomen, energierenovaties, eten, schoolkosten, verzekeringen … en dat allemaal met één inkomen in plaats van twee.’
>De regering doet volgens Gerard alsof mensen hun loopbaan volledig vrij kiezen. ‘Maar veel alleenstaande ouders werken noodgedwongen deeltijds om het werk met de zorg voor hun kinderen te kunnen combineren. Dat straft de federale regering nu rechtstreeks af.’
De regering gaat er de facto van uit dat je maar moet zien dat je voldoet aan het klassiek 2-ouder gezin. Alsof scheidingen niet gebeuren. Alsof overlijdens niet gebeuren. Alsof ongelukken niet gebeuren. Etc…
Dit is een hardvochtig beleid dat zegt “Ge moet maar zien dat ge past binnen ons systeem”. En als daar dan een kapotte generatie van komt, de schuld steken op hen die de steun niet gekregen hebben die ze nodig hadden.
>Is het leven dan enkel nog betaalbaar met twee inkomens? ‘Die vraag is de pijnlijke kern van het debat’, stelt Maarten Gerard. ‘Daarenboven vergroot de Arizona-regering de kloof met haar pensioenbeleid. Zo betalen mensen twee keer. Ze kunnen minder verdienen tijdens hun loopbaan en de strengere loopbaanvoorwaarden voor het pensioen benadelen hen nadien.’
>Over een goede vijf jaar zal Kris recht hebben op zijn pensioen. ‘Maar zolang ik gezond ben, zal ik blijven werken. Niet omdat ik er zoveel zin in heb, maar omdat ik bang ben dat ik met mijn pensioen niet rondkom. Het is niet makkelijk om iets opzij te zetten.’ Ook om ziek te worden zit de schrik erin: ‘Er mag gewoon niets gebeuren.’
>‘Onlangs kreeg ik een brief dat ik geen laptop meer kan huren van de school, maar er zelf een moet aanschaffen. Dat is gemakkelijk vijfhonderd euro.’ Minister van Onderwijs Zuhal Demir (N-VA) maakt immers korte metten met het gratis-laptopbeleid van haar voorganger en partijgenoot Ben Weyts.
Weg sociale hulp, alle geld moet naar wapenbedrijven en hun aandeelhouders. Dat krijg je met neoliberalen als N-VA en MR.
Tja alleenstaand ouder worden heeft helaas negatieve consequenties. Ik weet niet of de overheid alles maar moet oplossen voor iedereen die de verkeerde man/vrouw kiest om kinderen mee te krijgen
gelukkig voor diegenen in het artikel staat “werken moet weer lonen” redelijk hoog op de prioriteitenlijst van de huidige regering. dus de promotieval aanpakken zal op de een of andere manier zeker gebeuren. verder bevat het artikel enkel een paar getuigenissen zonder enige cijfers of statistieken
Niet alleen alleenstaande ouders, dit is een algemene trend. De vaste kosten stijgen sneller dan de lonen waardoor het vrij besteedbaar inkomen steeds kleiner wordt voor een aanzienlijk deel van de bevolking. Met de maatregelen die de regering tot nu toe aangekondigd heeft zal dat niet verbeteren in tegendeel. Meer belastingen, hogere belastingen, boodschappen worden duurder, energie wordt duurder,…
Bij deze een oproep om samen guillotines te bouwen op openbare plekken.
Maar als alle vaste kosten stijgen, geldt dat ook voor de regering. Dus dan kunnen ze toch niet anders dan ofwel minder diensten leveren of hogere belastingen heffen.
Het komt vaak over alsof velen de regering als een almachtig orgaan beschouwen die in volle vrijheid de hele maatschappij en economie kan sturen.
De overheid is ook maar een economische speler en de invloed van de Belgische regering op bijvoorbeeld de internationale handelsprijzen is zo goed als nul.
Europa en België is relatief aan het verarmen omdat de rest van de wereld rijker wordt. Armer wil zeggen dat we ons minder sociale programma’s kunnen veroorloven.
Als de regering daar iets van invloed op heeft is het met zaken zoals innoveren, ondernemen en werken stimuleren zodat we economisch meegroeien met de rest van de wereld.
Het alternatief is minder sociale uitgaven.
Maar relatief verarmen en toch meer geld uitdelen kan niet.
newsflash: niet alleenstaande ouders ook
Omdat er steeds meer alleenstaande ouders zijn
Vooral voedingsinflatie is out-of-control, dit maakt voor de doorsnee mens de grootste brok uit van de uitgaven.
Als je heel veel verdient is het % dat je moet uitgeven aan voeding veel kleiner, dus dan is de index genoeg om dat de dekken. Zoveelste voorbeeld hoe een systeem de armeren meer kan treffen
Comments are closed.