Per heden stel ik een polarisatiestop voor. Ik wil niet dat de vermeende polarisatie van ons land ophoudt – ik wil het woord ‘polarisatie’ simpelweg niet meer horen of lezen. Ook al is het maar een weekje. Dat verongelijkte gejammer, het komt me de neus uit.
Uit onderzoeken blijkt al jaren dat het eigenlijk wel meevalt met die polarisatie in de samenleving. Nederlanders lijden vooral aan het idéé dat we ernstig polariseren. Hoe zou dat nou komen? Door middenpartijen die zich continu afzetten tegen de extremen om hun eigen gebrek aan identiteit te maskeren. En door luie opiniemakers die vlak voor de zomervakantie alleen nog maar kunnen pruttelen dat ze ‘toch zo moe zijn van al die meningen’.
Persoonlijk ben ik verre van meningenmoe. Daar hebben we toch helemaal de luxe niet voor? We vervuilen onze lucht en rivieren, werken samen met een land dat een genocide aan het uitvoeren is en krijgen een nieuwe asielwet die een misdaad tegen de menselijkheid is. Als het polariserend is om tegen zulke dingen in opstand te komen, zie ik liever meer dan minder polarisatie.
Ongezellig en boos
Misschien is dat heel gereformeerd van mij: “Wie niet polemiseert, is niet bekeerd”, zei de roemruchte theoloog Klaas Schilder. Vrij geïnterpreteerd: een volgeling van Jezus kan onmogelijk onverschillig zijn. Jezus hield immens veel van de wereld en juist vanwege die liefde was hij vaak ongezellig en boos. Getergd door al het onrecht. Als Jezus in deze tijd had rondgelopen, zou iedereen zeggen dat hij inhoudelijk misschien best een punt had, maar dat hij beter op zijn toon zou moeten letten. Minder bloederig dan een kruisiging, maar net zo dodelijk.
Deze zomer las ik het proefschrift van collega Dick Schinkelshoek. Hij is gepromoveerd op Alfred Dedo Müller, een Duitse theoloog die geen nazi was, maar ook geen verzetsheld. Een man van het midden die graag in gesprek bleef met iedereen en altijd met twee woorden sprak. Hij bleef voortdurend ‘Ja, maar…’ zeggen tegen de nazi’s, ook toen het moment daar was dat je eigenlijk alleen nog maar keihard NEIN! moest roepen. Müller had eerder en heviger moeten polariseren; van die conclusie gaat een actuele waarschuwing uit.
Het midden kan zo laf zijn dat het kwaadaardig wordt. Een kerkgenootschap dat aan de lopende band pislauwe verklaringen produceert. Omroepen die Geert Wilders over zijn katten interviewen, kranten die die ene hufterige columnist maar blijven aanhouden ‘voor de gezonde balans’. Politici die staan te popelen om te ‘benoemen’ dat we inderdaad heus een enorm asielprobleem hebben, maar dat de gewenste deportaties wel ordentelijk en fatsoenlijk moeten verlopen.
Het midden als een stuk drijfhout
Het ergste aan het zogenoemde redelijke midden vind ik nog wel de arrogantie. Extremisten verabsoluteren hun eigen standpunten, maar middenpartijen verabsoluteren zichzelf. Ze zien hun weigering om echt ergens voor te staan als morele en intellectuele superioriteit. In werkelijkheid fungeert het midden als een stuk drijfhout op de golven: het belandt daar waar de stroming het hebben wil. Wat nu midden heet, zou dertig jaar geleden behoorlijk rechts zijn geweest. Dat krijg je van de passieve ja-maar-ziekte.
Weet dit dus, Haagse Henri’s, Mirjams, Fransen en Robs: hoe vaker je het woord ‘midden’ in de mond neemt, hoe kleiner je kans wordt op mijn stem. Extreme tijden vragen om politici die positie innemen. Voor vrede heb je eerst rechtvaardigheid nodig en voor rechtvaardigheid heb je eerst ongezelligheid nodig.
by Chaimasala
7 comments
dat schuiven met wat normaal en geaccepteerd wordt is wel echt zorgelijk. toen de centrumpartij van janmaat nog in de kamer zat was hij basically een paria, kamerleden liepen weg als hij het woord kreeg en weigerden mee te stemmen met verzoeken ingebracht door cp, omdat hun denkbeelden als diep racistisch en de kamer onwaardig werden gezien
tegenwoordig bezigt de helft van de kamer taal en retoriek waar janmaat zelf rood van zou worden, en we moeten het allemaal maar normaal vinden
In mijn ogen is het juist dit soort denken wat progressie op zo’n beetje elk front in de weg staat. Zolang wij leven in een democratie welke voor ongeveer 50/50 verdeeld is, is het juist het midden waar je compromissen kunt sluiten. Maar vooral doorgaan met niet luisteren. Dat maakt je onderdeel van het probleem. Het niet erkennen van een deel van de bevolking betekent niet dat ze niet bestaan.
Lijkt mij typisch een vorm van de tolerantie paradox.
Het midden is tolerant voor extreem (rechts) waardoor ze zelf ook extreem worden by proxy.
Alsof je naar een moordpoging kijkt en ervoor kiest om niks te doen en daardoor medeplichtig wordt aan de moord.
Ergens voor staan is niet hetzelfde als polariseren. Mensen staan voor een heleboel dingen die helemaal niet polariseren. Van ‘geen bruggen bouwen die zomaar in kunnen storten’ tot ‘niet schijten op straat’. Deze samenvoeging van begrippen en de kop vormen een fijn recept voor een smeuige column. Ik haak juist af bij dit soort gewauwel… de columnist kan wat dat betreft zo de politiek in.
Deze columnist lijkt me zo’n Amerikaanse stemmer die zichzelf op de borst klopt, omdat hij bij de verkiezingen in 2024 thuis bleef aangezien hij Biden niet links genoeg vond. Heel principieel, maar dat soort types hebben de overname door Trump mogelijk gemaakt.
Welja, geef het midden de schuld. Nu heb ik echt alles gelezen.
Het probleem is voornamelijk dat er niet geluisterd wordt naar elkaar. Voor mij betekent het midden vooral dat je openstaat voor elkaars mening en dat je in gesprek gaat.
Comments are closed.