Του Γιώργου Κράλογλου
Πριν 45 (!) χρόνια κάποιοι τόλμησαν να μιλήσουν για την πυρηνική ενέργεια στην Γαλλία με την κατανόηση και των Δήμων. Μόνο που δεν κάηκε η Αθήνα…
Πιστεύετε ότι κάτι άλλαξε στην χώρα τον περίπου μισό αιώνα που πέρασε; Απολύτως τίποτε. Και όποιος νομίζει ότι άλλαξε καλά θα κάνει να μη πετάει “κοτσάνες” για υποχρέωση του Ελλάδιστάν να είναι κοντά στις εξελίξεις για συμμετοχή πυρηνικών στην ενέργεια της Ε.Ε.
Παρ’ όλα αυτά τα πάντα δείχνουν πως μετά από 2 ενεργειακές κρίσεις και 2 πολέμους (σε περιοχές υδρογονανθράκων), κάπου το 2040, το πυρηνικό ενεργειακό τοπίο στην Ευρώπη θα μεταβληθεί. Και αυτό παρά τις-μάλλον ασαφείς- ενστάσεις της Γερμανίας και την ουδέτερη στάση της Γαλλίας ή τις πολύ χαλαρές-ως συνήθως- πιέσεις της Ε.Ε.
Οπότε (εκτός των άλλων) Θα δούμε και μεταβολές και επενδύσεις στην πυρηνική ενέργεια που κανείς δεν φαντάζεται μιας και αυτά μοιάζουν να συμβούν μόνο σε 15 χρόνια από σήμερα.
Και ας έλθουμε τώρα στην Ελλάδα.
Υπάρχει κάποιος που μπορεί να πεισθεί ότι μέσα σε μια 15ετία από τώρα θα ενταχθούμε και εμείς σε αυτή την προετοιμασία και στα όποια αποτελέσματα;
Και ότι αν περάσουμε στην προετοιμασία που επιβάλλεται θα δικαιωθεί και ο σημερινός πρωθυπουργός με την παρότρυνσή του “Να είμαστε στις συζητήσεις για την πυρηνική ενέργεια. Να κατανοούμε προς τα πού κατευθύνονται αυτές οι τεχνολογίες…”;
Προς τι η απορία και το ερώτημά μας;
Ας μη πιάσουμε την καρδιά του όλου ζητήματος και τα καλά η τα στραβά που κουβαλάει μαζί του το πυρηνικό.
Ας μείνουμε σε ένα άλλο πλαίσιο. Τις αναγκαίες προϋποθέσεις να ενταχθούμε σε μια μελλοντική πυρηνική ενεργειακή πολιτική.
Το πρώτο που πρέπει να μας συμβεί είναι από την μια η πολιτική βούληση κάποιου κόμματος εξουσίας. Από την άλλη η πολιτική συναίνεση των κομμάτων για πυρηνικό ενεργειακό πρόγραμμα (έστω και με τα λεφτά – ας πούμε-της Ε.Ε.).
Για να προχωρήσει δε λίγο ακόμη το κρύο ανέκδοτο.. για πολιτική συναίνεση στην Ελλάδα, ας δεχθούμε ότι την εξασφαλίσαμε οπότε πάμε στο δεύτερο βήμα.
Δεύτερο αλλά βασικό στον υποτιθέμενο πυρηνικό ενεργειακό σχεδιασμό μας γιατί οφείλουμε να διασφαλίσουμε πως η αρχική φάση του προγράμματος (για εγκατάσταση πυρηνικών σταθμών) θα έχει θεμελιωθεί σε μελέτη σκοπιμότητας που θα συνιστά και την πυρηνική μας προέκταση στο ενεργειακό.
Απλό ερώτημα και τίποτε παραπάνω…
Είναι δυνατόν στο ψευτοσοσιαλιστικό Ελλάδιστάν (που θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά το 2027) να ολοκληρωθεί τέτοιας μορφής μελέτη, μέσα σε 15 χρόνια; Ως το 2040 δηλαδή που η Ε.Ε προβλέπεται να έχει σχηματοποιήσει την κυρία φάση πυρηνικής συμμετοχής της στο ευρωπαϊκό ενεργειακό σύστημα;
Γιατί το σημειώνουμε και αυτό;
Γιατί και σήμερα να ξεκινούσε η εκπόνηση της μελέτης πρέπει να αρχικά να εγκριθεί και να συνεχιστεί από 4-5 κυβερνήσεις (ίσως και περισσότερες…) που θα μεσολαβήσουν ως το 2040, η κάθε μια με τα δικά της προγράμματα και τα δικά της ιδεολογικά πιστεύω και στην ενέργεια…
Οι εκτιμήσεις μας αυτές δεν είναι από αρνητισμό.
Είναι απλά το (κατά την δική μας άποψη) σενάριο με την πιθανή θετική εξέλιξη του κάποιου πιθανού πυρηνικού σχεδιασμού στην χώρα μας.
Εάν ψάχνουμε όμως να ατενίσουμε κατάματα την πραγματικότητα μας, τα λόγια και μόνο του πρωθυπουργού “Η χώρα θα πρέπει να είναι έτοιμη να ενταχθεί στην πυρηνική συμμαχία” αρκούν για να ξεσηκώσουν το σύμπαν. Αρκούν για να ανατρέψουν ότι άλλο έχει προβλέψει, ως κυβέρνηση, στα ενεργειακά της προγράμματα. Αν πράγματι συμφωνεί με τα πυρηνικά και δεν ήθελε να τα κάψει, ας πρόσεχε.