>Ouders die veel en hard werken, hebben ondersteuning nodig in hun gezin. Oudere werknemers moeten zoeken naar manieren om hun eigen ouder wordende ouders te ondersteunen om zo lang mogelijk thuis te kunnen blijven wonen. Je kan niet én fulltime mantelzorger én werknemer van de maand zijn. En wat met mensen die economisch niet of niet meer productief zijn? Ouderen, mensen met een handicap of een ongeneeslijke ziekte? Tellen zij nog mee?
Het antwoord van de N-VA en MR is overduidelijk: neen, zij tellen niet mee. Enkel wie opbrengt voor hun werkgever telt mee.
>Het is een open deur: de vraag naar zorg stijgt, zowel bij jongeren als bij ouderen. De vergrijzingsgolf, die in Vlaanderen bovendien meer uitgesproken is dan in de rest van het land, is nog niet eens op zijn hoogtepunt. Volgens het Planbureau zal tegen 2050 het aantal 65-plussers met een derde toenemen en zal het aantal 80-plussers zelfs verdubbelen.
Gevolg van de 2de wereldoorlog, waar we met z’n allen gaan door moeten. Je verwacht van een staat dat die de systemen zodanig organiseert dat er goed voorzien wordt. In plaats daarvan krijgen werkgevers vrij spel zoveel mogelijk voor zich te houden, het minimumloon blijft te laag voor de kosten van de maatschappij, huurprijzen swingen de pan uit, want we bouwen massaal luxe-appartementen, en het stakingsrecht wordt ingeperkt en de vakbonden aangevallen.
Uw hebt meer rechten nodig, en u krijgt er net minder. Dat is de visie van N-VA en MR.
>Ziekenhuisopnames worden korter, waardoor het aantal dagopnames stijgt, met extra druk op de gezinszorg.
>Ook het aantal verblijfsdagen op de materniteit daalt, met hetzelfde resultaat. We zien bovendien dat de baby’s van financieel kwetsbare vrouwen vaker terug worden opgenomen, en dat deze moeders ook de weg niet vinden naar pre- en postnatale begeleiding.
De winst primeert, en wie er aan kapot gaat, dat kan het grote geld niet schelen. En de huidige politieke machthebbers? Die weigeren hun volk te beschermen. Zeg eens dat het niet waar is.
>De aangekondigde besparingen en uitblijvende nodige investeringen hebben een impact op de levenskwaliteit op korte en lange termijn. Maar de langetermijnvisie ontbreekt vandaag. Inzetten op gezinszorg en begeleiding van kinderen die het moeilijk hebben, brengt nochtans op. Weerbare en veerkrachtige kinderen, in gezinnen met voldoende draagkracht, zullen later minder ondersteuning nodig hebben en méér bijdragen tot de samenleving – ook op de arbeidsmarkt.
Men weigert te investeren… en klaagt dan dat er geen ROI is. Tiens, hoe zou dat toch komen???
>De bijdragen voor de Vlaamse sociale bescherming stijgen aanzienlijk: 36 euro per persoon, wat het totaal op 100 euro per persoon brengt. Maar daar blijft het niet bij: de dienstencheques werden duurder, verschillende diensten voor thuisverpleging vragen sinds kort remgeld (een eigen bijdrage die patiënten uit eigen zak moeten betalen), en volgens de koepelorganisatie van de woonzorgcentra, die hun subsidies ook zien dalen, zullen woonzorgcentra weinig anders kunnen dan de rusthuisfactuur ook met 30 euro per maand te laten stijgen. En dat terwijl ons pleidooi om de indexering van het zorgbudget voor zwaar zorgbehoevenden – een middel om al die kosten te kunnen blijven betalen – nog steeds geen gehoor vindt.
Herinner u dat ik gezegd heb: hier gaan mensen sterven. In stilte, zonder dat het in het nieuws komt. Die cijfers gaan omhoog gaan, en men gaat niet willen met de vinger wijzen. Het zal te ingewikkeld zijn.
Wat wordt hier niet misbruikt om de begroting artificieel op peil te houden?
Het is ook een heel oneerlijke belasting: voor alle schouders even veel in absolute termen. Voor de rijken niet eens een peulschil, relatief gesproken; voor de minder gegoeden alweer een hele steen om bij te dragen.
De eerste paragraaf zegt al genoeg. “Als er gewerkt wordt dat de stukken er af vliegen”.
In welke tijd leeft die man? Daens ofzo.
Werkdruk en omstandigheden verbeteren zienderogen. Het zijn wij die er niet mee om kunnen blijkbaar.
4 comments
>Ouders die veel en hard werken, hebben ondersteuning nodig in hun gezin. Oudere werknemers moeten zoeken naar manieren om hun eigen ouder wordende ouders te ondersteunen om zo lang mogelijk thuis te kunnen blijven wonen. Je kan niet én fulltime mantelzorger én werknemer van de maand zijn. En wat met mensen die economisch niet of niet meer productief zijn? Ouderen, mensen met een handicap of een ongeneeslijke ziekte? Tellen zij nog mee?
Het antwoord van de N-VA en MR is overduidelijk: neen, zij tellen niet mee. Enkel wie opbrengt voor hun werkgever telt mee.
>Het is een open deur: de vraag naar zorg stijgt, zowel bij jongeren als bij ouderen. De vergrijzingsgolf, die in Vlaanderen bovendien meer uitgesproken is dan in de rest van het land, is nog niet eens op zijn hoogtepunt. Volgens het Planbureau zal tegen 2050 het aantal 65-plussers met een derde toenemen en zal het aantal 80-plussers zelfs verdubbelen.
Gevolg van de 2de wereldoorlog, waar we met z’n allen gaan door moeten. Je verwacht van een staat dat die de systemen zodanig organiseert dat er goed voorzien wordt. In plaats daarvan krijgen werkgevers vrij spel zoveel mogelijk voor zich te houden, het minimumloon blijft te laag voor de kosten van de maatschappij, huurprijzen swingen de pan uit, want we bouwen massaal luxe-appartementen, en het stakingsrecht wordt ingeperkt en de vakbonden aangevallen.
Uw hebt meer rechten nodig, en u krijgt er net minder. Dat is de visie van N-VA en MR.
>Ziekenhuisopnames worden korter, waardoor het aantal dagopnames stijgt, met extra druk op de gezinszorg.
>Ook het aantal verblijfsdagen op de materniteit daalt, met hetzelfde resultaat. We zien bovendien dat de baby’s van financieel kwetsbare vrouwen vaker terug worden opgenomen, en dat deze moeders ook de weg niet vinden naar pre- en postnatale begeleiding.
De winst primeert, en wie er aan kapot gaat, dat kan het grote geld niet schelen. En de huidige politieke machthebbers? Die weigeren hun volk te beschermen. Zeg eens dat het niet waar is.
>De aangekondigde besparingen en uitblijvende nodige investeringen hebben een impact op de levenskwaliteit op korte en lange termijn. Maar de langetermijnvisie ontbreekt vandaag. Inzetten op gezinszorg en begeleiding van kinderen die het moeilijk hebben, brengt nochtans op. Weerbare en veerkrachtige kinderen, in gezinnen met voldoende draagkracht, zullen later minder ondersteuning nodig hebben en méér bijdragen tot de samenleving – ook op de arbeidsmarkt.
Men weigert te investeren… en klaagt dan dat er geen ROI is. Tiens, hoe zou dat toch komen???
>De bijdragen voor de Vlaamse sociale bescherming stijgen aanzienlijk: 36 euro per persoon, wat het totaal op 100 euro per persoon brengt. Maar daar blijft het niet bij: de dienstencheques werden duurder, verschillende diensten voor thuisverpleging vragen sinds kort remgeld (een eigen bijdrage die patiënten uit eigen zak moeten betalen), en volgens de koepelorganisatie van de woonzorgcentra, die hun subsidies ook zien dalen, zullen woonzorgcentra weinig anders kunnen dan de rusthuisfactuur ook met 30 euro per maand te laten stijgen. En dat terwijl ons pleidooi om de indexering van het zorgbudget voor zwaar zorgbehoevenden – een middel om al die kosten te kunnen blijven betalen – nog steeds geen gehoor vindt.
Herinner u dat ik gezegd heb: hier gaan mensen sterven. In stilte, zonder dat het in het nieuws komt. Die cijfers gaan omhoog gaan, en men gaat niet willen met de vinger wijzen. Het zal te ingewikkeld zijn.
Wat wordt hier niet misbruikt om de begroting artificieel op peil te houden?
Het is ook een heel oneerlijke belasting: voor alle schouders even veel in absolute termen. Voor de rijken niet eens een peulschil, relatief gesproken; voor de minder gegoeden alweer een hele steen om bij te dragen.
De eerste paragraaf zegt al genoeg. “Als er gewerkt wordt dat de stukken er af vliegen”.
In welke tijd leeft die man? Daens ofzo.
Werkdruk en omstandigheden verbeteren zienderogen. Het zijn wij die er niet mee om kunnen blijkbaar.
Comments are closed.