Isabel Steva Hernandez (Colita)
24 sep 2025 . Actualizado a las 05:00 h.
En agosto nos vemos. O escritor morreu aos 87 anos, e escribiuna nos últimos anos da súa vida, loitando contra unha perda de memoria que o levou á conclusión de que era unha obra errada e debía ser destruída. Así o comunicou á súa familia de forma tallante: «Este libro no sirve. Hay que destruirlo». Pero non o fixeron. E dez anos despois decidiron publicalo. A súa xustificación é que, ao relelo, viron nel virtudes que no seu momento non advertiron e que pensaron que quizais a propia deterioración mental do escritor lle impediu ver os méritos do que escribira.
García Márquez recibiu ataques de moitas asociacións feministas que consideran que a idea que o escritor ten das mulleres é que, excepto a súa santa nai, todas son unhas putas. Este libro non as vai facer cambiar de opinión. A trama é sinxela: a protagonista, Ana Magadalena Bach, fai todos os anos unha viaxe ao cemiterio dunha illa para depositar na tumba da súa nai un ramo de gladíolos e poñer a defunta ao corrente dos asuntos da familia. En realidade, a viaxe convértese na procura dun individuo para manter con el relacións eróticas de gran violencia, que rozan ou son claramente sadomasoquistas.
Para min, o libro é o relato aterrador da desaparición da memoria. Somos o que vivimos, e, se o esquecemos, desaparecemos. É caer na nada. Quen nunca preguntou onde deixou as malditas lentes ou quen viu as súas chaves quizais poidan ler o libro con tranquilidade. Os demais dispóñanse a sufrir. Advertidos quedan, queridos lectores, amigos e colegas.
Archivado en:
Novela
Gabriel García Márquez
Libros
Literatura
Feminismo