Films van Paul Thomas Anderson hebben een speciaal plekje in mijn hart. Ze weten keer op keer een unieke sfeer neer te zetten, met vaak een bepaalde vorm van humor die goed aansluit op mijn persoonlijke voorkeur. Zelfs met een film als Inherent Vice, die niet door iedereen als goed wordt gezien, heb ik me eindeloos vermaakt. Toch maakte Paul Thomas Anderson nog nooit zoiets goeds als One Battle After Another, beter bekend als de beste film van 2025.
Dit is grotendeels een spoilervrije review van One Battle After Another, maar er kunnen lichte spoilers volgen rondom het verhaal.
One Battle After Another betekent de eerste keer dat Paul Thomas Anderson de handen ineen slaat met topacteur Leonardo DiCaprio. Eerder was dat al het plan voor Boogie Nights, al ging uiteindelijk Mark Wahlberg er met die rol vandoor. Dat resulteerde uiteindelijk in dat Leo in Titanic ging spelen, toch ook geen kleine film. Afin, bijna dertig jaar later speelt DiCaprio de geweldige rol van ‘Ghetto’ Pat Calhoun. Pat is een explosievenexpert van de revolutionaire groep French 75, waarin hij als een soort Bonnie and Clyde opereert met zijn partner Perfidia Beverly Hills. Samen pakken ze aartsvijand kolonel Steven Lockjaw (gespeeld door Sean Penn) – de bevelhebber van hun vijandige groep – aan. Niet veel later wordt het team verraden en doordat Perfidia is opgepakt moet Pat onderduiken om hun dochter Charlene te beschermen.
Gerelateerde artikelen
Battlefield 6 Open Beta, onze eerste indrukken
Ze gaan zestien jaar later, zo zien we, verder onder de namen Bob en Willa. Willa slaat vervolgens op de vlucht als ze erachter komt dat een vijand uit het verleden, kolonel Steven Lockjaw, achter haar aan zit. Aangezien Bob weet hoe gevaarlijk Lockjaw is, moet hij haar als eerste zien te vinden. Wat volgt is een hilarische rollercoasterrit waar de honden geen brood van lusten. Daarbij is met name te zien dat Paul Thomas Anderson een aantal zakken met extra dollars voor zijn budget heeft gehad. Uiteraard zien zijn films er normaal gesproken al geweldig uit, maar er is wel flink aan het knopje actie gedraaid. Zo zitten er meerdere car chases in de film, terwijl er ook heel wat explosies te zien zijn, zeker aan het begin van de film. Ondertussen is ook de cinematografie niet uit het oog verloren.
leonardo dicaprio als bob ferguson. Bron: warner bros.
One Battle After Another ziet er echt prachtig uit. De film weet in meerdere settings plaatjes te creëren die je zullen bijblijven, ook nadat je de bios uit bent gestapt. Normaliter ben ik een film op dat moment alweer vergeten, maar bij One Battle After Another is dat zeker niet het geval. Zo zit er later in de film een achtervolging met auto’s waarbij één van de auto’s steeds uit beeld is, doordat het een golvende weg in de woestijn is. Er wordt op fenomenale wijze gebruikgemaakt van diepte en het levert ook nog eens heerlijke beelden op. Dit is pas een van de voorbeelden, want de film zit vol met dit soort prachtige shots. Het zou me niet verbazen als deze film er met heel wat Oscars vandoor gaat, waaronder een Academy Award voor de beste cinematografie.
Buiten de cinematografie, is ook het acteren van een buitengewoon niveau. We hadden het net al even over Leonardo DiCaprio die in de schoenen van Bob Ferguson stapt, maar hoe hij dat doet is op een wijze die ik nog niet eerder heb gezien. Iedereen weet wel dat DiCaprio een grote range heeft, zo bewees hij eerder al in een film als Django Unchained. Dit keer speelt hij een soort alcoholistische stoner, zoals dat goed past bij een film van Paul Thomas Anderson, waar altijd excentrieke personages in terug te vinden zijn. Andere acteurs waar ik onwijs van heb genoten zijn Sean Penn als Col. Steven J. Lockjaw en Benicio Del Toro als Sensei St. Carlos. Van Del Toro wist ik wel dat hij in een film van PTA zou passen, dat bewees hij al eerder met Inherent Vice. Grappig genoeg doet Del Toro me in deze film juist weer denken aan hoe Josh Brolin speelde in Inherent Vice. Met name de sfeer die daar werd neergezet met de Motto panukeiku-scène, zit ook goed in deze film. Penn wist me pas echt te verrassen. Met Lockjaw speelt hij een op het eerste gezicht eendimensionale soldaat, maar gedurende de film kom je er mede door het geweldige acteerwerk achter dat ook de stoere kolonel genoeg onzekerheden heeft.
Benicio del toro als sensei st. carlos. bron: Warner bros.
One Battle After Another zelf kent weinig onzekerheden. De film is misschien wat aan de lange kant, maar weet je vanaf minuut één geboeid te houden. De prachtige beelden gaan gepaard met een zenuwslopende soundtrack, waardoor je eigenlijk het idee hebt dat je naar één hele lange scène zit te kijken. De film klopt van begin tot het eind, wat het in combinatie met de sterke acteerprestaties de beste film van 2025 maakt. Ik verwacht dan ook niet dat er nog een film verschijnt die hier overheen weet te gaan. One Battle After Another verdient het dan ook om in de bioscoop te worden gezien.
One Battle After Another is de film van het jaar. De film is een expositie van geweldige acteerprestaties, prachtige cinematografie en een zenuwslopende soundtrack. Dat alles maakt dat het van het begin tot het eind klopt, al is het met bijna drie uur wel een lange zit. Met name Leonardo DiCaprio, Sean Penn en Benicio del Toro profileren zich als uitstekende acteurs, al doet de rest van de cast zeker niet onder.