Een docent (naam bekend bij de redactie), die we spreken, bevestigt het relaas: ‘Er is eindeloos vergaderd over veiligheid, maar altijd pas aan het eind van een vergadering. ‘We gaan ernaar kijken’, zeggen ze dan. Maar er gebeurt niets. De problemen worden gebagatelliseerd. We missen steun van de leiding als je weer eens te maken hebt met een incident. We staan er vaak alleen voor. Ik zie regelmatig huilende docenten.’
