De onderstaande recensie over een boek met een corona-achtige titel verscheen voor het eerst in 2004.
Elegant wijnproeven
In Huidhonger gaat het om de aantrekking tussen mannen en vrouwen, of liever om de belevenissen op dit gebied van Thomas Lijftogt. Op de eerste bladzijde beloert hij een jonge vrouw die zich uitvoerig opmaakt, aankleedt en dan het licht uitdoet. Dit is dus Floor, later maken we uiteraard kennis met haar, we beleven hun verhouding die maar niet goed van de grond wil komen omdat Floor wispelturig blijkt te zijn en ten slotte gaat het mis. Tegelijkertijd krijgen we via terugblikken een kijkje in het leven van de niet erg ambitieuze held, die gescheiden is, geld heeft, een mooi pand erft en verder niet al te veel meer doet dan contacten leggen en verzilveren met interessante en mooie vrouwen.
Dit boek presenteert de gedroomde wereld van het grand café met boeiende of minder boeiende mensen waarin men vaak over kunst spreekt of gedichten schrijft, al lukt dat niet altijd, waarbinnen men af en toe in New York verblijft en daar opwindende party’s bezoekt. De kernzin staat op pagina 47:
Geen reden me ellendig te voelen ik was op weg naar een aantrekkelijke vrouw.
Ad ten Bosch wil een elegant verhaal vertellen over liefde en seks, over de onverklaarbare chemie tussen mensen die elkaar voor het eerst ontmoeten en dan een paar uur later bij elkaar in bed liggen. Hij koos voor de toon en sfeer van de roman in de betere kringen, waar men goede wijnen drinkt en prettig conserveert over aantrekking en afstoting en liefde en trouw.
‘Ik wil dat we bij elkaar blijven,’ zei ik.
‘Samen oud worden?’ vroeg ze.
‘In ieder geval samen.’
En een paar bladzijden verderop beschrijft Thomas zijn geliefde Floor in de volgende termen:
Ik hield van haar van haar vertwijfelde gekwetste ogen van haar lange slanke lijf, haar strakgespannen en toch zachte huid; een lieve jonge schat die machteloos spartelde in een onzichtbaar net van complexen.
Geen zin waar je verrast van opkijkt, je kunt zulk soort zinnen vaak tegenkomen in de wereld van de damesroman, alleen dan vanuit het perspectief van een heldin. Laat hier geen misverstanden over bestaan: ik ben een groot liefhebber van dit genre, de droomwereld die erin gecreëerd wordt staat model voor iedere literatuur omdat literatuur ervoor gemaakt is om, tegen beter weten in en gedurende de tijd die het lezen duurt, illusies te mogen koesteren over het leven.
Ten Bosch neemt een loopje met dit genre, hij maakt op geen enkele manier lekker, hitsig melodrama. Het blijft nu bij wijnproeven, tangaslips die net boven een spijkerbroek
uitkomen, ondeugende nachtclubs in New York en vrijpartijen met notarisassistentes op ondeugende plaatsen in verlaten huizen.
De liefde voor Hoor wordt nimmer een amour fou zoals dat op de achterflap staat. Ze vrijt misschien wat lekkerder dan de anderen en ze wil kinderen, maar de held is geen moment inleefbaar wanhopig over haar wispelturige gedrag (die vrouwen toch, altijd wispelturig!). Er gebeurt eigenlijk helemaal niks: de kopjes sneuvelen niet, hij verzuipt haar niet hij duwt haar niet in een ravijn en ze komt niet vertwijfeld schreeuwend om in een door de held per ongeluk aangestoken vuur dat ook al zijn andere bezittingen in de as legt.
Kees ’t Hart
Ad ten Bosch – Huidhonger. De Arbeiderspers, Amsterdam. 220 blz.
Deze recensie verscheen voor het eerst in de Leeuwarder Courant op 26 maart 2004.