Murder Ballads was het lang verwachte album vol ‘murder ballads’ dat band al zolang in zich had, tegelijk de perfecte opvolger van het intense Let Love In. Cave kon zich volop uitleven in de teksten en muzikaal namen de songs soms verrassend toegankelijke kanten aan.
De start van het album vond reeds plaats tijdens het opnemen van Henry’s Dream (1992) met de song O’Malley’s Bar die uiteindelijk geen plek op dat album vond. En ook op Let Love In niet naast de andere songs paste. Dan maar een heel album met murder ballads.
De negende van Nick Cave and The Bad Seeds betekende een soort van doorbraak naar een nog groter alternatief publiek. Natuurlijk had dat alles te maken met de twee duetten die het album kent in Henry Lee en Where the Wild Roses Grow. De eerste met zijn toenmalige levenspartner en alternative heldin PJ Harvey, de tweede met de Australische Kylie Minogue.
Natuurlijk was de samenwerking met Kylie Minogue voor vele diehard Cave fans van het eerste uur een klap in het gezicht. Voelden het als uitverkoop om Cave met zo’n grote ‘popster’ te horen zingen. Maar ‘stiekem’ konden zij ook de aantrekkingskracht van Where the Wild Roses Grow niet weerstaan. Het is een overweldigend duet, geweldig door beiden gezongen en gecombineerd met een geweldige video betekende juist deze song een grote doorbraak.
Ook Henry Lee is ondanks de heftige tekst een toegankelijk duet. De traditional, door zovelen al eerder uitgevoerd, maar door Cave flink bewerkt, krijgt het een opvallend open uitvoering. Voor velen was Murder Ballads juist door die twee duetten, die achter elkaar als eerste en tweede singles van het album werden uitgebracht, de plaat om uiteindelijk dan toch Cave te omarmen.
Natuurlijk was de rest van het album een volledige Nick Cave and The Bad Seeds manifestatie. Een zeer logisch vervolg op de veranderende lijn waar de vorige albums al naartoe bogen. Met het zelf geschreven Song of Joy als overweldigende opening en Stagger Lee (net als het daarop volgende Henry Lee) een bewerkte traditional, de fantastische opvolgtrack. Cave and the Bad Seeds on fire!
Het sterk groovende Lovely Creature is een door de gehele band als in een jam geschreven song die alle spanning die de band in zich heeft openbaart. Met Cave zingend in bloedvorm, Mick Harvey op drums en Martin P Casey op bas als donker swingende basis, Blixa Bargeld dreigend op gitaar en Cave zelf achter het orgel, blijft dit een hoogtepunt in het oeuvre van de band.
Murder Ballads klinkt als een vrij album dat zonder al te veel moeite en druk opgenomen werd. The Curse of Millhave is een lekker vrij gedreven song waarop, later zeer vaste waarde, Warren Ellis het geluid steelt. En hoe Cave als zanger doorgroeide laat hij in de prachtige ballad The Kindness of Strangers horen. Zonder twijfel een nieuwe ode aan Leonard Cohen. Een pracht van een song.
Ook op Crow Jane blijft de sfeer ingetogen en dreigend. Het langgerekte O’Malley’s Bar, ooit de reden om een heel album vol murder ballads te maken, blijft het sleutelstuk. Niet alleen op dit album maar in het rijke oeuvre van Nick Cave and the Bad Seeds. Echt alles wat Cave en zijn band in die periode zo ontzettend goed maakte zit in deze song en uitvoering.
De versie van Bob Dylans Death Is Not the End, een klassieke Dylan track van het verder nogal magere album Down In The Groove (1988), is in deze uitvoering alleen al bijzonder vanwege alle belangrijke gasten: zowel Anita Lane (die eerder op het album al snikkend te horen is in The Kindness of Strangers) als Shane MacGowan, PJ Harvey en Kylie Minogue verzorgen de achtergrondvocalen. Een perfecte albumafsluiter.
Natuurlijk is Murder Ballads een album waarop de teksten een net zo belangrijke rol hebben als de muziek. Nu is dat bij alle albums van Cave zo maar op Murder Ballads zijn de verhalen, juist gezien het thema, nog prominenter aanwezig. Juist daardoor is deze negende van Nick Cave and the Bad Seeds een album om eens goed voor te gaan zitten en naar te luisteren. Veel beter dan als ik flarden tekst hierbij ga zetten. Gewoon de songs van kop tot staart gaan luisteren. Dan hoor je ook de verbanden tussen de diverse songs.
Murder Ballads is duidelijk een Nick Cave and the Bad Seeds album maar tegelijk ook toegankelijker dan al het eerdere werk. Het feit dat Cave een MTV-nominatie als Best Male Artist afwees omdat dat ‘vast op basis van het duet met Kylie was en het grote publiek de rest van het album vast verschrikkelijk vond’, was even voorspelbaar als onnodig. Hij kon zich er tegen blijven verzetten maar Nick Cave and the Bad Seeds begon langzaamaan een gevestigde naam te worden. Gelukkig zonder ook maar één muzikale concessie te doen.