Lovin’ You, het zevende soloalbum van ex-Verve-frontman Richard Ashfort, begint even op bekend terrein. Openingsnummer Lover trapt af met pompeuze strijkers die niet mijlenver van Bittersweet Symphony af liggen. Lekker vertrouwd, tot na ongeveer tien seconden een vervormd koortje, synthesizers en een harde kickdrum de boel verstoren.
Dan begint Ashcroft ook nog te rappen, of iets wat daarvoor door moet gaan. Dat is niet de enige uitspatting. Het titelnummer is nog bombastischer en de combinatie van de kitscherige discobeat en de hysterische kopstem die Ashcroft opzet in I’m A Rebel mag gerust geschaard worden onder de P van potsierlijk. Garagerocker Heavy News is nog best vermakelijk, verder klinkt ieder genre-uitstapje op deze plaat als de belichaming van een muzikale midlifecrisis.
Ashcroft gedijt beter in vertrouwd vaarwater; er is weinig mis met het handjevol simpele singer-songwriternummers dat over de tracklist is verspreid. De eveneens met strijkers aangeklede wals Crimson Fire is het hoogtepunt, maar het geheel wordt nooit echt spannend. Zo is het niet verbazingwekkend dat Ashcroft als voorprogramma voor Oasis vooral uit oud werk van The Verve putte. Al was het toch een interessant sociaal experiment geweest om een paar van de bespottelijkere nummers op deze plaat af te vuren op alle lads die op de gebroeders Gallagher stonden te wachten.