“Het was letterlijk een onderbuikgevoel waardoor ik in maart 2021 naar mijn huisarts stapte. Ik had al langer een zeurende pijn bij mijn eierstokken en baarmoeder, ook had ik soms tussentijdse bloedingen.
Wat ook meespeelde, was dat ik graag een derde kind wilde. Bij mijn twee oudste dochters was ik beide keren meteen zwanger, nu niet. Dat zat me niet lekker. Mijn intuïtie zei dat er iets mis was. Nog iedere dag ben ik dankbaar dat ik daarnaar heb geluisterd.”
Lees ook Kristel wil nooit meer daten met ’n kinderloze man: ‘Hij zag mijn dochters als ballast’
“Gelukkig nam mijn huisarts mij serieus. Ze handelde goed en snel. Meteen liet ze mijn bloed prikken en verrichtte ze een inwendig onderzoek, waarbij ze niets verontrustends zag. Ook kreeg ik een uitstrijkje. Ik had dat eigenlijk al een jaar eerder moeten laten doen, toen ik dertig was geworden.
De brief met oproep had ik nog steeds liggen. Maar ik had het uitgesteld: geen tijd, geen zin, te druk, en ik was nog zo jong dus waarschijnlijk was er toch niets aan de hand.”
Ernstig afwijkende cellen
“Binnen zes weken zou ik de uitslag krijgen van het uitstrijkje, maar ik werd al na vijf dagen gebeld door mijn huisarts: ‘Ga maar even zitten op een rustige plek’, zei ze. Alarmerend, maar toch was ik me er niet van bewust dat er slecht nieuws kwam. Ik was op mijn werk en liep even naar de gang. De huisarts vertelde dat de uitlag van mijn uitstrijkje binnen was en dat het echt niet goed was: ik had PAP 4. Oftewel, er waren ernstig afwijkende cellen op mijn baarmoederhals gevonden.
Ik moest zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen waar twee gynaecologen klaar stonden om mij verder te onderzoeken. Helemaal in paniek belde ik mijn man, die meteen alles uit handen liet vallen en mij kwam ophalen.”
Lees ook Gezond, jong en baarmoederhalskanker: ‘Ik zal nooit weten hoe het voelt om zwanger te zijn’
“In de auto onderweg naar het ziekenhuis spookten de ergste scenario’s door mijn hoofd. We hadden twee kleine dochters, waren bezig met de bouw van ons droomhuis. ‘Straks zit jij alleen in dat mooie huis met de meiden, en je kunt niet eens hun haren invlechten’, zei ik. Gek, hoe gedachtes werken.”
Eén van de moeilijkste dingen
“In het ziekenhuis maakte de gynaecoloog een echo van mijn buik om te kijken of er ook onrustige cellen op mijn omliggende organen zaten. Gelukkig waren die schoon, een enorme opluchting. Mijn eerste paniek was weg. Ik was vooral verdrietig voor de mensen om me heen. Mijn moeder en zus bellen en hen vertellen dat ik een voorstadium van baarmoederhalskanker had, is een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan. Vreselijk vond ik het om hun angst en verdriet te horen.”
Jorieke en haar dochtertje Rosa.
“Uit extra onderzoek bleek mijn baarmoederhals vol afwijkende cellen te zitten. Er werd besloten dat ik een lisexcisie zou krijgen, een ingreep waarbij het afwijkende weefsel van mijn baarmoederhalsmond zou worden verwijderd.
Deze ingreep zou drie weken later plaatsvinden. Toen ik thuiskwam, zaten mijn ouders en zus op de bank te huilen. Maar ik voelde me juist heel sterk. Ik ging hier goed uitkomen, dat wist ik zeker.”
Knalpositieve ovulatietest
“De lisexcisie vond onder plaatselijke narcose plaats en was zo gepiept. Mijn herstel zou zes weken duren, in die periode mocht ik geen geslachtsgemeenschap hebben. Een paar weken later deed ik een ovulatietest om te checken of mijn lichaam als vanouds werkte en mijn cyclus weer op gang was gekomen. Die test was knalpositief.
Steeds vaker was ik misselijk, vooral in de auto. Maar eerder had ik nooit last van reisziekte, waarom nu ineens wel? Ook was ik erg moe en had ik een opgezette buik. Ik dacht dat mijn klachten allemaal met de ingreep te maken hadden.”
“Op de echo was daar meteen een compleet kind te zien in plaats van het garnaaltje dat wij verwachtten.”
“Een paar weken later deed ik toch maar een zwangerschapstest, meer om dit uit te sluiten dan dat ik echt dacht zwanger te zijn. In no time verschenen er twee streepjes. Ik was in shock, net als mijn man.
Ik belde de verloskundige, die meteen vroeg hoe ver ik was. Ik antwoordde dat dit nooit langer kon zijn dan zes weken, na de herstelperiode van de ingreep. Gezien mijn voorgeschiedenis moest ik meteen naar de praktijk komen voor een echo. Mijn buik was al best flink, ik dacht zelfs aan een meerling.”
Veertien weken zwanger
“Maar toen het echoapparaat op mijn buik werd gezet en het schermpje aansprong, was daar meteen een compleet kind te zien in plaats van het garnaaltje dat wij verwachtten. We zagen vuistjes, voetjes en een mooi hoofdje. Ik was al bijna veertien weken zwanger, volgens de verloskundige.
Mijn man en ik waren verbijsterd. Ik was dus nét zwanger toen ik het belletje van mijn huisarts kreeg en naar het ziekenhuis moest voor alle onderzoeken. Op de echo hebben ze dit toen gemist. De arts zag toen wel een iets verdikt baarmoederslijmvlies en vroeg me of ik net mijn eisprong had gehad. Maar meer niet. En toen ik zes weken later de ingreep kreeg, werd er geen nieuwe echo gemaakt. Geen seconde had ik verwacht zwanger te zijn.”
Lees ook Manon (34) sloeg uitstrijkje over: ‘Had ik het maar gedaan, dacht ik tijdens de chemo’
“Ik was dolblij, want een derde kind was onze grootste wens. Wel vond ik het erg dat ik het eerste trimester had gemist, terwijl ik juist zo graag nog een keer heel bewust alles wilde meemaken. Bovenal was ik heel dankbaar.
Het was een wonder dat de baby de ingreep had overleefd. Het was een risicozwangerschap met extra controles, de hele zwangerschap bleef de baby achter in groei. Gelukkig was de 20 wekenecho goed, dat was een grote geruststelling. Wat was ik blij toen onze dochter Rosa gezond en wel geboren werd.”
Een onmogelijke keuze
“Inmiddels is ze een pittige meid van drie jaar. Rosa is ons cadeautje, zo zien we het echt. Ze heeft mijn gezondheid gered. Dankzij mijn kinderwens liet ik me checken bij de huisarts en kwam het balletje aan het rollen. Het blijft bizar dat deze zwangerschap gemist is door de artsen. Maar ergens ben ik blij dat ik het niet wist voor de ingreep, want dan stond ik als moeder voor een onmogelijke keuze.
Misschien had ik dan onder invloed van alle hormonen wel besloten om de ingreep uit te stellen tot na de zwangerschap zodat mijn baby geen risico liep, maar wellicht had dat weer nadelige gevolgen gehad voor mijn eigen gezondheid.”
Lees ook Emma Heesters schrijft boek over diagnose baarmoederhalskanker
“Nooit meer zal ik een uitstrijkje uitstellen. Veel vrouwen doen dit of gaan zelfs helemaal niet, want het is nu eenmaal ongemakkelijk en niet fijn. Ik merk om me heen dat mijn vriendinnen en zus het uitstrijkje serieuzer dan ooit nemen, niemand skipt ‘m meer.”
Laat je niet wegsturen
“Dat is zeker mijn boodschap: stel het niet uit, doe het gewoon en luister naar je lichaam als je iets niet vertrouwt. Laat je niet wegsturen bij de huisarts, als vrouw ken je je lichaam het beste. De schrik en de angst zaten er goed in bij mij, maar gelukkig heeft het me ook het allermooiste gebracht.”
Nooit meer?
Wil jij ook je verhaal kwijt en vertellen wat je ‘nooit meer’ wil meemaken, doen of juist laten? We zijn benieuwd naar jouw verhaal. Mail ons op weekendmagazine@rtl.nl
Klik hier voor meer Lifestyle