Regie: Kathryn Bigelow | Scenario: Noah Oppenheim | Cast: Rebecca Ferguson (Olivia Walker), Idris Elba (president van de Verenigde Staten), Gabriel Basso (Jake Baerington), Jared Harris (Reid Baker), Tracy Letts (Anthony Brody) e.a. | Speelduur: 112 minuten | Jaar: 2025
A House of Dynamite voelt als een film uit een ander tijdperk. In hoeverre is Kathryn Bigelows nostalgische fantasie nog relevant?
Er is een kernraket onderweg naar de Verenigde Staten. Door wie en waarom is onbekend, maar binnen twintig minuten zal hij waarschijnlijk miljoenen slachtoffers maken. We beleven hetzelfde tijdsbestek vanuit drie perspectieven: eerst captain Olivia Walker in het Witte Huis, daarna generaal Anthony Brody op een militaire basis en ten slotte de president, die net op een basketveld handjes aan het schudden is wanneer het bericht hem bereikt.
De vraag is: hoe reageren we op de aanval? Er wordt koortsachtig gebeld en overlegd. We horen meermaals dezelfde gesprekken vanuit verschillende personages. We horen de stem van de president al aan de telefoon, voordat we er later het gezicht van Idris Elba bij zien.
Regisseur Kathryn Bigelow liet met The Hurt Locker en Zero Dark Thirty al haar bewondering voor het Amerikaanse leger merken. Ook in House of Dynamite presenteert ze militairen als competent, rationeel en ethisch. Natuurlijk gaat het er soms hard aan toe; het offer dat zij brengen is hun emoties opzijzetten voor de veiligheid van hun land. Dat captain Walker soms kortaf of bot overkomt, is omdat ze haar werk zo serieus neemt. Gelukkig maar.
Met Barry Ackroyds ruwe handheldcamerawerk en de koude belichting kiest Bigelow voor documentaire-achtig realisme. Het meest traditionele thrillerelement is de muziek van Volker Bertelmann, wiens dreigende thema tot vervelens toe wordt herhaald om de spanning op te drijven.
Het sorteert weinig effect. Door de vertelstructuur krijgt de film nooit de vaart die een thriller nodig heeft: bij elk nieuw hoofdstuk weten we al precies hoe de zaken er over een half uur voorstaan. Nieuwe informatie over de aanval blijft uit; we zien alleen hoe anderen erop reageren. Dat had spannend kunnen zijn als die personages interessant waren geweest, maar Bigelow en scenarist Noah Oppenheim komen niet verder dan oppervlakkige archetypen.
Het beoogde realisme van A House of Dynamite moet angst aanjagen: een kernoorlog kan zomaar beginnen. Wat doen we dan? Bigelow laat vooral zien dat de Verenigde Staten volgens haar in goede handen zijn. Leger en overheid zijn te vertrouwen en maken de juiste ethische keuzes.
Zo oogt A House of Dynamite als een film uit een ander tijdperk. Neem Idris Elba’s charismatische president: casting en spel zijn duidelijk geïnspireerd op Obama, niet Trump. De wereld in A House of Dynamite voelt wezenlijk anders dan de onze.
In The Hurt Locker en Zero Dark Thirty mikte Bigelow op een complex en realistisch beeld van de Amerikaanse oorlogsethiek. Of ze daarin slaagde, valt te betwisten, maar de ambitie was duidelijk. Wat wil ze met A House of Dynamite? Ze biedt in feite een geruststellende fantasie waarin de overheid steevast de best mogelijke keuzes maakt. Ondanks de actuele thematiek is A House of Dynamite geen griezelig overtuigende thriller, maar nostalgisch escapisme.