Terwijl er mogelijk tekenen zijn dat we aan het einde van een mooi interbellum raken met – in Europa – relatief weinig zorgen op het gebied van oorlog, komt Testament met Para Bellum. Het is een deel van het Latijnse adagium “Si vis pacem, para bellum” dat zich laat vertalen als: “als je vrede wilt, bereid je dan voor op oorlog”. Het veertiende album is volgens de band dan ook zowel een strijdkreet als een observatie van de ongemakkelijke relatie die de mensheid met zijn eigen creaties heeft. Dat klinkt zwaar, maar in de praktijk blijkt Testament toch “gewoon” weer een lekkere (thrash)metalplaat te brengen waarop – meer dan op de vorige twee (of misschien drie) platen – het avontuur wordt opgezocht.

Natuurlijk, er worden serieuze zaken bij de ballen gepakt. Dat gebeurt in Shadow People, dat met zijn claustrofobische One-achtige tekst over depressie en/of slaapverlamming lijkt te gaan. En in Infanticide A.I. worden de gevaren en uitwassen van kunstmatige intelligentie op de korrel genomen. Maar daarnaast is er met High Noon ook gewoon ruimte voor een heuse “koiboisong”. Een onderwerp dat zich natuurlijk prima leent voor een energieke en opruiende metalsong. En dat is dan ook precies wat High Noon is geworden.

Daarmee hebben we de overstap gemaakt naar de muziek. De vorige albums waren natuurlijk meer dan oké. Wel leek de band zich wat te comfortabel te voelen in dat moderne moddervette geluid om nog eens wat avontuurlijks te proberen. En dan ligt verzadiging bij de luisteraar (of misschien alleen bij mij) op de loer. Bij vooruitgeschoven post Infanticide A.I. spitste ik echter direct mijn oren. De twinlead die de song inleidt, klinkt op een of andere manier “terug naar de eerste albums” en frisser tegelijk.

Die frisheid wordt alleen maar bevestigd als albumopener For The Love Of Pain uit de speakers spat. Thrashy begin (da’s logisch, om Johan Cruijff te citeren) met stuiterende riff en donderende drums, maar daarna een Exodus-achtige snarenwisseling en vliegen plots black-achtige tremolo’s je om de oren. Dat zwarte gevoel wordt nog eens dikker aangezet door de blackscreams die de berenbrul van Chuck ondersteunen. Het is voorwaar alsof Eric Peterson nog wat riffs/ideeën/donkere energiestromen van zijn (ter ziele gegane?) Dragonlord in zijn lijf had die eruit moesten. Het is, zeker met die heerlijk borrelende bas van Steve DiGiorgio die echt weer eens diep mag graven, een heerlijke trap onder de hol van degenen die dachten dat het geluid van de band nu wel een beetje zijn grenzen had gevonden. Een meer geïnspireerde en energieke opener had de plaat niet kunnen hebben.

Infanticide A.I. is ook al zo’n “banger” (om er maar eens wat tienertaal in te gooien). Het tempo gaat nog wat omhoog om woede en ongecontroleerde wanhoop (“we have lost control”) zijn muzikale uitlaatklep te geven. Ook hier horen we her en der nog een flard tremoloblack, maar het is toch vooral vastberaden thrash metal die happend en bijtend je huiskamer in nog geen drieënhalve minuut in chaos verandert. Sterk werk opnieuw en voor menigeen vermoedelijk al voldoende informatie om op die bestelknop te drukken of de handen door bakken van de platenboer te laten gaan. Niet voor niets, want met Witch Hunt wordt dezelfde verbetenheid en energie nog eens aangetikt. Prima werk voor elke thrasher net als de melodieuze solo, die vreemd genoeg uitloopt in een soort bluesy hardrocklead! Ach als Nuclear Assault ermee wegkwam.

Toch is er niet alleen goed nieuws. Als je grenzen opzoekt, doe je misschien ook wel eens dingen die wat minder uitpakken. Denk aan die harde grap die je in een leuke bui wilde maken, maar die er net overging en tussen vragende blikken plat op de grond viel. Nu voor mijn gevoel ondergaat de ballad die Testament hier (voor het eerst in jaren) brengt, dat lot. Versta me goed, ik ben helemaal niet tegen ballads. Ze zijn het hart van menig jaren ’80 thrashalbum en met Testament-exemplaren The Legacy, Trail Of Tears en het in die tijd (zelfs door Eric en Chuck, als ik me niet vergis) ietwat verguisde The Ballad kan ik prima uit de voeten. Wat maakt dan toch dat ik niets kan met Meant To Be. Allereerst is de frisheid in de stem van Chuck die op de andere (semi-)ballads wel te horen is met de jaren wat verminderd (niet gek natuurlijk). Hij zet wat meer druk op zijn stembanden en daarmee lijkt hem minder te lukken de song daadwerkelijk te dragen. Daarbij komt dat de volle orkestratie (ingevuld door virtuoze cellist Dave Aggar) en het grootse refrein de song wat zwaar en zelfs pompeus doen aanvoelen. Wanneer vervolgens bij het gitaargetokkel opeens de clip van Patience van Guns n’ Roses voor mijn geestesoog opdoemt, is het klaar. Hoewel? De meubelen worden daarna toch nog behoorlijk gered door het progressievere gitaarwerk in het tweede deel. Het is goed mogelijk dat een track als Meant To Be je in de ochtend net de kracht geeft om je bed uit te komen – en dan heeft Alex Skolnick zijn werk goed gedaan – maar voor mij is het net te geforceerd (en ja, meningen mogen gelukkig verschillen).

Verder zijn er ook stevig wat songs die – meer dan de twee vurige openers – op groove leunen. Een daarvan is het eerder genoemde Shadow People dat een wat vervreemdende, relatief rustige brug (of is het het refrein?) heeft. In deze song krijgt de riff meer tijd en ruimte, zoals gebruikelijk was in de richting die thrash in de jaren na The Black Album koos. Met het eerder genoemde High Noon schuiven we weer wat verder in de tijd. Ook daar veel groove waarbij vooral de drums maar ook de rondspokende gitaar het geluid soms stevig richting The Gathering (het album uit 1999) sturen. Van een herhalingsoefening is echter geen sprake want ook hier zijn wel korte gitaarstukjes te horen die moderner en lekker fris klinken. Nature of The Beast vindt zijn fundering in een vergelijkbare ritmiek (om het woord groove te vermijden), maar is toch wat generiek. Dat beetje extra ontbreekt. De solo is echter melodieus en meeslepend en zo laten we ons toch weer even meevoeren totdat het hoofdthema de kop weer opsteekt. Ook Room 117 is alweer midtempo maar heeft in zijn thematiek het verhalende van Annihilator (eerste twee albums). Dat zorgt ervoor dat je zelf de urgentie voelt die de hoofdpersoon voelt: ontsnappen is noodzaak. Met eenzelfde urgentie ontsnappen de noten uit de vingers van Alex die hier een wel zeer knappe prestatie neerzet: snelheid aan gevoel koppelen is lang niet alle gitaristen gegeven, maar voor hem kennelijk niet meer dan logisch.

Havana Syndrome dan dreigt een beetje tussen wal en schip te vallen. Niet volbloed thrash, maar zeker wel met snellere stukken. Daarmee is het een van de meer dynamische tracks op de plaat, ook vanwege de korte gitaarleads. In de zanglijnen van brug en refrein worden de tijden van Practice What You Preach en Souls Of Black lichtjes aangedaan en dat is eigenlijk best lekker. In de opening van de titeltrack gaan we zelfs nog verder terug want de eerste noten van de afsluiter zijn kennelijk een gerestaureerde brug van The Legacy die eerder verloren is gegaan. Voor Testament een “full circle moment”! Voor de luisteraar zal het mogelijk niet heel erg opvallen, anders dan dat Alex meteen aan het begin van de song al lekker de ruimte krijgt om zijn zes snaren te laten spreken, voordat een korzelig kriebelriffje de song naar zijn hoofdthema sleurt. De track is met zijn zes en een halve minuut de op een na langste van de plaat en in die tijd gebeurt heel wat. In de wisselingen op het progressieve af zelfs, met onder meer zwaar getimmerde versnellingen, lichte punkachtige (!) passages en een akoestisch outro, steeds bij elkaar gehouden door het cement van glorieuze solo’s en leads. Hier kun je je tanden nog wel even op stuk bijten, maar zijn dat niet de betere tracks?

Para Bellum is een daarmee alweer een goed Testament-album dat voor mijn smaak enkel net iets te veel blijft hangen in middentempo’s. Daar staat tegenover dat de band frisser en geïnspireerder klinkt dan in de voorbije tien jaar en dat, wanneer de band op alle cilinders vuurt (het dubbele openingssalvo aan thrashsnelvuur!), de ervaring, de kwaliteit en zelfs het enthousiasme ervan afspat. En zo is ook de veertiende van Testament voor de fan weer een verplichte aanschaf. Tegelijkertijd is het vermoedelijk eveneens het album dat de band voor zichzelf moest maken. Oh, en als Meant To Be precies in je straatje ligt, tel dan gerust een paar punten bij onderstaande score op (ik ben in een gulle bui).

Score:

82/100

Label:

Nuclear Blast Records, 2025

Tracklisting:

  1. For The Love Of Pain
  2. Infanticide A.I.
  3. Shadow People
  4. Meant To Be
  5. High Noon
  6. Witch Hunt
  7. Nature Of The Beast
  8. Room 117
  9. Havana Syndrome
  10. Para Bellum

Line-up:

  • Chuck Billy – Vocalen
  • Eric Peterson – Gitaar
  • Alex Skolnick – Gitaar
  • Steve DiGiorgio – Basgitaar
  • Chris Dovas – Drums

Links: