Geschreven door WilcoL op 10-10-2025 om 23:11.

Vanwege de energie zou je het niet snel zeggen, maar Parkway Drive draait alweer twintig jaar mee. Met een aantal steengoede platen en succesvolle tours is dit een mooie reden voor een feestje. Uiteraard in de vorm van een tour waarbij ze teruggrijpen naar hun oude werk. Voor deze viering in de Ziggo Dome hebben ze de Australische vrienden van Thy Art is Murder en The Amity Affliction meegenomen. Fotograaf Wilco Lamers en recensent Bram Geurts waren van de partij.

De avond wordt geopend door de post-hardcore van The Amity Affliction. Om eerlijk te zijn ken ik weinig van deze band en laat ik mij verrassen. De verrassing blijft voor mij echter uit. De muziek grijpt mij niet, de performance is ook wat tam. Of dit door de band komt of door de beperkte podiumruimte waar zij zich op moeten bewegen weet ik niet. Vanwege het decor van Parkway Drive moeten beide voorprogramma’s het namelijk doen met een klein podium. Zanger Joel Birch probeert tevergeefs het publiek enkele keren mee te krijgen. De volgende keer toch maar een kleinere en vollere zaal. Waarschijnlijk komen ze dan beter tot hun recht.


Thy Art is Murder is een band waar ik wel bekend mee ben en naar uitkijk. Nu ze voor de tweede keer met oude zanger Chris McMahon gebroken zijn zal dit de eerste keer zijn dat ik ze met Tyler Miller zie. Ik ben benieuwd hoe hij het zal doen. Wanneer ze beginnen is de vloer van de Ziggo Dome nog niet helemaal gevuld, toch is het duidelijk dat hier meer mensen mee bekend zijn. Her en der “zingen” mensen mee of voegen zich in de moshpit. Het publiek is enthousiaster, maar echt overtuigend vind ik het niet. Naar mijn idee is dit vooral te wijten aan de nieuwe zanger. Naast mij hoor ik iemand zeggen dat dit vast te maken heeft met de lege tribunes. De ticketverkoop van deze show verliep namelijk minder succesvol dan gehoopt. Enkel de vloer was geopend en zichtbaar niet helemaal uitverkocht. Jammer, maar vanwege de grote productie van Parkway Drive was dit de enige optie.


Nu iedereen matig opgewarmd is is het tijd voor het feestvarken van de avond. Parkway Drive opent de show met de hele band op een podium in het midden van de zaal. Direct worden Carrion en Prey opeenvolgend de Ziggo Dome ingepompt. Met zo’n opening weet je dat dit een hete avond gaat worden. Na deze nummers valt het doek naar beneden en wordt voor het eerst van de avond zichtbaar waarom de voorprogramma’s het met beperkte ruimte moesten doen. Er staat een grote brug op het podium. In de hoek staat het drumstel in een stellage die ook bij een eerdere tour is gebruikt. Niet heel spannend, maar ik ben blij dat het grootste gedeelte van het decor is vernieuwd ten opzichte van de laatste tours. Ondersteund door een groep dansers gaan ze vanaf het normale podium verder met twee relatief nieuwere nummers: Glitch en Sacred. De show zit strak in elkaar, misschien wel iets te strak. Vanwege de grote productie lijkt iedere positie van elk bandlid ingestudeerd te zijn. Dit valt vooral op wanneer een loopbrug vanaf het plafond van de Ziggo Dome naar beneden zakt en er een nummer gespeeld gaat worden vanaf het extra podium. Op vaste momenten lopen ze de brug op of wisselen ze van positie op het podium. Hierdoor is de spontaniteit verdwenen. Niet gek met zo’n grote productie en de vele showelementen, maar het voelt wel gek in combinatie met de muziek. Na de meezinger Vice Grip wordt Boneyards samen met Joel Birch ingezet. Winston neemt hierna een momentje om alle fans te bedanken voor de jarenlange support en geeft aan dat ze speciaal voor deze gelegenheid twee andere Australische bands in het voorprogramma mee hebben genomen. Nu is het tijd voor de volgende oude: Horizons. Twee nummers die ik al zeker tien jaar niet meer live heb gehoord en meteen ben ik mijn bovenstaande gezeur vergeten. Wat is het vet om dit weer live te horen! Bij Horizons staat gitarist Jeff Ling op de ophaalbrug en bij de solo gaat deze brug inclusief de nodige effecten te lucht in.

Gezien de reactie van het publiek vinden meer mensen het jammer dat deze nummers niet meer standaard op de setlist staan. Bij de drie nummers van Reverence die volgen moeten we vooral even door de “spoken word” stukken van Cemetery Bloom en Wishing Wells heen bijten. Cleane zang is live niet weggelegd voor Winston en komt niet lekker uit de verf, dat is niks nieuws. Gelukkig worden deze nummers verder strak uitgevoerd en met tussentijdse The Void hebben ze mij toch weer te pakken en schreeuwt een groot deel van het publiek mee. Gezien de jubileumviering en de belofte om oud werk te spelen moeten ze natuurlijk ook wat van Killing with a Smile spelen. Winston zegt hierover dat ze geen keus konden maken, dus waarom niet meerdere nummers? Helaas hebben ze niet de tijd om ze allemaal geheel te spelen. Zo gezegd, zo gedaan en een harde medley met zes nummers van het eerste album wordt ingezet. Ook dit mogen ze wat mij betreft in de setlist houden.

Na Dark Days en Idols and Anchors komen de drie strijkers – die we van voorgaande tours kennen – het podium op voor Chronos en Darker Still. Een bekend trucje, maar het past goed in het spektakel van deze avond. Ook zij gaan een keer met de ophaalbrug de lucht in om vanaf daar verder te spelen. Bottom Feeder is de energieke harde track waar ik op zat te wachten als afsluiter van de reguliere set. Dit harde nummer zorgt nog voor de nodige moshpits en meeschreeuwende bezoekers. Het vraagt om meer en uiteraard krijgen we dat. Want als “toegift” wordt eerst Crushed ingezet waarbij drummer Ben Gordon zijn moment kan pakken en gebruik kan maken van de stellage die ze uit de opslag mee hebben genomen. Deze interessante constructie bevat namelijk een systeem waardoor het hele drumstel op de kop draait. Maar of het nummer daardoor wordt herinnerd betwijfel ik. Tijdens dit nummer staat de pyro namelijk vol aan, ook wanneer Winston bovenin op de ophaalbrug staat spuit het vuur aan alle kanten de zaal aan. Een indrukwekkend en heet aanzicht, vet! Helaas komt de avond nu echt ten einde, maar niet voordat iedereen nog even de gitaarpartij van Wild Eyes mee heeft kunnen schreeuwen. De dankwoorden voor de bezoekers en de volledig crew zijn op zijn plaats, want zonder zo’n crew hadden ze nooit zo’n dikke show neer kunnen zetten.

Wat was dit weer een vette show. Voor mij persoonlijk voornamelijk doordat er weer oud werk voorbij kwam. De belofte dat het een hete avond ging worden is in ieder geval waargemaakt. Parkway Drive heeft hun status als grootste metalcore band bevestigd en ondanks dat de spontaniteit helemaal weg is en het soms als een gimmick aanvoelt ga ik met een voldaan gevoel naar huis. De dansers, het vuur, de effecten, het is over the top, maar ook ongekend in dit genre. Ze leggen de lat weer iets hoger. Het is alleen jammer dat de tribunes van de Ziggo Dome nog leeg waren. Grote kans dat de verkoop beter was gegaan met twee andere supportacts. Of zijn fans een beetje klaar met de ingestuurde shows van de laatste jaren? Dat was ik van te voren ook, maar toch blij dat ik er weer bij was. Dit zijn de shows waar ik nog graag aan terugdenk.

 

Datum en locatie

30 september 2025, Ziggo Dome, Amsterdam

Foto’s:

Wilco Lamers (Instagram)

Links: