De carrière van Sylvester Stallone zit vol hoogte- en dieptepunten. Hij heeft vele successen gekend, met name dankzij de Rocky- en Rambo-films, maar tegenover elk hoogtepunt stond ook een dieptepunt, iets waar Stallone nooit voor is weggelopen.
Hoewel sommige van Stallones optredens als Rocky hebben laten zien dat hij meer is dan alleen een stoere vent, zijn er door de jaren heen ook momenten geweest die hem ongetwijfeld nog steeds plaatsvervangende schaamte bezorgen.
Regiedebuut
Stallones carrière begon met verschillende niet-vermelde figurantenrollen en enkele kleine rollen in films als Capone, Death Race 2000 en Farewell, My Lovely. Na het enorme succes van de eerste Rocky-film zou je denken dat hij de twijfelachtige bijrollen voorgoed achter zich had gelaten.
Maar slechts twee jaar later regisseerde en speelde hij in een film waar hij naar eigen zeggen letterlijk van terugdeinst als hij hem terugziet. Het gaat om Paradise Alley uit 1978. Deze sportdramafilm was Stallones regiedebuut. Hij schreef ook de film en speelt de hoofdrol.
Verhaal
Paradise Alley vertelt het verhaal van drie Italiaans-Amerikaanse broers uit Hell’s Kitchen die zich in de jaren 40 in de professionele worstelwereld begeven. Naast Stallone zijn ook Armand Assante, Lee Canalito, Kevin Conway, Anne Archer, Joe Spinell, Frank McRae, Joyce Ingalls en Tom Waits te zien in de film.
Ook een aantal professionele worstelaars verschenen in de film in ondersteunende rollen en cameos, waaronder Terry Funk, Ted DiBiase, Bob Roop, Dick Murdoch, Dory Funk Jr., Don Leo Jonathan, Don Kernodle, Gene Kiniski, Dennis Stamp, Ray Stevens en Uliuli Fifita. Het zou de eerste zijn van vele filmsamenwerkingen tussen Funk en Stallone.
Hoopte op nieuw succes
Stallone hoopte waarschijnlijk op een nieuw succes na Rocky, maar de waarheid is dat Paradise Alley slecht ontvangen werd door critici. Het heeft een score van 40% op Rotten Tomatoes. “Ik kreeg de slechtste recensies sinds Hitler”, zei Stallone ooit in een interview met Rolling Stone.
“Ze waren zo heet dat ze bijna in brand vlogen. Ze zeiden dingen als: ‘De egomaniak heeft een film gemaakt die niets anders verdient dan verbanning uit de archieven van elke filmstudent. Zijn stem doet denken aan het keelgeluid van een maffiose drager op een begrafenis en we kunnen alleen aanbevelen dat hij zijn stembanden doorsnijdt en zo ver mogelijk achteraan in een menigte gaat staan.'”In veel opzichten gelijk
Zulke recensies zijn precies het soort dat een jonge Stallone flink moet hebben geraakt, zeker zo vroeg in zijn carrière. Volgens hemzelf kwamen ze bovendien van dezelfde critici die eerder zo lovend waren over Rocky. Toch gaf Stallone later toe dat de critici in veel opzichten gelijk hadden.
“Het personage was echt verwerpelijk”, gaf hij toe. “Helemaal geen verlossende eigenschappen. Er zitten een paar momenten aan het einde die iets goedmaken, maar dat is niet genoeg. Het personage dat ik speelde had eigenlijk de levendige, komische noot van het geheel moeten zijn. In plaats daarvan was ik de kapotte bougie die alleen maar sputterde.”
Pijn
Het is duidelijk dat Paradise Alley kampte met problemen op het vlak van karakterontwikkeling, fouten die Stallone achteraf niet meer kon herstellen. Want eenmaal uitgebracht, blijft een film voor altijd bestaan en dat is iets waar elke regisseur of acteur mee moet leren leven.
Nog erger is dat Stallone naar eigen zeggen pijn voelt als hij zelfs maar één beeld uit de film ziet. “Ik moet er met één oog naar kijken”, zei hij. “Met twee ogen is het te veel. Auw! Het doet pijn!”
Niet helemaal zijn schuld
Toch gaf Stallone in een ander interview met Roger Ebert toe dat Paradise Alley misschien niet helemaal zijn schuld was: “Ik zal mezelf nooit vergeven voor de manier waarop ik me tijdens de montage heb laten manipuleren. Er zaten veel scènes in die sfeer en karakter toevoegden, maar men wilde ze eruit halen om de film te versnellen.”
Wil je Paradise Alley zien? Je kunt de film op dit moment niet vinden op de verschillende streamingdiensten in Nederland, maar je kunt het wel kopen op dvd.