Aanpassen aan mannen
“De verkrachting die mij is overkomen, heb ik nooit als heel heftig ervaren. Dat klinkt misschien gek, maar het voelde meer als misverstand. Terwijl ik bij andere mensen echt woedend kan worden als ik dit soort dingen hoor. Al helemaal als hier geen punt van wordt gemaakt en andere mensen gaan victim blamen.
Het blijft me opvallen dat we als vrouwen gewend zijn om onszelf aan te passen. We nemen sneakers mee, gooien een trui over een jurk, delen live-locaties. We kijken er zelf niet meer van op, omdat we dit gedrag genormaliseerd hebben, maar het is te bizar voor woorden als je stilstaat bij wat wij allemaal doen om veiliger te zijn of enkel te voelen. Terwijl het de mannen zouden moeten zijn die rekening houden met ons. De verantwoordelijkheid ligt verkeerd.”
‘Zijn hand bewoog langzaam naar mijn broek’
“Het was een paar jaar na de verkrachting. Ik bleef slapen bij een van mijn beste vrienden. We logeerden met een deel van de vriendengroep bij hem thuis. Terwijl ik in slaap probeerde te vallen, voelde ik opeens de hand van mijn beste vriend op mijn borst. Hij bewoog langzaam naar mijn broek. Net voordat hij mijn broek in ging, deed ik alsof ik wakker werd. ‘Wat doe je?’, zei ik. Hij reageerde: ‘O niks, je schrok gewoon wakker’.
Diezelfde nacht vertelde ik wat er was gebeurd aan een andere vriend. Hij wist niet wat ik moest doen toen ik hem om advies vroeg. De volgende ochtend deed ik alsof er niets aan de hand was tegenover de dader. Daarna ben ik naar een vriendin gegaan, waar ik in tranen mijn hart luchtte. Ik besloot mijn vriendengroep alsnog te vertellen wat er was gebeurd.
Ik confronteerde mijn beste vriend met wat hij had gedaan. Hij zei dat hij dronken was die nacht en dat hij zich niets kon herinneren. Dat geloofde ik niet. Als hij dronken was had hij nooit zo snel gereageerd. Ik lichtte daarna de hele vriendengroep in over wat er was gebeurd. Een paar reageerden erg bezorgd en supportten me, maar er waren ook vrienden die weinig empathie toonden en slecht reageerden.
Dat was voor mij een tweede klap die nog meer pijn deed. Ik heb mij nog nooit zo verraden gevoeld – ik dacht dat we echt vrienden waren. Ik voelde heel veel verdriet, teleurstelling en boosheid. En tot de dag van vandaag onbegrip en onmacht.”
Constant onveilig gevoel
“Gelukkig heb ik nooit gedacht dat het mijn eigen schuld was. Al kreeg ik soms wel vragen die impliceerden dat ik het had kunnen voorkomen. Maar zelfs al loop ik naakt over straat: niemand heeft het recht mij aan te raken. Al deze ervaringen hebben mijn vertrouwen in mannen beschadigd. Ik heb veel therapie gehad, maar ik ben me nog altijd bewust van het idee dat iemand op elk moment je grens kan overschrijden.”
Deze 3 meiden zijn Dolle Mina’s: ‘Geeft hoop in een tijd van verdrietig en demotiverend nieuws’Lees meer“Ik wilde iets doen tegen dat constante onveilige gevoel – voor mezelf en voor anderen. Zo ontstond mijn idee voor ASAP: een platform met twee onderdelen. Een app die direct steun biedt en een community die zich richt op bewustwording en educatie.
De app is bedoeld als hulpmiddel voor de korte termijn. Als je ’s avonds naar huis loopt, op een ongemakkelijke date bent of een andere situatie ervaart waarin je je onveilig voelt, kun je met één druk iemand bereiken (SOS-knop), je locatie delen of een check-in instellen. Het is er voor momenten waarop je onderliggende angst voelt, maar waarbij er geen direct incident is waarvoor je de politie inschakelt of iemand in de buurt aanspreekt. De app is geen oplossing voor het voorkomen van aanrandingen, verkrachtingen of ander gedrag, maar kan wel een dagelijks gevoel van veiligheid teruggeven.”
Toekomst en de ASAP-community
“Ik hoop ontzettend dat de ASAP-app op een dag overbodig wordt, omdat iedereen zich veilig voelt in elke situatie. Om daar naartoe te werken heb ik de community-kant van ASAP bedacht. Daarmee wil ik gesprekken starten, workshops organiseren en samenwerken met scholen, festivals, bedrijven en gemeenten.
Het echte verschil maken we niet met alleen een SOS-knop, maar door bewustwording en educatie. Ik wil dat wij als samenleving een cultuurverandering ondergaan. Een waarin we dit probleem erkennen, reflecteren en ons gedrag en denkwijze veranderen.
Dat moeten we samen doen door elkaar aan te spreken en überhaupt in gesprek te gaan over grensoverschrijdend gedrag. Zodat wij de laatste generatie zijn die dit moet meemaken. Veiligheid is een basisrecht en dit verdient iedereen – man, vrouw, non-binair, het maakt niet uit wie je bent.”
Opinie: ‘Onszelf beschermen met 112-sneltoetsen is goed, maar niet de oplossing’Lees meer