Ik moet soms wel een beetje glimlachen om het korte geheugen dat metalliefhebbers lijken te hebben. Bijvoorbeeld als het gaat om bands die in het verleden één of enkele goede albums hebben uitgebracht, stopten, na een periode van inactiviteit weer terugkomen en onthaald worden alsof god zijn zoon wederom naar Aarde heeft gestuurd, terwijl iedereen lijkt te zijn vergeten dat de bands er überhaupt mee op waren gehouden omdat het succes weg was.
Neem nu Biohazard, de band uit New York die in de vroege jaren negentig hardcore punk mixte met metal en er een snufje hiphop doorheen gooide. De band had twee zangers: Evan Seinfeld (ook bassist) en Billy Graziadei (ook slaggitarist). Met Bobby Hambel was er een uitstekende gitarist aan boord, drummer Danny Schuler mepte vakkundig alle vaatjes dicht. Het klassieke viertal bracht in 1990 een titelloos debuut uit, dat vooral hardcore bevatte. De productie was matig maar dat zal ook met het beperkte budget van label Maze Records te maken hebben gehad.
Het toen nog onafhankelijke Roadrunner Records zag echter brood in de band en bracht in 1992 opvolger Urban Discipline uit. Het liet Biohazard als een stel woeste honden horen die zijn stijl inmiddels helemaal had gevonden. Twee jaar later verscheen State of the World Address via het grote Warner Bros en die plaat katapulteerde Biohazard naar wereldfaam. Met de productie eindelijk op orde is het nog steeds een album dat staat als een huis: er werden wereldwijd bijna 1,5 miljoen exemplaren van verkocht. De band werd in één adem genoemd met grote jongens als Sepultura, Pantera en Machine Head.
Het New Yorkse badboyssprookje doofde echter langzaam uit. De platen werden van mindere kwaliteit, de labels die ze uitbrachten kleiner. Bobby Hambel verliet de band na State of the World Adress, Evan Seinfeld werd acteur (eerst in serieus werk later onder het pseudoniem Spyder Jonez in pornofilms) en probeerde het in de hiphop (met een krankzinnig slecht project genaamd SVG$), Billy Graziadei nam als BillyBio een alleraardigste soloplaat uit en onderwijl zakte Biohazard steeds verder weg. Voor Uncivilization uit 2001 werd een wagonlading aan gasten binnengebracht (Roger Miret van Agnostic Front, Igor Cavalera, Andreas Kisser én Derrick Green van Sepultura, Sen Dog van Cypress Hill, Phil Anselmo van Pantera, Cory Taylor van Slipknot, Jamey Jasta van Hatebreed en Peter Steele van Type O Negative) maar de grootsheid van Urban Discipline en State of the World Adress werd bij lange na niet gehaald. In 2004 viel de band uit elkaar om in 2008 weer samen te komen in de klassieke bezetting. Het leverde in 2012 Reborn in Defiance op maar toen de plaat uitkwam had Evan Seinfeld alweer zijn biezen gepakt.
Sinds 2022 is Seinfeld weer van de partij en is werkelijk iedereen blij, getuige een Europese tour door Europa met Life of Agony begin dit jaar, waarin regelmatig het bordje ‘uitverkocht’ op de deur kon worden gehangen. Nu is er dus ook een nieuw album, Divided We Fall en de band is zelf laaiend enthousiast over het tiende werkstuk. ‘We are really excited to finally have the classic Biohazard lineup back together in the studio,’ kraait Bobby Hambel in de bijgeleverde bio van het album terwijl hij voor het gemak even vergeet dat die klassieke line-up in 2012 helemaal geen potten wist te breken.
Maar goed, ik ben de kwaadste niet en omdat ik State of the World Address jarenlang als één van mijn favoriete platen heb beschouwd, ben ik stiekem toch wel benieuwd hoe de dikke vijftigers het er anno 2025 vanaf brengen, 31 jaar na het laatste grote succes.
Om maar gelijk de belangrijkste conclusie te delen: Divided We Fall is niet zo goed als State of the World Address en ook niet zo goed als Urban Discipline. Dat kan ook bijna niet natuurlijk. Maar – en dat is het goede nieuws – het is ook niet zo slecht als de platen die Biohazard na de grote successen uitbracht en de afgelopen decennia alleen mijn platenkast uit zijn gekomen om tijdelijk in een verhuisdoos te worden gestopt. De mannen zijn dan wel oud maar nog steeds boos, getuige opener Fuck the System. We zitten direct gevangen in het Biohazard-web: de boze dubbelzang van Seinfeld en Graziadei, de meezingdelen (middelvinger in de lucht en uit volle borst: ‘fuck the system!), de lekkere solo’s van Hambel en de fijne breaks. Alleen drummer Schuler komt er wat bekaaid vanaf want zijn inbreng is wat meer naar de achtgrond gemixt én klinkt niet zo vet.
Forsaken is ook al zo’n lekker opgefokt nummertje, Evan Seinfeld gooit er zelfs een ‘step to the rythm of the Brooklyn beat’ uit. In combinatie met de livebeelden voor de video (opgenomen in de Amsterdamse Melkweg) ben ik direct terug in 1992 en verschijnt er een grote grijns op mijn gezicht. Het tempo blijft hoog met Eyes on Six, terwijl Death of Me een kalmer nummer is met een hoofdrol voor Bobby Hambel. Met Word of the Wise gaat de snelheid weer op maximaal. In dit nummer valt op dat er nog steeds geen diepzinnige teksten verborgen zitten in de heren (‘Heads up/Word to the wise/They’ll never take us alive/Fight back don’t believe the lies/Straight up the strong will survive) maar als je het met voldoende overtuiging brengt is alles goed.
Dat geldt ook voor The Fight to be Free: het wooohooohooo op de achtergrond had van mij weg mogen blijven maar wat staat Hambell hier weer lekker de blaren op zijn vingers te spelen en wat is dit wederom een lekker nummer. We zijn al halverwege de plaat maar ik merk dat de volumeknop steeds verder omhoog gaat en de grijns op mijn gezicht een maniakale vorm begint aan te nemen.
Helaas is War Inside Me een mindere track. Veel geschreeuw, weinig wol. Gauw door met S.I.T.F.O.A. dat de gang naar beneden helaas niet weet om te buigen. We zitten inmiddels bij het Biohazard uit de mindere tijden: ook hier is er de samenzang van de heren Seinfeld en Graziadei, de makkelijk mee te brullen teksten en het fraaie gitaarspel van Hambel, maar het klinkt iets teveel als Biohazard dat op Biohazard probeert te lijken. Goed nieuws gelukkig, want met Tear Down the Walls zit ik binnen de kortste keren mee te knikken. Het kwalitatieve pad waarop Biohazard wandelt is uiterst smal en dan loop je al gauw het risico ernaast in het gras te stappen maar als de band met beide benen goed doorstapt, gebeuren er leuke dingen.
Ik ben weer helemaal happy bij het werkelijk furieuze I Will Overcome: Biohazard raast als een malle door dit nummer. Afsluiter Warriors is niet het sterkste nummer van Divided We Fall maar dat maakt me inmiddels geen hol meer uit. Biohazard heeft het voor elkaar gekregen eindelijk weer eens een goede, boeiende en interessante plaat uit te brengen. De magie van Urban Discipline wordt niet overtroffen, de compleetheid van State of the World Address ook niet maar dit Divided We Fall komt toch wel heel snel achter die twee releases. Een knappe comeback dus al met al die ik als oud-volger van deze band niet had durven verwachten. Complimenten voor de boze mannen uit New York, we stampen weer volgens het ritme van de Brooklyn beat!
Score:
80/100
Label:
BLKIIBLK Records, 2025, 2025
Tracklisting:
- Fuck the System
- Forsaken
- Eyes in Six
- Death of Me
- Word to the Wise
- The Fight ot be Free
- War Inside Me
- S.I.T.F.O.A.
- Tear Down the Walls
- I Will Overcome
- Warriors
Line-up:
- Billy Graziadei – Vocalen, gitaar
- Evan Seinfeld – Vocalen, bas
- Bobby Hambel – Gitaar
- Danny Schuler – Drums
Links: