Ik ga jullie eens iets vertellen. Ik ben nog nooit in Egypte geweest. Ik heb nog nooit piramides gezien noch de Nijl bevaren. De reden? Het boeit me helemaal niks. Ook niet de rijke geschiedenis. Het kan me , zo gezegd, gestolen worden. Misschien ben ik voor sommigen toch te recht voor de raap en krijg ik commentaren maar over smaak valt niet te fisten werd er ooit geschreven door Kutschurft. Dit Duitse Maahes, een band die bestaat sinds 2015 komt met plaat twee, Nechacha. In 2020 geloofde elk bandlid nog in Reincarnation. Mij best, maar ik wil niet als een natte luier rond een pakje frieten terugkomen op deze wereld. Ik trek het allemaal stevig op de fles, ik weet het.
De Duitse goden in Maahes – de bandleden hebben zich immers vernoemd naar Egyptische goden – zijn maar mooi getekend bij Massacre Records, zou je tegen mijn geneuzel kunnen opwerpen. Dat is waar, maar dat wil op zich natuurlijk nog niks zeggen. Ik schuif even al mijn eigen ideeën aan de kant en ga luisteren naar het tweede epos van deze Egyptische strijdkrachten. Wie weet bestel ik na het beluisteren van deze plaat prompt een vliegticket naar Caïro.
De productie van deze plaat staat als een huis of beter: piramide. Deze lag immers in handen van Thomas Winnerl en Heiko Müller die samenwerkten met V. Santura (Woodshed Studios). Je hoort het meteen in het erg avontuurlijke Magic Slave. De goed verstaanbare halfgrunt van Horus is samen met de stevige gitaarpartijen meteen kenmerkend voor deze band. Sturend drumwerk laat zich niet uit zijn lood slaan door de goed gestoffeerde keyboardpartijen, die het geheel het typische Egyptische karakter meegeven. Het is me echter niet duidelijk wie verantwoordelijk is voor deze indrukwekkende orkestratie. Het doet me wat aan de hoogdagen van Dimmu Borgir en Cradle Of Filth denken.
Ergens bij The Crown And The Sceptre stel ik me de vraag of we nog verrast gaan worden, maar dan is de plaat eigenlijk al bijna afgelopen. Alles wat tot dan is gepasseerd, is meer dan degelijk te noemen, maar om nu te stellen dat dit alles en iedereen omver zal blazen, is toch ook wel overdreven. De band begrijpt goed hoe composities tot leven komen en gebruikt hiertoe de gekende truken van de foor. Zo hoor je brute allesvernietigende partijen, weldoordachte en gevoelige meanderende tokkelpartijen en koorzang. Het is er allemaal. Nu, met de promo kregen we nog drie extra nummers opgestuurd. Twee bonustracks en een verborgen track. Het is me echter niet duidelijk of deze op elke variant van dit album te beluisteren zijn. Patron Saint Of Pharaohs herbergt nog de stem van Lele Habel, maar in wezen voegen deze extra’s in mijn ogen weinig toe.
Een ticketje naar Caïro zit er voor mij niet in. Het heeft echter niks te maken met de muziek op deze plaat, want die is meer dan bovengemiddeld. Het hele Egyptische gebeuren boeit me vrij weinig, maar dat schreef ik al. Nochtans heeft dit Duitse Maahes met Nechacha wel zijn stinkende best gedaan me te overtuigen. Zij die graag naar symfonische black metal luisteren doen er beter aan dit schijfje ook een paar keer te laten draaien.
Score:
70/100
Label:
Massacre Records, 2025
Tracklisting:
- Magic Slave
- The Resurrection
- Lord Of The Underworld
- Morbid Live
- Cult Of The Sun
- The Crown And The Sceptre
- Keeper Of Secrets
- Obsidian
- Patron Saint Of Pharaohs (bonus)
- Medusa (bonus)
- Nephthys Tears (verborgen track)
Line-up:
- Sobek – Drums
- Thot – Gitaren, zang
- Horus – Zang, bas
Links: