Aangezien bar italia (te cool voor hoofdletters) een Britse gitaarband is die in de laatste vijf jaar doorbrak is de verleiding groot om ze te scharen onder de Windmill-scene, vernoemd naar een befaamd poppodium in Brixton. Je weet wel, bands als black midi, Black Country, New Road en Squid; alles wat je onder de ruime categorie van experimentele postpunk zou kunnen scharen. Er zijn zeker raakvlakken; zo kunnen geen van de drie leden van de band zingen, maar houdt dat ze allerminst tegen.
Toch gaat de vlieger niet helemaal op. Some Like It Hot, album nummer vijf in vijf jaar tijd, doet meer denken aan het geluid van de Britse indierock in de tweede helft van de jaren nul. En dan niet de grote jongens als Franz Ferdinand en Bloc Party, maar vooral de eigenwijzere acts in de marges van die scene, zoals Los Campesinos! en The Young Knives. Het klankenpalet is overwegend zonnig, al is er soms plaats voor wat enigmatisch akoestisch getokkel. Energieke gitaarliedjes voeren de boventoon, met valse doch aanstekelijke praatzang als grootste leidraad.
De plaat is op zijn best wanneer alle remmen losgaan, zoals in openingsnummer Fundraiser of het uitzinnige Rooster, dat begint als halve Smells Like Teen Spirit-pastiche, in het refrein terechtkomt bij Cannonball van The Breeders en na nog wat afslagen vijf minuten later euforisch eindigt. Op vorige platen konden we ook veel muzikale referenties aanslepen, maar waar het drietal vroeger nog weleens klonk als een band die zijn eigen identiteit nog niet helemaal gevonden had, worden alle inspiratiebronnen hier succesvol omgezet in een eigen geluid. Het eindresultaat is een ijzersterke plaat, die prima zonder hokje of scene kan.