NOSMaike van der Duin

NOS Wielrennen•vandaag, 06:46

  • Gabriël Melching

    redacteur wielrennen

  • Gabriël Melching

    redacteur wielrennen

Met olympisch brons in haar hand en haar felbevochten Europees kampioenstruitje over de schouder, lijkt een sprookje over Maike van der Duin zichzelf te schrijven. Een verhaal over een 24-jarige jonge vrouw die haar droom beleeft en de wereldtop in het baanwielrennen bestormt.

Maar die twee trofeeën pronken niet in de woonkamer van Van der Duin. Ze liggen boven; enigszins uit het zicht. Ze vertellen namelijk ook een ander, confronterend verhaal: hoe twee geweldige prestaties een op dat moment nog onbekende blessure maskeren. Een blessure die haar dit seizoen compleet liet instorten.

“Ik had achteraf graag mijn olympische medaille opgegeven, als dat betekend had dat iemand toen al doorhad wat er met me aan de hand was en ik nu misschien wel weer gezond was.”

Geen WK

De regerend Europees kampioene op de koppelkoers is er niet bij in Chili voor de wereldkampioenschappen baanwielrennen. Het is zelfs maar de vraag wanneer ze weer een nummer op kan spelden. “Ik heb geen stip op de horizon. Ik hoop in januari fit genoeg te zijn om mee te kunnen op trainingskamp met mijn ploeg. Dat zegt genoeg.”

Vorige slide

Volgende slide

Van der Duin heeft last van “ontstekingen door heel het lichaam”, en die gaan niet zomaar over. Ze worstelt er intussen al bijna twee jaar mee. Het eerste wat ze merkte: gewichtstoename.

“Ik zat op dat moment (voorjaar 2024, red.) in een nare periode. Ik brak in de winter mijn enkel en verloor daarna ook nog mijn vader. Toen ik aankwam, dacht ik eerst dat het een stressreactie van mijn lijf was op het rouwen en het revalideren. Daarnaast was het in mijn hoofd simpel: als ik aankom, eet ik te veel. Punt. Ik kon toen ook niet logisch nadenken, ik moest en zou immers naar de Olympische Spelen gaan.”

Felle discussies

“Dat traject was… ” Even is Van der Duin stil. “Ik wil niet zeggen onmenselijk, maar als ik erop terugkijk, denk ik wel: hoe heb ik dat volgehouden.” Ze negeerde de tekenen van haar lichaam en werkte op maniakale wijze naar de Spelen toe. Zelfs binnen de nationale selectie vroegen mensen zich af waarom ze zo weinig at. “Dat leidde tot felle discussies.”

Maar op de korte termijn bracht het haar wel succes, want in Parijs won ze samen met Lisa van Belle olympisch brons op de koppelkoers. “Toen ik eenmaal op de Spelen was, heb ik zo ontzettend genoten. Dat lag niet eens aan de medaille. Ik had vrede met elk resultaat, want ik voelde me daar al zo beroerd dat ik gewoon trots en blij was dat ik er was.”

ANPVan der Duin (L), Van Belle en bondscoach Stöpler na de Olympische Spelen

Daarna nam ze rust. Ze sloeg zelfs de WK baan in Denemarken over. Zes weken lang gaf ze haar lichaam de tijd om te herstellen. Twee keer langer dan normaal aan het eind van het seizoen.

3 kilo per week

Het hielp echter niet. Ze bleef worstelen met haar gewicht – het was niet uitzonderlijk als ze drie kilo aankwam in een week – en zat slecht in haar vel. Haar lichaam reageerde ook slecht op trainingen. Toch werd ze samen met Van Belle nog Europees kampioen.

ANPVan der Duin (L) en Van Belle vieren hun Europese titel

Het was alleen niet vol te houden en halverwege het klassieke voorjaar stortte Van der Duin helemaal in. “Na een training van vijf uur, at ik soms maar twee boterhammen.”

Ze werd ziek, herstelde daar slecht van en kreeg veel last van haar huid. Als ze haar arm of kuit vastpakte met haar vingers, brandde het ontzettend.

Huilen in de Vuelta

Niemand wist op dat moment echt wat er aan de hand was en dus reed ze de Vuelta. “Daar heb ik elke dag gehuild. Ik kwam totaal niet vooruit. Toen heb ik aan de ploeg gecommuniceerd: ik snap niet wat er met me aan de hand is, ik wil dit uitzoeken.”

“Ik werkte tot dat moment niet met de voedingsdeskundige van de ploeg, want ik wilde iemand die de Nederlandse eetgewoontes begreep. We kwamen toen toch met elkaar in contact en ze zei zo snel: ‘Maike, dit komt écht niet door wat je eet’. Toen begonnen de medische onderzoeken.”

Na een tijdje vond ze antwoorden: de gewichtstoename was geen vet, maar vocht. Op cellulair niveau, dus ze kon het niet uitzweten. Haar lichaam schreeuwde om rust. Na haar laatste koers, de Ronde van Groot-Brittannië in juni, raakte ze de fiets twaalf weken niet aan.

Eindelijk weer lachen

Intussen is de lach teruggekeerd bij Van der Duin. “Het is nu gestabiliseerd. Ik kom niet meer aan en mijn huid doet geen pijn meer als ik erin knijp. Het vocht moet alleen nog weg. Dat duurt lang, en ik heb geen idee wanneer ik weer kan koersen.”

ANPMaike van der Duin

Van der Duin kan ook weer trainen. Minder dan normaal, maar ze hervindt zichzelf langzaam. Laatst werkte ze samen met een paar andere beroepsrensters een training van vier uur af. En dat ging goed.

Geen einddatum

“Wat ik vooral bijzonder vond, is dat je in zo’n periode echt merkt wie er van je houden. Ik ga bijvoorbeeld vaker bij mijn moeder langs nu, of help mijn vriend op de boerderij. Mijn nicht stuurde me iedere dag een appje toen ik me op mijn slechtst voelde. Dat deed me veel.”

“Het lastige is alleen: er zit geen einddatum aan deze blessure. Het is heel anders dan bij een sleutelbeenbreuk bijvoorbeeld. Misschien ben ik over een half jaar wel fit, misschien pas over twee jaar. Ik heb geen idee. Dat is zo frustrerend.”

Maar kijken naar het WK koppelkoers, waar Lorena Wiebes haar plek naast Van Belle heeft overgenomen, is waarschijnlijk nog een brug te ver. “Ik denk niet dat ik dat al kan. Die avond zal ik toch wat lastiger in slaap vallen.”