In 2021 bleef ik haken aan Song For Nick Drake, een demo-achtige opname waarop singer-songwriter Helen Ballentine uit Tarrytown, New York zingt hoe een stem uit een andere tijd haar gedachten feilloos aanvoelt. Toevallige omgevingsgeluiden – een fluitende passant, een hikkend lachje – zijn bewust meegenomen, een idee dat ze doortrok naar debuut Quiet The Room (2022).
Ballentine opereert onder de naam Skullcrusher, een alter ego dat eerder beelden oproept van een hardcorezanger die – zwaaiend met een kettingzaag – varkensbloed over het publiek kiepert dan van een fragiel ogende zangeres met dromerige indiefolkliedjes. Op haar tweede album And Your Song Is Like A Circle klinken de arrangementen wat grootser en meeslepender. Bij opener March dacht ik zelfs even dat ik per ongeluk Enya had opgezet: galm, weidsheid en een sacrale zweem.
Maar die vergelijking doet Ballentine tekort. Waar Enya in nevelen oplost, houdt Skullcrusher vast aan gitaar, piano en tastbare herinneringen. Haar kunstachtergrond klinkt bovendien door in de manier waarop ze klanken behandelt als objecten: ze bouwt kamers, schuift daar met meubels en laat er echo’s resoneren. De songs, die qua sfeer en klankbeeld sterk op elkaar lijken, gaan bijna ongemerkt in elkaar over. And Your Song Is Like A Circle is een geslaagde tweede plaat die niemand voor het hoofd stoot – behalve degene die aanstoot neemt aan muziek die geen aanstoot geeft.