•
Vandaag
•
leestijd 2 minuten
•
584 keer bekeken
•
bewaren
© Netflix
Een strak geregisseerde waarschuwing die de frontlinie verplaatst naar kamers zonder ramen en beslissingen zonder vangnet.
Acht jaar na haar laatste film Detroit (2017), een beladen drama over de confrontatie tussen de zwarte bevolking en voornamelijk witte, racistische politie van de gelijknamige stad die in 1967 leidde tot tientallen doden, keert Kathryn Bigelow terug met een verrassend apolitieke film. A House of Dynamite ontwijkt nadrukkelijk (en enigszins gekunsteld) enige referenties aan partijen of ideologieën. De film legt simpelweg het systeem bloot dat de mensheid na bijna een eeuw nucleaire oorlogsvoering heeft opgetrokken en houdt ons een spiegel voor: dit is wat er gebeurt als we de alarmbellen blijven negeren.
Vanuit het niets verschijnt een raket op de radar. Een snelle rekensom later is duidelijk dat deze gaat inslaan op Amerikaans grondgebied. En wel over twintig minuten. Bigelow toont deze twintig minuten driemaal, telkens vanuit het standpunt van een ander machtsniveau, met telkens een wanhopige zoektocht naar het antwoord op een andere vraag. Het militaire commandocentrum wil weten: kunnen we dit nog stoppen? De politici willen weten: wie houden we hiervoor verantwoordelijk? De man met zijn hand boven de rode knop: wat is hierop mijn antwoord?
© Eros Hoagland / Netflix
A House of Dynamite is een drieluik zonder sensatie, maar niet zonder spanning. Waar Bigelow met The Hurt Locker (2010) een Oscar won voor de rauwe actie op het slagveld, toont ze nu waar de strijd werkelijk beslist wordt. Hier, achter de gesloten deuren van vergaderruimtes, situation rooms, en zelfs vanaf de achterbank. Haar filmstijl is onmiskenbaar, gekenmerkt door handheldcamera’s, snelle montage en onderkoelde beelden. Maar ditmaal komt de spanning niet uit actie, maar uit stilte. Het zenuwslopende wachten tot de telefoon wordt opgenomen, de twijfel op de gezichten. Het is menselijker, maar ook somberder. In dit gevecht zijn geen helden te vinden, alleen mensen die verscheurd worden tussen plicht en paniek. En gedwongen worden om verantwoordelijkheid te nemen voor scenario’s die slechts hypothetisch hadden moeten zijn.
© Eros Hoagland / Netflix
Het scenario is van de hand van Noah Oppenheim (Jackie, Zero Day), die tussen links en rechts door probeert te glippen om de schijnwerper op het systeem zelf te houden. Uiteindelijk bewijst hij dat het onmogelijk is om kritiek te leveren op het huis van dynamiet dat de nucleaire grootmachten hebben gebouwd zonder een standpunt in te nemen. De film heeft sterke performances van acteurs als Idris Elba (Luther), Rebecca Ferguson (Dune), Jared Harris (The Crown) en Gabriel Basso (The Night Agent). Zij geven de bureaucratie een menselijk gezicht, waardoor A House of Dynamite uiteindelijk geen bom hoeft te laten afgaan om nog lang na te blijven dreunen.
A House of Dynamite, vanaf vrijdag 24 oktober 2025 op Netflix