Al binnen één minuut krijgt de melancholieke David (Colin Farrell) zijn eerste levensles in A Big Bold Beautiful Journey. „Wees open”, zegt zijn vader aan de telefoon. „Het leven is mooier als je jezelf open stelt.” Het is de eerste in een schijnbaar oneindige reeks platitudes. Zoals: ‘Je moet leren tevreden te zijn, voordat je geluk omarmt’. En natuurlijk: ‘De echte big bold beautiful journey? Dat is je openstellen voor een ander.’ Eén tegeltje met wijsheid is leuk. A Big Bold Beautiful Journey maakt duidelijk waarom je er beter niet je héle keuken mee bedekt.

Romantische film

A Big Bold Beautiful Journey. Regie: Kogonada. Met: Colin Farrell, Margot Robbie, Phoebe Waller-Bridge. Lengte: 109 minuten.

De synopsis spreekt best tot de verbeelding. Wat als er een soort magische TomTom bestond, die je niet alleen naar je fysieke bestemming leidt, maar ook naar je levensbestemming? David en Sarah (Margot Robbie) belanden in een huurauto met zo’n gps, nadat ze elkaar ontmoetten op een bruiloft. De gps brengt hen naar felgekleurde deuren die portalen vormen naar traumatische herinneringen. Zo wordt David nogmaals afgewezen door zijn klasgenootje tijdens de schoolmusical, en herleeft Sarah de dood van haar moeder. Het zijn magisch-realistische familieopstellingen dus. En allemaal kilometerpaaltjes onderweg naar de uiteindelijke bestemming: elkaar.

Irritant en simplistisch

Maar deze reis wil maar niet ontroeren. Daarvoor zijn de personages te irritant en simplistisch. Zowel David als Sarah is niet meer dan een verzameling huis-tuin-en-keuken-trauma’s met een voorliefde voor cheeseburgers. Hij misbruikt liefde om ‘een leegte’ op te vullen. Zij heeft seks en leeft als tornado, maar is diep van binnen gewoon bang om gekwetst te worden. A Big Bold Beautiful Journey voelt als vastzitten in een auto met twee mensen die zichzelf héél interessant, diepzinnig en complex vinden, maar de diepgang bevatten van een Instagram-foto van een zonsondergang.

Zelfs Colin Farrells melancholieke wenkbrauwen kunnen hem niet uit dit scenario redden. En ook regisseur Kogonada slaagt er niet in diepgang toe te voegen. Met zijn arthousefilms toonde hij groot talent in het verfilmen van existentiële vragen. Wat scheidt een mens van een robot?, vroeg After Yang zich af. De regisseur behandelde het met grote emotie en stilistische diepgang: spiegelreflecties, doorkijkjes, modernistische architectuur.

In een studiofilm als A Big Bold Beautiful Journey blijft er een gezandstraalde versie van Kogonada over. Met aspartaamzoete blikken tussen de hoofdrolspelers in plaats van emotie. En kitscherige visuele metaforen, geleend uit oude Hollywood-musicals. David klapt, net als Gene Kelly in Singin’ in the Rain, zijn paraplu dicht om de regen te aanvaarden. En voor het geval je het gemist had, maakt een liedje aan het eind nog duidelijk waar al die deuren voor stonden: „Open the door to your heart.”

Geef cadeau

Deel

Mail de redactie

NIEUW: Geef dit artikel cadeau
Als NRC-abonnee kun je elke maand 10 artikelen cadeau geven aan iemand zonder NRC-abonnement. De ontvanger kan het artikel direct lezen, zonder betaalmuur.