In de jaren 90 woonde ik in een dorp waar ’s avonds niets te doen was en niemand ons vermaakte. Geen excentrieke buurman die, een taftzijden sjaaltje om z’n nek als teken van verzet, ons vergaste op zijn vroegere avonturen in de grote stad. Geen knappe buurvrouw met acht exen en een tasje waaruit ze na drie borreltjes een set tarotkaarten tevoorschijn haalde.
De avonden waren stil en lang, het huis omringd door slootjes en bruggetjes, een vesting.
Wel was er in Gorinchem één videotheek waar mijn moeder en ik ons te barsten huurden aan alles wat ons even onttrok aan het hier en nu. We hadden maar een paar regels. Geen parade aan boze mannen. Geen voortdurend gezwaai met messen en pistolen. En liefst geen Demi Moore, want daar had mijn moeder niet zoveel mee (zulke harde trekken).
Dus zag ik al heel jong Shirley Maclaine in een cabriolet racen over het strand, haar kapsel een puinhoop, schreeuwend naar een duivelse Jack Nicholson dat hij zachter moest rijden. Glenn Close gelukzalig een baby in de lucht gooien en weer vangen, terwijl mijn moeder me toefluisterde dat dit het moment was waarop ze ooit bedacht had dat ze een kind wilde. Jodie Foster met sliertig haar door een bos dwalen, ‘chickabee t’ee inna win’ mompelend. Diane Keaton met een stropdas om. John Malkovich ijzig ‘It’s beyond my control’ herhalen, een smekende Michelle Pfeiffer aan zijn borst. Jeremy Irons, broos schuifelend aan de arm van Winona Ryder door de tuin van zijn door rouw bezeten huis. Ik zag Donald Sutherland een kat aan een deur spijkeren (bruut geweld, maar als compensatie ook Italiaans platteland in sepia en eindeloos veel scènes van zingende boeren).
Mijn vader vond onze verdwijnstand lastig, en rammelde om zijn aanwezigheid kenbaar te maken extra hard met de potten en pannen in de keuken. Soms drentelde hij naar ons toe, keek dan wijdbeens een paar minuten mee en besloot dan dat William Hurt toch echt een slap figuur was.
Vorige week keken we ‘Notting Hill‘, iets waar je je qua seks en geweld toch geen buil aan kunt vallen met kinderen
En nu ben ik zelf aan het grote werk begonnen, avond na avond een uurtje, heen en weer springend tussen het grote nu en toen, dicht tegen mijn moeder aan, op de bank in mijn ouderlijk huis. Vorige week keken we Notting Hill, iets waar je je qua seks en geweld toch geen buil aan kunt vallen met kinderen, maar klaarblijkelijk in alle ironische stiff upper lip-ness een volstrekt onbegrijpelijk verhaal, waarbij ze mijn tranen bij het ‘I’m just a girl standing in front of a boy asking him to love her’ met verbijsterde blik aanschouwden.
Vanavond keken we West Side Story, eigenlijk een heel kinderachtige film, zo bleek, en daarom uiterst geschikt voor twee kleine jongetjes. Lekker boos dansen, stoute dingen op een muur kladden en twee kolderieke agenten die de jeugdgangs (met daarin mannen van tegen de vijfendertig) streng toespreken: er werd gejuicht op de bank.
Toen Maria en Tony elkaar dan eindelijk voor het eerst zagen, zuchtte mijn oudste zoon dat dit hem heel erg aan Pride & Prejudice en La La Land deed denken.
Achter me voelde ik opeens een hand in mijn schouder knijpen.
Het was een trots kneepje van Willem, zelf filmmaker, die zijn zoons zich laat ontvouwen zonder tijdens deze avonden iets op te eisen of ons in de weg te zitten.
Alleen maar omdat hij weet hoe belangrijk dit voor mij is.
Geef cadeau
Deel
Mail de redactie
NIEUW: Geef dit artikel cadeau
Als NRC-abonnee kun je elke maand 10 artikelen cadeau geven aan iemand zonder NRC-abonnement. De ontvanger kan het artikel direct lezen, zonder betaalmuur.