Zelf had Lisa vaak het gevoel dat ze er alleen voor stond. “Ik was geen prater en wilde het er met niemand over hebben. Jezelf bestempelen als jonge mantelzorger is vaak een grote stap, zowel voor het kind als de ouders. Kinderen vinden de situatie vaak heel normaal. Je wilt er bij horen, terwijl je met zo’n term juist anders bent”, vertelt Lisa. “Maar het helpt wel om het stille verdriet, het verdriet achter de voordeur dat niet gezien of gehoord wordt, een naam te geven.”
