De eerste tekenen waren twintig jaar geleden al zichtbaar, toen Volbeat nog optrad in kleine zalen en donkere kroegen, zoals het intieme Little Devil in Tilburg. Toen was al duidelijk dat deze band voorbestemd was om stadions te vullen. Gisteravond stonden de Denen in een bijna uitverkochte Ziggo Dome in Amsterdam en de titel van de tour, Greatest Of All Tours, bleek allesbehalve overdreven.

In de tussenliggende jaren is de band niet alleen volwassen geworden, maar getransformeerd in een strak op elkaar ingespeelde machine, zo krachtig en soepel als een brullende V8-motor. Achter het stuur zitten Jon Larsen op drums, Kaspar Boye Larsen op bas, Flemming C. Lund op gitaar en natuurlijk de spil van het geheel: Michael Poulsen, de man met de stem en de visie. Ze zijn hier om hun nieuwe album God Of Angels Trust te presenteren, maar eigenlijk bewijzen ze vooral dat Volbeat een ijzersterke zekerheid is als het gaat om kwaliteit én puur entertainment. Veilig maar verrukkelijk!

Witch Fever

Maar voor de mannen het podium bestijgen, is het aan Witch Fever om de nog schaars gevulde Ziggo Dome op temperatuur te brengen. De dames uit Manchester staan al bijna acht jaar bekend om hun compromisloze sound – een vurige mix van punk, hardcore en doom met zelfs vleugen van industrial – en brengen binnenkort hun tweede album Fevereaten uit. Toch lijkt de band in deze setting niet helemaal tot z’n recht te komen. De rauwe energie, die ongetwijfeld beter uit de verf komt in rokerige clubs en gruizige kraakpanden, vervliegt in de uitgestrektheid van de Ziggo Dome. Witch Fevers maatschappijkritische boodschap vindt weinig gehoor en zelfs het obligate dankwoord aan de hoofdact wordt met lauw applaus beantwoord. In het publiek wordt vooral bijgekletst over de dag, en her en der klinkt de vraag of een andere support act niet beter op z’n plaats was geweest.

Bush

Die vraag wordt deels beantwoord wanneer grunge-icoon Gavin Rossdale het podium betreedt met zijn Bush-kompanen. Inmiddels is de zaal voor de helft gevuld en het merendeel van het publiek lijkt uit te kijken naar het optreden. Gavin zelf oogt eveneens enthousiast: hij stormt met opvallend veel energie – en met wat eigenaardig, nerveus aandoend danswerk – de catwalk op tijdens het openingsnummer. I Beat Loneliness voelt wat gehaast aan; zowel het geluid als Rossdale’s zang missen in dit eerste moment de nodige nuance. Gelukkig valt alles meer op z’n plek bij het tweede nummer Machinehead meer op z’n plek. De band vindt zijn kracht en al snel wordt duidelijk dat het legendarische album Sixteen Stone (1994) nog niets aan zeggingskracht heeft verloren. Klassiekers als Glycerine, Everything Zen en Comedown worden met zichtbaar plezier gespeeld en ontvangen.

Pas enkele minuten voordat Volbeat het podium betreedt, stroomt de Ziggo Dome echt vol. Vanachter een groot doek klinken de eerste riffs van The Devil’s Bleeding Crown. Wanneer dat doek even later naar beneden valt, barst de show los met een explosie van licht en geluid. Ondanks alles lijkt de band het publiek daarmee toch even te verrassen. Daarna volgt Lola Montez, waarmee de Ziggo Dome in een kolkende meezinghal verandert. Het geluid is krachtig en strak: de gitaren snijden messcherp door de ruimte, de bas legt een dreunende fundering en Poulsens stem klinkt zuiver en dominant. Daarmee is de toon gezet, de strijd is meteen gewonnen. Wat volgt is een triomftocht vol herkenning, energie en euforie.

Eerlijke dief

“We hebben dit nummer gestolen van Johnny Cash. Andere artiesten praten altijd over inspiratie en invloeden… fuck that. Ik ben gewoon een eerlijke dief!” Het is een verhaal dat trouwe fans ongetwijfeld al eens eerder hebben gehoord uit de mond van Poulsen, maar dat doet niets af aan de impact. Sad Man’s Tongue raast nog even onstuimig als vroeger over het publiek heen. Voorafgaand aan dat nummer zorgt de semi-spontane meezingversie van Ring Of Fire voor een glimlach bij Poulsen, die tevreden knikt. “Amsterdam, jullie klinken fantastisch, ik wist dat ik op jullie kon rekenen!” Uiteraard komt ook Max Verstappen weer even langs – figuurlijk dan, want Poulsen draagt zijn Formule 1-shirt, dus er moet gezongen worden ter ere van de ‘true king’.

Minder soepel verloopt het gedroomde vraag-en-antwoordmoment rondom het nieuwe In The Barn Of The Goat Giving Birth To Satan’s Spawn In A Dying World Of Doom. De respons blijft wat lauw. Misschien omdat het voorafgaande Shotgun Blues zó strak werd neergezet dat de zaal nog aan het bijkomen is; overal ontstonden pits en de energie was tastbaar. Van het nieuwe album wordt ook By A Monster’s Hand gespeeld, terwijl het eerder geplande Lonely Fields verrassend wordt vervangen door publieksfavoriet Temple Of Ekur. “We hebben dit nummer al een tijdje niet meer gespeeld”, zegt Poulsen, maar daar is niets van te merken. Het klinkt messcherp, donderend en indrukwekkend als altijd. Voor Still Counting nodigt Poulsen fans uit om mee het podium op te komen. Daar wordt gretig gehoor aan gegeven. Een klein meisje steelt de show: zij staat het hele nummer lang met ‘devil horns’ in de lucht, onverstoorbaar en grijzend.

Herkenning en verleiding

For Evigt, opgedragen aan Poulsens kinderen en zijn vrouw, is een van de hoogtepunten van de avond. De zaal baadt in het zachte licht van honderden telefoons, omhoog gestoken als moderne aanstekers. Het is min of meer Volbeat’s ballad en het raakt de fans allemaal op de een of andere manier. Toch beleeft ieder in de Ziggo Dome zijn of haar eigen hoogtepunt, want er komen zoveel prachtnummers voorbij. En bij het afsluitende A Warrior’s Call barst de zaal volledig los. Een mokerslag van een nummer, waarmee Volbeat de euforie tot een hoogtepunt stuwt. Als extra traktatie volgt nog een stukje van Pool Of Booze, Booze, Booza, een knipoog naar het debuutalbum The Strength/The Sound/The Songs, waarmee ook de fans van het eerste uur worden meegenomen naar de rauwe begintijd van de band en met een gelukzalige glimlach de zaal kunnen verlaten.

Met deze tour laat Volbeat zien dat deze band niet alleen nog steeds meedraait, maar juist floreert. Het is een show die alles in zich heeft: herkenning voor de doorgewinterde fan, verleiding voor de nieuwkomer en bovenal een band die live precies weet wat ‘ie doet. Daar komen de fans ook voor. De Ziggo Dome davert en gromt, alsof de mannen zelf ook de beste avond van hun leven hebben gehad.

Volbeat in de Ziggo Dome, Amsterdam
Gezien op dinsdag 23 september 2025
Foto’s door Robin Looy