Metal geeft vaak een kick, zoals een achtbaan, heet eten of een jumpscare in een enge film. De muziek van de New Yorkse band Yellow Eyes is eerder een storm waar je doorheen moet fietsen; je raakt doorweekt tot op het bot, uitgeput, overgegeven aan de elementen. Schuilen kan niet, alleen doortrappen heeft zin. Vroeg of laat begint de kou z’n greep te verliezen en kom je in een cadans die vooruit beweegt, hoe zwaar ook. Elke vezel, elke emotie, elke zenuw wordt aangesproken: je weet dat je leeft.
Metal
Yellow Eyes
Confusion Gate
Leuk? Nou ja, het is veel makkelijker om naar lichtere muziek te luisteren, waar je geen moeite voor hoeft te doen om meegevoerd te worden door een melodie of aangename stem. Yellow Eyes vraagt wel wat van je, maar wat is het waardevol dat dit soort muziek ons helpt herinneren dat we complexe wezens zijn. Dat de menselijke ervaring soms weerwil nodig heeft om iets te beleven, dat onze emoties af en toe een storm willen doormaken.
Dat werkt in elk geval zo met de muziek van Yellow Eyes, de band van de broers Will en Sam Skarstad uit New York, die dankzij hun componerende en instrumentbouwende ouders heel goed weten hoe muziek werkt. Sam maakt overdag muziek voor commercials, Will werkt in het vioolreparatie-atelier van zijn vader. Met hun zevende album Confusion Gate maken ze een grandioos statement voor uitdagende muziek, en het beste blackmetalalbum van het jaar.
Ze gaan verder op het twee jaar geleden uitgebrachte Master’s Murmur, een sfeervolle, subtiele ambient/dungeon synth-plaat met weinig gitaren, veel sfeer. Deze nieuwe, veel zwaardere bloedbroeder van dat album grijpt vaak prachtig terug op de tonen van die voorvanger, maar is grootser in alles: bloedstollende riffs, getergde vocalen, en het verschroeiende drumwerk van een van de beste blackmetaldrummers van het moment, Mike Rekevics. Hij zorgt voor een perfecte fundering voor de melodieën, die onvoorspelbare, soms ruwe bochten of hoeken maken. De opening van ‘Suspension Moon’ is zo’n heerlijke uitdaging, een nummer dat in tempo bijna onmerkbaar omhoog kruipt en je in ruim zeven minuten de adem beneemt. „What spectrum is suspended in the red mud/ What cloth is spun with terrestrial spoil/ A pig sees maps and island green/ There is a lighthouse in the soil” – geen idee wat het betekent, maar wat is het mooi als Will Skarstad het vanuit zijn tenen krijst.
In nummers als ‘I Fear the Master’s Murmur’ en ‘The Thought of Death’ zit een bepaald soort warmte, dankzij de modderige synth-lagen die van het vorige album aan de muziek zijn blijven plakken. En belangrijk is de sfeer van de vaste opnameplek van de band, een hutje in een bos in Connecticut, dat je bijna kunt zien als vijfde bandlid. Daar waait de wind door de planken, banjeren de schapen langs de hut en omlijsten de vogeltjes en krekels de muziek.
Yellow Eyes’ spel met textuur en atmosfeer is wat hun sound zo bijzonder maakt: geen toevoeging of extraatjes, maar een wezenlijk en onlosmakelijk onderdeel. Die dieren en de elementen, aangevuld met een mysterieus snaarinstrument, synths en de vage echo’s van een vrouwenstem – het klinkt en voelt (want het is) allemaal echt en authentiek, precies wat je wilt van dit soort muziek. Geen oppervlakkig spelen met dood en duisternis waar dit genre nogal eens in vervalt, maar juist weten dat je echt en waarlijk leeft, ook al is het eindig. Een pure, louterende ervaring.
Zoom in
Klassiek
Près de votre oreille o.l.v. Robin Pharo
William Lawes – Lighten mine eies
De 17de-eeuwse Britse componist William Lawes staat vooral bekend als maker van muziek voor kleine instrumentale ensembles. Robin Pharo, viola da gamba-bespeler, ontdekte dat Lawes ook vocaal werk schreef. Met zijn Ensemble Près de votre oreille (dicht bij uw oor) nam hij een deel daarvan prachtig op. Weer een parel van een album van de jonge Franse barokgeneratie. (Joost Galema)
Zoom in
Rock
They Are Gutting a Body of Water
Lotto
De caleidoscopische Gen Z-shoegaze van They Are Gutting a Body of Water is even zoet melodieus als vervreemdend vals. Op het vierde album Lotto serveert het viertal uit Philadelphia modderig zuigende gitaarlagen met gierende elektronica, meditatieve neuzelzang en schel pulserend gebliep. De instrumentale punkcover van Fugazi’s ‘slow crostic’ bewijst dat roerganger Doug Dulgarian het hart op de goede plek heeft. (Frank Provoost)
Geef cadeau
Deel
Mail de redactie
NIEUW: Geef dit artikel cadeau
Als NRC-abonnee kun je elke maand 10 artikelen cadeau geven aan iemand zonder NRC-abonnement. De ontvanger kan het artikel direct lezen, zonder betaalmuur.