Antoni van Leeuwenhoek: Over Leven Met Kanker
Als Beau door het ziekenhuis wandelt, raakt hij aan de praat met Marianne. Op de vraag wat ze vandaag gaat doen, antwoordt ze direct: “Chemo, voor de laatste keer als het goed is.” Ze vertelt dat ze alleen op de kamer ligt, omdat ze vaak te snel zegt wat ze denkt. “Zo vind ik dit een kankerziekenhuis.” Beau: “Maar dat is het toch ook?” De twee beginnen langzaam te lachen.
Toch raakt de vrouw al snel geëmotioneerd. “Laatste keer schat”, zegt ze terwijl ze haar dochter troost. “Ja, en we doen het niet meer over. Dan maar gewoon dood. Als dit niet genoeg is geweest, dan is het klaar. Dan stop ik. Dit is zo zwaar, dat wil je niet geloven. Dit is zo onvoorstelbaar zwaar.”
Wel is ze tevreden met hoe ze zich staande houdt: “Ik heb het geflikt en met mij nog honderdduizend mensen, maar het is wel heel zwaar. Ik ga het redden die laatste paar dagjes. Nog vier bestralingen. Zonnebanken noem ik het al”, vertelt ze, terwijl ze lacht. “Wij zijn van de sarcastische tak, hoor. Ik kom uit de kroeg hè. Ik wil gewoon gek doen met de mensen om me heen.”
Het kon niet, maar Carlijne bleek na chemo tóch zwanger te zijn: ‘Ik geloofde het niet’Lees ook