Twee jaar geleden trakteerde Till Lindemann in Ahoy op verse vis, nepbloed, taarten en videobeelden van vagina’s en anussen. Ook Lindemanns Mein Welt-tour wordt door de Ziggo Dome op voorhand als een strikte adults only show verkocht. We zijn dus gewaarschuwd.
Call me freaky, call me sick, I like it sticky, I like it big. De 62-jarige Rammstein-voorman opent zowaar in het Engels. Met een tweetal nonnen die zich ontkleden tot wulpse, oversized paaldanseressen, om zo het bombastische Fat meteen van een ‘geile’ upgrade te voorzien. Dat belooft wat! Toch blijkt gedurende avond dat de ranzigheid best meevalt. Of, afhankelijk van je perspectief, misschien wel een beetje tegenvalt.
Het in zwart-met-gouden-accenten lak en leer gestoken Lindemann-circus presenteert zestien nummers die balanceren tussen horrorshow en erotisch cabaret. De schaars geklede Emily Ruvidich, Brynn Route en Kristin Kaminski (op gitaar, toetsen en bas), gitarist Danny Lohner (o.a. Nine Inch Nails) en de behoorlijk gestoorde, crossdressende Joe Letz (o.a. Combichrist) zijn de levende stripfiguren die hun meester van begeleiding voorzien.
Hoewel veel van de songs met reperterende metalgitaren en industriële elektronica heel vertrouwd in de oren klinken, is de muziek geen schim van wat Lindemann met Rammstein maakt. Daarvoor mist zijn solowerk vooral de catchy uptempo beats, pakkende melodielijnen en grappige kwinkslagen die zijn vaste band zo succesvol maken. Met sterke live-uitvoeringen van Sport Frei, Altes Fleisch en Ich Hasse Kindern (allen van het dit jaar uitgebrachte Zunge), brengt hij iets van die frivoliteit naar de avond terug, maar heel subtiel gebeurt dat niet.
Ondertussen bekruipt ons regelmatig het gevoel dat Lindemann & co lang niet alles live spelen. Daarvoor is bijvoorbeeld het contrast tussen de geluidsbrij in nummers als Allesfresser of Schweiss en de loepzuivere, maar tamelijk platte tango van Tanzlehrerin (‘Ich hab den Schwanz wieder drin, in meiner Tanzlehrerin…’) net even te groot. Bovendien zien we de band, met de paaldansende toetseniste Brynn Route in een hoofdrol, soms capriolen uithalen die niet altijd met de muziek synchroon lopen.
Een kniesoor die daarop let, want onderhoudend is het wel. Uiteraard eist Till Lindemann alle aandacht op. In een show die zonder pyro-effecten niet de strakke regie van een Rammstein-draaiboek hoeft te volgen, lijkt Lindemann iets meer zichzelf. Zo zoekt hij vaker oogcontact met het publiek en ziet zijn presentatie er minder ingestudeerd uit. Lindemann werkt hard, smijt met microfoons, trapt standaards van het podium en spuugt met water. Maar een praatje met zijn fans zit er nog steeds niet in. Dát zou pas echt schokkend zijn.
Geholpen door de soms in your face beelden op het videoscherm, verpakt de shockmeister zijn confronterende thema’s in een vorm waarbij de boodschap ondergeschikt lijkt en, vaker, gewoon ontbreekt. Je vraagt je daarbij continu af of hij zichzelf nou heel erg serieus neemt, of misschien juist helemaal niet. Till Lindemann speelt vooral een karikatuur van Till Lindemann. En de bariton baat dat heel professioneel uit. Hij schmiert en fascineert zoals alleen hij dat kan.
Ondertussen verdwijnen er tijdens Allesfresser weer taarten in het publiek en bij Prostitution zijn de paaldanseressen (nu met een maatje en flink wat kleding minder) terug. Maar zodra drummer Letz in een tamelijk verontrustende verschijning achter de kit vandaan komt en tampons uit zijn kont trekt of aan het begin van de Fish On / Übers Meer / Knebel-medley een vis uit zijn achterste laat verwijderen, gaat Lindemann’s show in banaliteit zelfs even over de schreef.
De zaal weet kennelijk wat het kan verwachten en ziet het gelaten aan. Hoe hard er ook op het podium wordt gewerkt, gedanst, gespuugd, gevist en gesmeten, zelden hebben we bij een concert van dit kaliber na afloop van ieder nummer zulke matte reacties gehoord. Want in een moordend tempo halen de grauwe eenheidsriffs, het maniakaal drumgebeuk en een weinig subtiele mix alle nuance uit de muziek. En slaan zo alle emoties dood. Wat overblijft, is een pretentieus beukend metalfeest waar je niet warm of koud van wordt. Met alle gimmicks, grappen en grollen hoef je je geen moment te vervelen. Maar oprecht ontroeren of verbinden? Daar doet Till Lindemann niet aan.
Gezien: 31 oktober 2025 in Ziggo Dome, Amsterdam
Fotografie: Tiffany Peters