Er zijn weinig Britse bands die zo hardnekkig blijven bestaan als The Charlatans. Ooit waren ze het product van een Madchester-vergissing: te laat voor de explosie van The Stone Roses en Happy Mondays en te vroeg voor Britpop. Met debuut Some Friendly (1990) stonden ze zomaar in de voorste linie van de Britse indiescene. Sindsdien bouwen Tim Burgess en Martin Blunt gestaag aan een oeuvre dat inmiddels dertien studioalbums telt, waarvan drie de Britse nummer 1-positie bereikten.
Onderweg verloren ze toetsenist Rob Collins en drummer Jon Brookes, maar de motor bleef niettemin draaien. Acht jaar na Different Days keert de band terug naar de Rockfield Studios, waar het verleden nog in de muren hangt en flarden van Hammond-akkoorden als stofdeeltjes rondzweven. Precies dertig jaar geleden realiseerden ze hier hun kroonstuk Tellin’ Stories. De meegezonden biografie bij album nummer veertien rept over hauntology en psychogeography – grote woorden voor wat voelt als een spook dat niet verjaagd wil worden.
Het verleden weegt weliswaar, maar drukt niet. We Are Love is lichtvoetig en melodieus en wordt opgetild door Burgess’ hardnekkige optimisme en een stem die al 35 jaar weigert ouder te worden. We vergeven hem zijn totaal voorspelbare teksten (‘My glass half empty / Yours half full’) en de uitgekauwde rijmschema’s. Deze zijn stevig ingepakt met zonnige akkoorden, rinkelende gitaren en roadmovie-refreinen. We Are Love is een ontwapenende bevestiging van iets wat altijd al doorging. Soms is blijven de ultieme kunstvorm.