Niet moeilijk om te snappen waarom Een Huis Vol (NPO1) zo populair is. Grote gezinnen spreken tot de verbeelding. Vroeger was het een katholiek ideaal, en zonder anticonceptie een natuurlijk gegeven. Eén op de vijf kinderen ging dood, dus het was ook verstandig. Nu is het een persoonlijke keuze en een fascinerende zeldzaamheid.

Het ziet er zo gezellig en saamhorig uit. Vooral als ze met zijn allen op de hoekbank zitten – al die benen.  Je bent nooit alleen. Tegelijk is het een schrikbeeld. Je raakt al half overspannen als je ernaar kijkt. Hoe doen die ouders het? Hoe zit het met geld, logistiek en energie? De ouders lijken onverminderd levenslustig en opgewekt. Zou ik ook doen als er een cameraploeg in de hoek staat.

Om al die drukte goed in beeld te brengen, moet je traag monteren, met veel herhalingen. Anders is het niet te volgen. Het reguliere programma volgt drie gezinnen per seizoen – dat is nog te doen. Maar in Een Huis Vol Herinneringen gaat de turbo erop en duizelt het me al na vijf minuten.

In deze jubileumeditie keren de makers terug naar de grote gezinnen die de afgelopen twintig seizoenen meededen, en laten ze terugkijken naar fragmenten van weleer. De gezinnen worden niet afzonderlijk behandeld, maar via thema’s: opstaan (moeizaam), tandenpoetsen (veel tandenborstels), zwangerschapstest, geboorte, verbouwing. Iedere halve minuut komt er een ander gezin langs, zodat ze al snel niet meer uit elkaar te halen zijn.

Wat je van zo’n terugkeerprogramma vooral wil weten: hoe gaat het nu met de gezinnen? Maar daar is helaas geen tijd voor. Je ziet ze weer samen op de bank zitten, de kinderen zijn groot geworden, de ouders ouder. Sommigen hebben kleinkinderen. Maar ze komen nauwelijks aan het woord.

Kinderleed

Na dit warme bad aan kindervreugd gaan we het kinderverdriet in met Niet Klein te Krijgen (NPO1). Presentator Jurre Geluk spreekt in dit realityprogramma met vijf kinderen die een levensbedreigende ziekte hebben, meestal kanker. Je zal het maar hebben, maar dan met kinderen. Moeilijk om deze nachtmerrie voor iedere ouder onder ogen te zien. Je ziet die vrolijke, lieve, levenslustige kinderen gebukt gaan onder hun ziekte. Tegelijk lijken ze zo wijs, gelijkmatig, in control.

De 13-jarige Luca  heeft botkanker en krijgt een nieuwe knie. Een grotere amputatie was veiliger geweest, maar dan kon hij niet meer autocrossen. Hij was al een keer Nederlands kampioen. Omdat trappenlopen moeilijk gaat, zit hij op de kamer van zijn zus onder een poster van de kleine zeemeermin. Jurre haalt voor hem de PSV-vlag en gewonnen bekers van zijn eigen kamer. Ontroerend om Luca te zien met zijn beste vriend Quinn. Toen Luca kaal werd van de chemo, liet Quinn zich ook kaal scheren. En ze leken al zo op elkaar.

De 10-jarige Mila zet vrolijke filmpjes online waarin ze dansjes doet met de verpleegkundigen. Jurre treft haar echter middenin een zware chemokuur. Het kleine bleke hoofd steekt af tegen een dikke badstof hoodie met rode hartjes. Ze doet haar best maar hoofdpijn trekt haar naar beneden. En het gezin had het al niet makkelijk: gevlucht voor de oorlog in Oekraïne, gescheiden, moeder woont met de kinderen in een opvanghuis. Benieuwd hoe het verder gaat met de beminnelijke Mila. Hoewel ik dat eigenlijk al weet.

Geef cadeau

Deel

Mail de redactie

NIEUW: Geef dit artikel cadeau
Als NRC-abonnee kun je elke maand 10 artikelen cadeau geven aan iemand zonder NRC-abonnement. De ontvanger kan het artikel direct lezen, zonder betaalmuur.