•
Gisteren
•
leestijd 3 minuten
•
960 keer bekeken
•
bewaren
Marketing expert bij PUM in Den Haag, had hiervoor internationale rollen bij Philips Healthcare en Dell Technologies
Persoon volgen
Nu D66 de Tweede Kamerverkiezingen heeft gewonnen, zal het hopelijk niet lang meer duren voordat Nederland eindelijk de Palestijnse staat gaat erkennen. Polen, Zweden en IJsland hadden Palestina al voor 7 oktober erkend. In mei 2024 is deze erkenning door Spanje, Ierland, Noorwegen en Slovenië bevestigd, en tijdens de 80ste sessie van de United Nations General Assembly (UNGA) in september 2025 hebben Frankrijk, Australië, Luxembourg, Portugal, het Verenigd Koninkrijk, Canada, Andorra en Malta het ook gedaan. Zo tekent zich een diplomatieke verschuiving af binnen de Westerse landen die niet alleen moreel geladen is, maar ook strategisch betekenisvol. Toch rijst bij al deze diplomatieke stappen de onvermijdelijke vraag: hoe zou een Palestijnse staat er dan moeten uitzien?
Minder dan 3% over voor Palestina
Op dit moment bezet Israël meer dan 55% van Gaza, 100% van Oost-Jeruzalem en 82% van de Westelijke Jordaanoever (gebieden B en C onder de Oslo-akkoorden). Wat overblijft voor de Palestijnen is minder dan 3% van het oorspronkelijke Palestina toen het voor 1917 onder het Ottomaanse Rijk viel. En dat terwijl de bevolking tussen Joden en Palestijnen vrijwel gelijk verdeeld is. Ongeveer 7,4 miljoen Joden tegenover 7,0 miljoen Palestijnen, waarvan 1,6 miljoen in Israël, 2,2 miljoen in Gaza, 2,9 miljoen op de Westelijke Jordaanoever en zo’n 300.000 in Oost-Jeruzalem.
Het VN-verdelingsplan van 1947 dat 55% van het land aan de Joodse bevolking toekende (VN-resolutie 181), is vandaag niet meer realistisch, maar op zijn minst zou Israël moeten terugkeren naar de grenzen van voor de Zesdaagse Oorlog van 1967. Dat zou de Palestijnen 22% van hun oorspronkelijke thuisland teruggeven, hetgeen in principe inhoudt dat het Israëlische leger zich volledig moet terugtrekken uit Gaza en de Westelijke Jordaanoever, en dat Israël moet afzien van de annexatie van Oost-Jeruzalem. De Joodse bewoners die in de loop der jaren in die Palestijnse gebieden zijn gaan wonen, zouden dan kunnen kiezen tussen verhuizen naar Israël of Palestijnse burgers worden van Joodse afkomst, een symbool van gedeeld burgerschap en wederzijdse erkenning.
Éénstaatoplossing
Er zijn ook steeds meer voorstanders van een éénstaatoplossing, waarin het Groot-Israël als een democratische staat zou functioneren. In zo’n binationale staat zouden alle burgers gelijke rechten genieten, ongeacht hun religie of afkomst, of ze nu Joods, Christelijk, Druze, Moslim of atheïstisch zijn. Een staat die Joden overal ter wereld het Israëlische staatsburgerschap blijft aanbieden via de “Law of Return”, de wet die hen het recht geeft zich in Israël te vestigen en automatisch burger te worden. En dus ook een staat die de vele Palestijnse vluchtelingen eindelijk de mogelijkheid moet geven om gebruik te maken van het “Right of Return”, het recht van Palestijnen om terug te keren naar het land van herkomst dat zij of hun families na 1948 hebben verloren. Vrees is natuurlijk dat het land politiek al snel een pro-Palestijnse koers zou inslaan, waardoor de Joodse gemeenschap het onderspit zou delven en minder invloed zou hebben op besluitvorming. Met meer dan 5,9 miljoen Palestijnse vluchtelingen geregistreerd bij UNRWA zou een dergelijke éénstaatoplossing al snel een onevenwichtige situatie creëren. Het opheffen van Israël wordt misschien gewenst door een groeiend aantal voorstanders, maar is volledig onhaalbaar, mede vanwege de historische erkenning en het feit dat het land lid is van de Verenigde Naties sinds 1949.
Groene Lijn met 22% voor Palestina
Een twee-statenoplossing langs de Groene Lijn van 1967 is uiteindelijk de meest gunstige oplossing. Israël voor de Joden en de huidige bewoners, en Palestina voor alle Palestijnen en andere inwoners die nu in die gebieden wonen. Dit klinkt misschien idealistisch, zeker in het licht van het 20-stappenplan en Israël’s ambitie om de Westelijke Jordaanoever te annexeren, maar een dergelijke splitsing herinnert me aan mijn laatste bezoek aan Israël in 2020 waar ik als kunstliefhebber verschillende kunstenaars heb ontmoet die de Palestijnse staat ook steunen. Israël heeft geen lange kunstgeschiedenis en veel hedendaagse kunstenaars richten zich op thema’s van nationale identiteit, met name binnen de Groene Lijn, zoals geïllustreerd door het hier getoonde schilderij van David Reeb (website). De weg ernaartoe zal nog jaren vergen, maar uiteindelijk is de enige duurzame uitweg het oprichten van een Palestijnse staat binnen de grenzen van de Groene Lijn van 1967. Waar een weg is, is er hoop – ook voor de Palestijnen!
