Een donkere, intense, bij momenten verpletterende blackmetalsymfonie. Dat vat zeer kort samen waar Phoenix Mortis, het derde album voor het Vlaamse Nyrak, voor staat. Hoewel dit op vijf jaar tijd album nummer drie is voor deze heren, is dit mijn eerste kennismaking met deze band. Zoals ik altijd doe, zette ik dit album op zonder vooraf info opgezocht te hebben of singles te beluisteren, en beste lezer, wat werd ik van mijn sokken geblazen. Met het einde van het jaar stilaan in zicht zorg ik er maar best voor dat ik nog een plekje op mijn eindejaarslijstje voorzie voor dit pareltje. 

In 2021 aanvankelijk als studioproject opgericht door Nevel (die we kennen van Gotmoor) werd in 2022 debuutalbum Malvs op de wereld losgelaten en overigens niet onaardig ontvangen door collega Joris. Tegen 2024 was Nyrak uitgegroeid tot een volwaardige band en zag Devourer Of All het levenslicht. Eerder dit jaar volgde alweer de EP Faceless Tyrant, en wel opgenomen in het Dolby Atmos formaat. Dolby Atmos is een technologie die verdergaat dan gewoon surround-geluid door elementen niet enkel rondom de luisteraar te situeren maar ook van boven te laten komen (de films van de voorbije jaren gebruiken deze technologie). Inderdaad, niet evident om dit als extreme metalband te doen, en het toont de vooruitstrevendheid en ambities van deze band wel aan. Hulde trouwens om de muziekpromo in cd-geluidskwaliteit te bezorgen; dat mag zeker ook gezegd worden. 

Maar terug naar Phoenix Mortis dat werkelijk al je aandacht verdient. Met een zwaar, intens, symfonisch geluid, dat meer dan eens aan Septicflesh doet denken, brengt Nyrak een apocalyptisch geluid naar je huiskamer. Hoewel de gebrachte boodschap op zich niet apocalyptisch is; kijk naar de titels van album en nummers en je stelt vast dat we een reis gaan maken doorheen een mythologisch landschap. Het gaat niet over het einde der tijden, maar over hoe dood en vernietiging zowat een voorwaarde zijn om de nodige transformatie te kunnen doormaken. Rest dan natuurlijk nog de vraag: transformatie tot wat?

Opener Leviathan knalt na een halve minuut aan mysterieuze geluiden (zet dat volume toch maar niet té veel open of die tinnitus zal echt niet meer beteren) op verpletterende wijze mijn speakers uit. Verstikkende chaos, een vol en somber geluid, aangevuurd door een in-druk-wek-ken-de ritmesectie, ruimtelijke leads en een smerig (licht overstuurd?) klinkende strot; ik weet even niet waar ik eerst moet kijken. Lichte dissonantie wordt vermengd met gevoel en het is volop genieten terwijl de pletwals verder raast. Na drie en een halve minuut wordt even gas teruggenomen maar met een geweldige impact die de dreiging opschroeft. Na een paar keer luisteren ben je zo “Doom! Doom!” aan het meeschreeuwen. De buren worden er alvast niet blijer om. 

Promethean Fire begint een pak toegankelijker, denk richting Dimmu Borgir uit de beginjaren. Hier laat Nevel horen dat hij de lyrics op een prachtige manier kan plaatsen in de cadans van het muziekstuk, dat melancholie en bijna een vorm van plagerigheid in zich draagt. Dit gaat over in een passage waar de overgave van afspat. Magistraal. Floods Of Gilgamesh begint met aangename sfeerpartijen over eenvoudige power chords en gaat daarna helemaal los met meer typisch Scandinavische, hoge tremeloleads. Opnieuw schiet door mijn hoofd hoe geschift de drums klinken; soms midden in de herhaling van een riff wijzigt het patroon, van blast beats naar dubbele bass rolls en terug, en wat meer progressieve off beats ertussenin, gewoon maar omdat het even kan. Misschien wat luid in de mix, maar dat draagt dan weer bij tot dat regelmatig opduikende oppressieve gevoel dat goed bij de sfeer van de muziek past. Petje af, nederige buiging en verder knallen maar.

De afwisseling en de combinatie van drukkende, chaotische, dissonante stukken en passages waar het gevoel meer regeert, zorgen ervoor dat Phoenix Mortis heel wat verschillende schakeringen kent, en dat toch binnen één geheel. Het is er donker en duister, zwaar en verstikkend, maar dan even goed weer emotioneel bevrijdend. Je blijft van de eerste tot de laatste minuut ondergedompeld in de donkere symfonie die Nyrak gecomponeerd heeft. 

Ik kan deze bespreking niet afronden voordat ik de afsluitende trilogie Phoenix Mortis nog wat eer bewijs. Na een gevoel- en sfeervol begin blaast In This Void je zonder noemenswaardige waarschuwing (nog maar eens) omver. Wat je hoort is somber, melancholisch, orkestraal, woest, zowel wanhopig als hoopvol, hypnotiserend. Dergelijke muziek moet je weliswaar vanaf het begin horen om de evolutie in de melodie mee te hebben, maar toch verwijs ik naar een concreet moment: de passage vanaf minuut één en vijfenvijftig seconden grijpt me telkens weer bij de keel. Meesterlijk majestueus, en toch boordevol de gevoelens die ik al schetste.

Deel twee, Requiem, zorgt gedurende de eerste seconden voor een religieus sfeertje om dat meteen uit te wissen door middel van één van de meest compromisloze, progressieve partijen van het hele album, met een brutale intensiteit die altijd opnieuw aangetrokken wordt, hiermee het lyrische concept reflecterend van de noodzakelijke vernietiging, het afscheid, voordat er sprake kan zijn van wedergeboorte. Iets voorbij halfweg kan je even, werkelijk maar even, ademhalen tijdens meer harmonieuze akkoorden, en na een korte break zijn we alweer vertrokken. Het korte adem-moment keert ter afsluiting van het nummer terug; leeggewrongen blijf je achter. 

Als je denkt dat Ashes To Flesh dan de glorieuze verlossing van de wedergeboorte zal weerspiegelen, komt je naar mijn gevoel toch van een behoorlijk koude kermis thuis. Mij geeft het vooral de indruk van gebalde pijn. Naar het einde toe lijkt de muziek dan toch naar dat glorieuze om te buigen, maar dit duurt waarlijk niet lang. Op het moment van dit schrijven beschik ik niet over de teksten van de nummers, maar de wedergeboorte lijkt meer potentie voor nog meer destructie in zich te dragen dan dat het een teken zou zijn van hoop dat het dit keer beter zou gaan… De feniks kan altijd wel weer herboren worden, maar moet daarvoor altijd wel eerst het sterven ondergaan. Hoewel die allerlaatste noten cleane gitaar misschien toch dat éne glimmertje hoop in zich dragen. 

Zo heel veel nieuwe muziek passeert er bij mij de laatst tijd niet meer, ook al is het maar door tijdsgebrek. Maar gotmoordomme, wat een knalschijf, en wat ben ik blij dat ik hiervoor de tijd genomen heb. Phoenix Mortis kan ik niet genoeg aanbevelen. Ga mee met Nyrak doorheen de donkerste krochten van dood en wedergeboorte, dompel je onder in al die donkere maar ook andere gevoelens, en vind dat glimmertje van hoop.

Score:

90/100

Label:

Void Wanderer Productions, 2025

Tracklisting:

  1. Leviathan
  2. Promethean Fire
  3. Floods Of Gilgamesh
  4. Die Verwandlung
  5. In The Halls Of The Aesir
  6. Phoenix Mortis I: In This Void
  7. Phoenix Mortis II: Requiem
  8. Phoenix Mortis III: Ashes To Flesh

Line-up:

  • Guy ‘Nevel’ Van Nieuwenhove – Bas
  • Lukas Risbourg – Vocalen, gitaar
  • Sven Van Laere – Gitaar
  • Bram Veldeman – Drum

Links: