Het leven kan hard en rauw zijn. Hoe vaak nemen we een dak boven ons hoofd, eten, drinken, zorg, familie of vrienden niet als vanzelfsprekend? Voor velen is dat geen realiteit. Zij missen deze basisbehoeften en leven in omstandigheden waarin rust, stabiliteit en toekomstperspectief ontbreken. Financiële problemen, conflicten, echtscheidingen, huiselijk geweld, verslaving of psychische problemen liggen daar vaak aan ten grondslag … soms eindigt dat op straat. In die harde realiteit ontstaan verhalen – van daklozen, maar ook van buurtbewoners, migranten, straatartiesten, straatcoaches, wijkagenten en winkeliers – die tonen hoe mensen de straat beleven: vol uitdagingen, veerkracht, solidariteit en dromen, maar ook armoede, verlies en eenzaamheid. Verhalen van de straat die een stem geven aan wat anders wellicht onopgemerkt zou blijven.
Precies dat vormt het uitgangspunt voor Omnium Gatherum op hun nieuwe album May The Bridges We Burn Light The Way. Het inmiddels tiende album van de band uit Kotka (Finland) is – en dat is een primeur voor het vijftal – een conceptalbum met een losse insteek. In plaats van een doorlopende verhaallijn, zoals bij een boek of film, koos de band voor een thematische benadering: ‘stories of the street’. De nummers vertellen verhalen gebaseerd op de ervaringen van dromers, demonen, leugenaars en zwervers. Zo gaat Walking Ghost Phase over verslaving en de daaruit voortkomende wanhoop, weerspiegelt The Darkest City de chaos van de moderne wereld, en vormt Ignite The Flame een warm pleidooi voor broederschap en rebellie.
Waar op het vorige album album Origin (2021) ingetogenheid en een dromeriger geluid de boventoon voerden, keert Omnium Gatherum nu – iets wat zich op de EP Slasher (2023) al aangekondigde – volledig terug naar de karakteristieke eigenschappen die de band zo kenmerken. Op May The Bridges We Burn Light The Way legt het vijftal opnieuw de nadruk op waar het in uitblinkt: het schrijven van meeslepende melodielijnen die zich in je gehoorkanalen nestelen om zich daar voor lange tijd te vestigen. Album nummer tien staat dan ook vol met moderne, melodieuze death metal vol meeslepende, prachtige gitaarlijnen, aanstekelijke melodieën, bedwelmende keyboards (The Darkest City), venijnige riffs (Ignite The Flame), schroeiend soleerwerk (Barricades) en refreinen die blijven hangen (My Pain, The Last Hero, Walking Ghost Phase). De diepe, krachtige vocalen snijden dwars het geheel maar schakelen net zo makkelijk over naar meer melodieuze passages, waardoor de nummers – hoe toegankelijk ze soms ook zijn – hun rauwe intensiteit nergens verliezen. Met het herpakken van hun eigen geluid heeft de band hoorbaar aan energie, levendigheid en vlotheid gewonnen.
Zonder de andere instrumenten tekort te doen, lijkt het keyboard dit keer boven zichzelf uit te stijgen. Het is sowieso een bepalend onderdeel van het geluid van Omnium Gatherum, omdat het een unieke, sfeerrijke dimensie toevoegt aan de muziek. Op meerdere nummers – zoals The Last Hero en Walking Ghost Phase (waren die gang vocalen nu echt nodig?) – is het opvallend prominent aanwezig, wat bijdraagt aan het toegankelijkere en vaak opgewekter klinkende karakter van het album. In nummers als The Darkest City en Ignite The Flame krijgt het keyboard bovendien extra ruimte om het geluid te kleuren, juist doordat er niet direct een gitaarlijn overheen wordt gelegd. Hierdoor treedt het instrument nadrukkelijker op de voorgrond en bepaalt het in hoge mate de sfeer. In combinatie met de speelse melodieën en de vele tempowisselingen levert dat twee bijzonder meeslepende, opvallende nummers op.
Zoals de traditie bij Omnium Gatherum voorschrijft, bevat ook dit album weer een instrumentaal nummer – of beter gezegd: twee. Zowel het openings- en titelnummer als het afsluitende Road Closed Ahead zijn volledig vrij van vocalen. May The Bridges We Burn Light The Way blijkt een zeer attractieve, speelse opmaat voor het album te zijn. Was het alleen iets logischer geweest om deze frisse introductie naadloos te laten overvloeien in My Pain? Nu ontbreekt elke verbinding en voelt het nummer wat geïsoleerd aan – een euvel dat vaker op het album de kop opsteekt. Als iemand mij kan uitleggen wat die vijftien seconden gitaarspel betekenen, die, na twee tellen doodse stilte, plots aan het einde van The Darkest City opduiken (op de albumversie ervan, niet in de video), dan hoor ik het graag. Weet je wat het gezegde mosterd na de maaltijd betekent? Nou, dat dus.
De herwonnen levendigheid geeft Omnium Gatherum in vergelijking met het vorige album duidelijk meer kleur op de wangen. Het staat de band niet alleen uitstekend, het voelt ook nog eens volkomen natuurlijk aan. Liefhebbers van opgewekte, melodieuze death metal kunnen reikhalzend uitkijken naar May The Bridges We Burn Light The Way. Maar eerlijk gezegd: jullie wisten natuurlijk allang dat er nieuw werk van Omnium Gatherum onderweg was en de kans is groot dat het album al lang in de pre-order staat. Goed nieuws: de band stelt niet teleur en levert precies wat je ervan verwacht.
Score:
80/100
Label:
Century Media Records, 2025
Tracklisting:
- May the Bridges We Burn Light the Way
- My Pain
- The Last Hero
- The Darkest City
- Walking Ghost Phase
- Ignite the Flame
- Streets of Rage
- Barricades
- Road Closed Ahead
Line-up:
- Jukka Pelkonen – Vocalen
- Markus Vanhala – Gitaar, harmonieuze vocalen
- Aapo Koivisto – Keyboards
- Mikko Kivistö – Basgitaar, harmonieuze vocalen
- Atte Pesonen – Drums
Links: