•
Vandaag
•
leestijd 2 minuten
•
407 keer bekeken
•
bewaren
Als chroniqueur van het alledaags Nederlandsche leven deed je je geweldig gelden middels documentaires als ‘Pretpark Nederland’ en ‘Hollands welvaren’. Met ‘Ramses’ ving je ook nog eens onze grootste zanger en een onvergelijkbaar tijdsbeeld in een drama-serie. Kortom, een cinematografische stem die ons deed horen. Nu een voorstel vanuit je publiek voor een nieuw magnum opus.
Voor één keer werp ik, geheel onbaatzuchtig, jou en Hilversum een idee in de schoot. (Toegegeven, geheel uit eigen belang omdat ik die productie zo graag gerealiseerd zou zien). De pitch: Simon Carmiggelt was, en ís, een cultureel/literair fenomeen dat zijn gelijke niet kent. Het oeuvre, de korte films daarop gebaseerd en de speelfilm (Vroeger kon je lachen) zijn een voldongen feit. Nu verdient die man eindelijk een (biografisch-) eerbetoon in de vorm van een drama-serie die hem ook voor volgende generaties in leven zal houden.
Een bewogen portret dat niet alleen de man maar vooral ook zijn tijd zal duiden. Die niet meer bestaande werkelijkheid maar nog altijd pijler onder de samenleving van vandaag. Een tijd waarin saamhorigheid en menselijkheid de boventoon voerden. Waarden waarnaar men terug verlangt en die millenials wellicht wezensvreemd doch paradijselijk zullen voorkomen. De nieuwe omroepstrategieën richten zich vooral op dat nieuwe publiek dat hunkert naar oude waarden in nieuwe zakken.
Beste Michiel, doe er je voordeel mee! Men is formatmoe en idee-arm, dit schot voor de boeg gun ik jou als geen ander. Plak nog zo’n prachtig hoofdstuk aan je (tv-)filmcarrière en laat ons nog eens genieten van Carmiggelt’s opmerkingsgave in de Amsterdamse setting van zijn dagen (Wellicht zelfs doorsneden met bestaand materiaal van de korte ‘Kronkel-verfilmingen van Otto Jongerius uit de jaren ’70’, dat scheelt weer een stukje budget).
In de woorden van, nog steeds, prins der dichters, A. Roland Holst aan Carmiggelt bij diens 50e verjaardag:“Ons lot niet slechts te dulden, maar ’t in mist en drek en al waar geen ooit weg in wist. Ook in de poversten nooit te kleineeren ‘k leerde ’t van jou, groot miniaturist”.
Er is kortweg geen reden te verzinnen Carmiggelt’s werk niet wederom aan het papier te onttrekken en doen verfilmen als ware het de dag waarop hij ze opschreef. Zelfs in een moderne setting en tijdsgewricht zullen zijn miniatuurtjes overeind blijven en nieuwe generaties doen betoveren.
Mocht men het hoofd breken over een mogelijke casting, zie die ene kop vol onbegrensde mogelijkheden. In de woorden van de Meester: “Als ik u mag raden..”, denk aan een Kasper van Kooten in de rol van de middelbare Simon. Eigenlijk meer een wenk.