Come together! Niet right now, maar in 2028: dan verschijnt de biopic over The Beatles. Vijfenvijftig jaar na het uiteenvallen van de band zijn we de documentaires wel een beetje zat en is het tijd voor een film. Regisseur Sam Mendes heeft ons zelfs vier stuks beloofd, voor elke Beatle één, met daarin Harris Dickinson (John), Paul Mescal (Paul), Joseph Quinn (George) en Barry Keoghan (Ringo) als de Fab Four. Wie weet heeft Mendes zoveel lol in dit megaproject dat hij ook nog een deel voor de Vijfde Beatle maakt.
Wat is het toch met al die biopics over muzieklegendes de laatste jaren? In 2018 verscheen Bohemian Rhapsody, over het wel en vooral het wee van Queen-frontman Freddie Mercury. Een jaar later was Elton John aan de beurt met Rocketman. In 2022 draaide Elvis in de bioscoop, afgelopen jaar Bob Marley: One Love en A Complete Unknown, over Bob Dylan. En sinds eind vorige maand kunnen we naar Springsteen: Deliver Me from Nowhere. Het lijkt erop dat menig filmregisseur tegenwoordig even de platencollectie erbij pakt voor inspiratie. Een artiestenleven leent zich natuurlijk prima voor een film: iemand wil iets (muzikant worden) en heeft successen (albums, fans, optredens), maar ook tegenslagen (irritante managers, drugsverslaving, aids). Ook een voordeel: je kan lekker veel minuten van zo’n film met muziek opvullen.
Maar misschien is er nog wel een verklaring voor al die films over muzikale helden. Er zijn nou eenmaal ontzettend veel jonge, mannelijke acteurs met momentum, de een nog populairder dan de ander. Voor de hierboven genoemde Dickinson, Mescal, Quinn en Keoghan en ook Austin Butler (Elvis), Jeremy Allen White (Bruce Springsteen) en Timothée Chalamet (Bob Dylan) lijkt het feit dat ze een ster mogen spelen een bevestiging van hun eigen (prille) sterrendom. Het werkt goed, die opgestapelde populariteit. Je kijkt naar een jonge, succesvolle acteur die een jonge, succesvolle artiest speelt – een soort explosie van star quality op het scherm.
In de comments op YouTube is er intussen vrijwel alleen maar kritiek op de casting van de Beatles-biopic. De acteurs zouden ‘not enough’ of ‘not at all’ op Paul, John, George en Ringo lijken. Wie gaat @jeromebrown918, @arthurthelegend1497 en @randomdude8340 vertellen dat er zoiets als grime bestaat? En dat het nogal kinderachtig is om te verwachten dat acteurs precies lijken op degenen die ze portretteren. Dan moet je maar naar een platenhoes gaan staren, of zelf een mooie film in elkaar knutselen met AI.
Terwijl mannen die al geboren waren toen The White Album uitkwam zich boos maakten, ging bij jonge vrouwen juist de vlag uit. ‘The Beatles Biopics Will Star All Our Internet Boyfriends’, kirde de Amerikaanse Elle. ‘Hello, Hello! Meet the Sexy Beatles’, kopte Vulture. ‘In 2028, the Fab Four will become 21st-century hot. Like iPhone face, cold-brew coffee hot.’ Beatlemania, maar nu nog gekker.
Minder aandacht was er toen Sony Pictures afgelopen week bekendmaakte welke actrices de partners van The Beatles zullen spelen (zelf even opzoeken, ik blijf niet aan de gang!). Priscilla (die van Elvis) kreeg tenminste haar eigen, door Sofia Coppola geregisseerde biopic, die bovendien beter was dan het kitscherige portret van haar ex-man. Wat films over vrouwelijke artiesten betreft: daar valt nog heel wat terrein te winnen. Back To Black (2024), over het leven van Amy Winehouse, kreeg matige kritieken. De opnames voor Who’s That Girl, met Julia Garner als Madonna, worden al vier jaar uitgesteld, vermoedelijk omdat Madonna de hele boel zelf wil schrijven en regisseren.
De kans is groot dat we eerst nog een film over een mannelijke muzieksensatie voorgeschoteld krijgen. Nu Paul, John, George, Ringo, Freddie, Bruce, Elton, Elvis, Bob en Bob aan de beurt zijn geweest laat het zich wel raden wie de volgende is. Jullie hoorden het hier het eerst: Finn Wolfhard (die knul van Stranger Things) zal Mick Jagger vertolken in Beast of Burden, mits Mick er niet zelf met de hoofdrol vandoor gaat.
Tessa Sparreboom is neerlandicus.
Geef cadeau
Deel
Mail de redactie
NIEUW: Geef dit artikel cadeau
Als NRC-abonnee kun je elke maand 10 artikelen cadeau geven aan iemand zonder NRC-abonnement. De ontvanger kan het artikel direct lezen, zonder betaalmuur.