Verzet, het komt op ontelbaar verschillende manieren voorbij in het programma van Le Guess Who?. Als geen ander lijkt het grote vraagteken in het blokkenschema van vandaag dat te omarmen: Los Thuthanaka. Het project van de Amerikaans-Boliviaanse Chuquimamani-Condori, en diens broer Joshua Chuquimia Crampton, schopt met compromisloze queermuziek genadeloos tegen het kolonialisme aan. Afgelopen jaar scoorden ze een kleine culthit met hun titelloze debuut (onder meer een 9,3 op Pitchfork!) en live bestaat het uit enkel twee keytars, een gitaar en een tafel vol mixers en samplepads. Met oorverdovende verknipte Latijns-Amerikaanse ritmes (met vage adlibs die je ook hoort in Braziliaanse funk), vette gitaarriffs en repetitieve nummers die moeiteloos de tien minuten aantikken, heeft het een heel hoog feverdream-gehalte. You love it or you hate it, zoals te zien aan de enthousiast dansende mensen en een hele hoop die de overprikkeling na vijf minuten voor gezien houden.
Zullen die laatsten dan onderweg gaan naar WAS? Die club in het Werkspoorkwartier wordt vanavond gecureerd door de avontuurlijke dj en producer gyrofield, met een lineup die de randjes van de dansvloer verzet. Bekend om zijn genre-sprongen en intense sets, mixt Objekt breakbeat, tech house, acid en dubstep continu in elkaar: zolang er maar spanning te vinden is. Ambient drum ‘n bass veteraan Calibre biedt wat nodige ademruimte met een warmere sound, en introduceert vanaf track één dancehall- en dub-elementen. gyrofield sluit zelf af en maakt er helemaal een dollemansrit van, waar iedereen op een ander tempo lijkt te dansen. Trippy elektronica, van bijvoorbeeld Donato Dozzy, wordt prima afgewisseld met Japanse popremixes en ongebruikelijke percussie met robotachtige vocalen. Dat fietsritje naar het industrieterrein is het meer dan waard.
Toch loont het avontuur niet altijd. Zo staan we eerder op de avond zomaar voor de deur van een volle EKKO, waar volgens de gelukkigen die wél binnen staan de Amerikaans-Arabische postpunkband Prostitute geweldig staat te spelen. Dat moet haast wel want er gaat letterlijk niemand weg. Nieuwsgierigheid pakt de andere keer beter uit: geen zin om weer in een lange rij al die roltrappen in de Tivoli af te dalen voor de klassieke soul met hiphopsample-spirit van Adrian Younge? Dan loop je even de Hertz binnen, zo tegen een hoogtepunt aan. Iedereen is al opgestaan van zijn stoel in die statische zaal en gaat helemaal los op de percussie en zang van het Afro-Braziliaanse Rode de Santo. Met z’n vijven op een rijtje kijken ze met grote verbazing het enthousiaste publiek toe.