Dubbel zo doods, dubbel zo brutaal, dubbel zo vernuftig. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar met een nieuwe, langverwachte, snoeiharde plaat, die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Deze keer gaan redacteur MaartenO (favoriete genre: metalcore/deathcore) en Michiel Hoogkamer (favoriete genres: van Prince tot Napalm Death en alles daartussen en misschien zelfs daarbuiten) aan de haal met New Gods, New Masters, ‘de nieuwe’ van de technische deathmetalformatie Revocation. De plaat ziet het licht via Metal Blade Records.
New Gods, New Masters is plaat nummer negen uit de discografie van het uit Boston afkomstige Revocation dat opgericht werd in 2006. Het betreft een conceptplaat met als rode draad de ontwikkeling van kunstmatige intelligentie en de impact die deze heeft op de mensheid. Ten opzichte van Netherheaven (2022) hebben we inmiddels te maken gekregen met wijzigingen in de line-up: bassist Alex Weber (Malignancy, ex-Obscura) en gitarist Harry Lannon (ex-Cognitive) zijn bij de band gekomen, basgitarist Brett Bamberger is eruit gestapt. Daarnaast is de andere band van drummer Ash Pearson (3 Inches Of Blood) inmiddels ook weer actief, wat zeker tijdens het toeren de nodige uitdaging kan gaan opleveren voor Revocation. Enfin, op basis van de onderstaande vragen nemen we jullie mee in dit verse New Gods, New Masters!
Horen we grote verschillen ten opzichte van de laatste albums?
MaartenO: Niet tot nauwelijks. Eigenlijk alle nummers zitten weer boordevol met progressieve en technische gitaarpartijen, verrassende wendingen, tempowisselingen en in sommige gevallen wat gave breakdowns waarop we weer ouderwets kunnen headbangen. Met The All Seeing hebben we ook weer een (erg gaaf) instrumentaal nummer te pakken, zoals we inmiddels kennen van Revocation. Daarnaast bezit sterkhouder Dave Davidson een herkenbare strot en is zijn gitaarwerk inmiddels ook wel uit duizenden te herkennen. Echt verrassen doet de band in dat opzicht niet op New Gods, New Masters, maar dat wil niet zeggen dat de plaat geen gave wendingen bevat.
MichielH: Oei, dat is gelijk wel een puntje. In het verdere verleden vond ik het juist lastig om de band vast te pinnen op één geluid. Deathless vond ik wat meer in de (klassiekere) death metal geworteld, Empire Of The Obscene was op momenten dan weer wat moderner en in de breaks ook bruter, Great Is Our Sin pakte me op een of andere manier gewoon niet en het kosmische (vrij pure) techdeathwerk The Outer Ones blies me juist volledig weg. Die diversiteit kan natuurlijk ook een nadeel zijn, want wat is nu het echte bandgeluid? Welnu, dat probleem speelt op New Gods, New Masters alvast een stuk minder, want de plaat ligt behoorlijk in het verlengde van de voorganger. Ook hier komen we stevig wat deathcoreinvloeden en -passages tegen. Misschien nog wel belangrijker is dat alles tot ons komt in een vergelijkbaar geluid (dus met de nodige compressie). Niet heel vreemd, want ook nu werd Jens Bogren (werkte ook voor Paradise Lost, Kreator, Arch Enemy en vele anderen) voor de mix en mastering ingeschakeld. Het lijkt er een beetje op dat hier het gezegde “never change a winning team” ter harte is genomen. In het promopraatje wordt namelijk aangehaald dat recensenten Netherheaven de beste Revocation-plaat van de laatste tien jaar hebben genoemd. Oh, en net als op de vorige heeft David een aantal gasten de studio ingesleept voor een (puike) bijdrage, maar daar komen we vast nog op terug.
Is New Gods, New Masters dan geen grote herhalingsoefening geworden?
MaartenO: In de basis kun je dat wel stellen inderdaad. Toch zitten veel nummers weer zo vernuftig en gelaagd in elkaar, dat er totaal geen sprake is van iets zoals een ondergrens. Revocation musiceert op hoog niveau, levert al jarenlang constante kwaliteit en bovendien zijn de nummers niet met elkaar te vergelijken op basis van de voorgeschotelde variatie die we krijgen. Ondanks alle variatie en hoogstandjes, weet men alsnog niet te verzanden in té technisch geneuzel. Het tempo blijft er goed in zitten en de totale duur van het album (ongeveer 43 minuten) is ook precies goed.
MichielH: Ik denk dat ik Netherheaven misschien net niet vaak genoeg geluisterd heb om dat heel goed te kunnen beoordelen. Duidelijk is dat we hier de meer deathcore-achtige heipaalgitaaraanslagen (riffs zijn het op die momenten eigenlijk bijna niet) weer terughoren die mij in het algemeen toch wat minder liggen. Tegelijkertijd klinkt elk nummer geïnspireerd en is er steeds toch iets dat erboven uitspringt of je aandacht vraagt. Zo komen er in de eerste dertig seconden van opener New Gods, New Masters maar even drie genres (van deathcore via thrashy riffs naar pure techdeathfrivoliteiten) voorbij en als we de doorratelende drums de stempel black op durven plakken zelfs vier. Dan kan het basisgeluid van een plaat misschien wat bekend in de oren klinken, vervelen doet het natuurlijk in geen velden of wegen. Sowieso zijn de soms complexe, maar altijd gevoelvolle gitaarsolo’s van David daar veel te pakkend voor.
Welk nummer steekt er wat jou betreft met kop en schouders bovenuit?
MaartenO: De titelsong zit erg sterk in elkaar en bevat alle elementen die we graag willen horen van Revocation: een fraaie spanningsopbouw, sterke gitaarpartijen, lage growls van Davidson en het stuwende drumwerk van Pearson. Ook het jazzy-interlude middenin het nummer is heerlijk verwerkt en doet aan een Blood Incantation-achtige aanpak denken. Vervolgens pakt de band de draad weer op en sluit uptempo en met een headbangriff af, heerlijk! Dystopian Vermin is trouwens ook een beuker en zit erg lekker in elkaar, maar ik mag maar één keuze maken hé.
MichielH: Als Maarten die kiest (ook bij mij hoog op het lijstje), ga ik naar de volledig andere kant van de plaat: de slottrack Buried Epock. Een zeven en een halve minuut durende afwisseling van vliedende wervelwinden en loodzware zenuwinzinkingen. Die laatste krijgen vorm in de vervreemdende passage die de rol van refrein toebedeeld heeft gekregen. Onaardse lang uitgerekte lettergrepen slepen je mee de vernieling in totdat David het rabiaat overneemt en bevestigt wat we al vreesden: alles moet dood. De break is loodzwaar maar swingend en beitelt een vastberaden grimas op je gezicht. Dit kunnen we aan! De gitaartierelantijnen die volgen zijn mooi, de tremolobursts kort en scherp, waarna een fraaie toonladderriff vol melodie de boel weer in beweging zet op weg naar onze “demise” in de vorm van een finale van uitstervende rateldrums en een jankende gitaar die in de stille nevel verdwijnt.
Het album kent vier gastbijdrages: Travis Ryan van Cattle Decapitation in Confines Of Infinity, Gilad Hekselman in The All Seeing, Jonny Davy (Job For A Cowboy) in Cronenberged en Luc Lemay van Gorguts tijdens afsluiter Buried Epoch. Welke smaakt het beste vinden jullie?
MaartenO: Gastbijdrages komen we bij genoeg bands tegen, maar bijdrages die ook daadwerkelijk iets toevoegen zijn een ander verhaal natuurlijk. Hier gaat het in alle gevallen om waardevol input, maar het gemene stemgeluid van Jonny Davy tijdens het meer downtempo eindstuk van Cronenberged is wel erg goed gedaan. Daarnaast toch ook respect voor de bijdrage van Gilad Hekselman, de jazzmuzikant die ‘gewoon’ een solo geeft in het instrumentale en toch al sterke The All Seeing.
MichielH: Tsja, ik ga me nu wel volledig aansluiten bij Maarten. Jonny Davy is ingeschakeld om stem te geven aan een gemuteerde gruwel die ontsnapt uit een onderzoekscentrum en doet dat met verve en volledige verachting voor de mensheid. Licht theatraal misschien, maar ook om het koud van te krijgen. Bij The All Seeing, de instrumentale mathematische “madness” vol djenty piepjes en scherpe stoppen, is het bijzonder fraai om te horen hoe een jazzmuzikant het genre aanpakt en door fraai geïmproviseerde lijnen laat horen waar jazz en techdeath elkaar raken en waar zij nog naar elkaar kunnen toegroeien.
Zijn er ook kritische kanttekeningen te plaatsen bij dit album?
MaartenO: Eigenlijk niet. De plaat kent een vette productie die in handen was van Jens Bogren, heeft weer passend en mooi artwork meegekregen, maar het allerbelangrijkste: bevat gewoon wéér goede, technische death metal. Na de eerste twee luisterbeurten was ik nog niet zo enthousiast, maar gaandeweg ontpopt het album zich en merk je dat er ook weer veel groeiparels op staan die nou eenmaal meerdere luisterbeurten vergen.
MichielH: Voor een oude man die in 1989 de wereld van de death metal ging verkennen met een picture disc van Leprosy (nog steeds in het bezit, maar wat klinkt die nu slecht), toch wel. Ik zou wel met wat minder compressie toekunnen en het corestampen wat vaker willen verruilen voor mooi uitgewerkte riffs (zoals de solo’s vaak wel tot in de puntjes zijn verfijnd). Maar als moderne metalplaat staat dit natuurlijk gewoon als een huis.
Waar plaatsen jullie dit New Gods, New Masters in de discografie van Revocation?
MaartenO: Ik vond de voorganger nét even wat giftiger en die plaat is voor mij tot op heden ook de favoriet van Revocation, maar New Gods, New Masters doet er niet superveel voor onder. Dit album komt voor mij in de persoonlijke top drie en mag gaan strijden met The Outer Ones om plek twee. Gewoon weer een erg degelijke plaat krijgen we hier voor ons kiezen!
MichielH: Gelet op mijn eerdere antwoorden zal het niet verrassen. Ik zet The Outer Ones nog steeds op een voetstuk wegens dat zeer fraaie kosmische techdeathgevoel dat die plaat ademt. Dan volgt voor mij Deathless. Na die twee vind ik het moeilijk om nog een volgorde aan te brengen, maar New Gods, New Masters zou mijn top vijf wel halen, vooral door het fraaie gitaarwerk van Davidson. Of dat goddelijk of meesterlijk is, laat ik aan jullie.
Score MaartenO: 84
Score MichielH: 82
Score:
83/100
Label:
Metal Blade Records, 2025
Tracklisting:
- New Gods, New Masters
- Sarcophagi Of The Soul
- Confines Of Infinity
- Dystopian Vermin
- Despiritualized
- The All Seeing
- Data Corpse
- Cronenberged
- Buried Epoch
Line-up:
- Dave Davidson: Vocalen, Gitaar
- Harry Lannon: Gitaar
- Alex Weber: Basgitaar
- Ash Pearson: Drums
Links: