De bromance tussen acteurs Glen Powell (1988) en Tom Cruise (1962) houdt de sensatiepers flink bezig. Cruise vroeg Powell „persoonlijk” om in Top Gun: Maverick te spelen. Cruise verscheen met een bak popcorn naast Powell bij de première van Twisters! Cruise leerde Powell twee uur lang filmisch rennen en hoe „niet te sterven” tijdens stunts voor The Running Man, deze week in de bioscoop. Als Cruise mocht kiezen, zou Powell zijn meest iconische hoofdrol in de Mission Impossible-reeks overnemen. Glen Powell: de erfgenaam van Tom Cruise.
Inderdaad hebben weinig acteurs meer succes in een post-pandemisch Hollywood. Na zijn doorbraak als arrogante vechtpiloot naast Cruise in Top Gun: Maverick revitaliseerde Powell in 2023 (grootdeels naakt) de romantische komedie (Anyone but You), speelde hij zijn eerste echte hoofdrol in actiekomedie Hit Man, maakte hij Twisters tot een verrassend groot financieel succes, als arrogante, maar toch sympathieke tornado-chaser.
Vanaf deze week speelt Powell in zijn grootste uitdaging tot nu toe: The Running Man. Powell (1988) is één van de voormannen van een nieuwe generatie filmsterren. Nu superhelden uit de mode zijn en het sterrenkwartet ‘de Chrisses’ (Pine, Pratt, Evans en Hemsworth) te rimpelig wordt voor Gen Z, is een nieuwe lichting dertigers aan de beurt. En naast de verfijnden (Timothée Chalamet), smeulenden (Michael B. Jordan) en getroebleerden (Jacob Elordi, Austin Butler), is Powell de lolligste, meest Amerikaanse garantie voor een popcornavond.
Achtergrondmacho
Powell had als tiener al Hollywoodsucces. Na opgevallen te zijn in jeugdtheater in geboorteplaats Austin (Texas), werd hij gecast als „jongen met lange vingers” in Spy Kids 3. Twee jaar later speelde hij een overreden krantenjongen in The Wendel Baker Story – hij oefende met zijn moeder op een parkeerplaats. En in 2006 castte mede-Texaan Richard Linklater (Boyhood) hem in Fastfood Nation – het begin van een innige samenwerking.
Het was Denzel Washington die hem overtuigde acteren „serieus te proberen”, nadat Powell in diens film The Great Debaters (2007) speelde. Washington bracht hem in contact met Ed Limato, een kingmaker in Hollywood, impresario van Mel Gibson, Richard Gere, Kevin Costner. Maar twee jaar later stierf Limato al aan een longemfyseem. En belandde Powell in vrije val. Zijn eerste agentschap ontsloeg hem. Hij „had geluk als hij een rol kreeg als lijk in een misdaadprogramma”, werd hem verteld.
Het werd iets vergelijkbaars: achtergrondmacho. Powell speelde advocaten, foute vriendjes, drugsdealers: dat paste wel bij zijn pestkoppenkop en zwemmerslijf. Een arrogante Wallstreet-bankier om wie geen kijker treurt als Batman-schurk Bane in The Dark Knight Rises hem bij de nek grijpt. Een wandelende boksbal van Sylvester Stallone geriatrische actie in The Expandables 3. Hij bleef een ijverige student; er zijn talloze anekdotes over Powell die zijn beroemde tegenspelers vraagt hoe je het ‘maakt’ in Hollywood.
Misschien had hij die jaren nodig: met wat rimpels zag hij er minder studentikoos uit, ruiger, meer leading men. In 2015 begon hij op te vallen. Aanvankelijk in horrorserie Scream Queens, waar hij als seksverslaafde student het bed deelde met Jamie Lee Curtis – hij werd teruggevraagd voor seizoen twee. En daarna in romantische komedie Set it Up (2018). Hollywood zag eindelijk een ster in hem. Al was het pas na de pandemie, met Top Gun Maverick, dat Glen Powell echt beroemd werd.
Richard Linklater begrijpt het best hoe hij Powell moet inzetten. Ze werkten vier keer samen, en voor zijn eerste hoofdrol, Hitman in 2024, schreven ze het scenario samen. Als filosofieprofessor die de politie helpt door zich te vermommen als huurmoordenaar, speelde Powell al zijn talenten: jolige komedie, romantiek en actie – zoals Cruise doet Powell zijn eigen stunts. Op zijn best is Powell cocky maar quirky: arrogant, knap op een irritante manier, maar benaderbaar en jolig als oudere broer. Een kruising tussen Jack Black en het type barbecue-hippie dat Matthew McConaughey (ook ontdekt door Linklater) vaak speelde.
Powell wil niet zozeer een acteur zijn, maar een ster. „Acteur die serieus willen zijn, doen het fout”, zei hij in The New York Times. Hij begrijpt dat je in het moderne Hollywood ook buiten de film moet doorspelen in podcasts, interviews, TikToks. Voor zijn dood vertelde impresario Ed Liman hem „keer op keer” dat een filmster iemand is „met wie mannen een biertje willen drinken – leuk, niet bedreigend – en wie vrouwen willen daten en voorstellen aan hun ouders.”
Dat is de man die Powell op promotietoer uitdraagt. Hij neemt zijn handtashondje Brisket (borststuk, op z’n Texaans) mee naar interviews. Ploft op de bank bij influencers alsof hij hun beste vriend is. En begrijpt hoe je viraal moet gaan met een naaktscène of een wild verhaal. Bij podcast Therapuss vertelde hij over de keer dat zijn zus op Tinder-date ging met een kannibaal.
Hij komt authentiek over, zelfs als we weten dat het niet echt is – omdat hij zich totaal niet schaamt voor zijn zelfpromotie. Zo bleek afgelopen jaar dat hij en Sydney Sweeney openbaar flirtten en geruchten over een affaire oppookte om hun romantische komedie Anyone but You te verkopen. Het kostte Powell zijn driejarige relatie; ex Gigi Paris zei dat de pr-campagne haar „voor gek zette”. „Uiteindelijk kwam het erop neer dat werk op één stond”.
Ben (Powell) en Elton (Michael Cera) op de vlucht in een huis vol valstrikken.
Foto Ross Ferguson
Zoom in
Redford
In een Trumpiaans Hollywood heeft Powell momentum: nuchter, wit, Southern en wars van intellectuele pretenties. Hij pakt elke rol die hem de publieksfavoriet kan maken. Er staan zeker zes projecten op stapel, waaronder naar verluidt films van regisseurs Barry Jenkins, Ron Howard, J.J. Abrams en Judd Apatow. En een serie-versie van Butch Cassidy and the Sundance Kid, met Powell in de Robert Redford-rol.
The Running Man is Powells grootste uitdaging tot nu toe. Kan hij een 110-miljoen-kostende remake van een cultfilm uit de jaren tachtig winstgevend maken? En kan hij een film echt dragen? Powell heeft zijn beperkingen. Grappend boeven slachten? Naakt abseilen van een hotelgevel? Niemand doet het beter. Maar hij moet in die film ook „de meeste boze man op aarde” zijn. Daar schiet hij tekort: hij blijft de jolige vader die een standje probeert te geven. De nieuwe Tom Cruise? Dan moet je toch meer dan olijk zijn; kunnen razen en huilen.
Recensie
The Running Man. Regie: Edgar Wright. Met: Glen Powell, Josh Brolin, Colman Domingo. Lengte: 133 minuten.
De originele Running Man was een campy cultfilm met Arnold Schwarzenegger. Gesitueerd in een verre toekomst die er onmogelijk méér als de jaren tachtig uit had kunnen zien. De plot toonde ook een toekomstbeeld dat erg bij de jaren tachtig paste: Amerika was vervallen tot fascistische, geweldsminnende dictatuur, geobsedeerd met brute spelshows om het volk te pacificeren. De populairste was The Running Man, waarin misdadigers in een cyberpunk-arena mochten vechten voor hun vrijheid.
Voor zijn remake verplaatst Edgar Wright het verhaal naar de 21ste eeuw. The Running Man is nu een realityshow, waarin berooide arbeiders zichzelf vrijwillig dertig dagen door heel fascistisch Amerika laten opjagen voor miljoenen „New Dollars”. Ben je na een maand niet dood? Dan kun je éíndelijk weg uit de sloppen: griepmedicijnen voor je dochter kopen.
De film hapt als een puppy naar AI en sociale media, maar The Running Man is vooral een vehikel voor de creatiefste actiescènes die je dit jaar hebt gezien, van een naakt hotelgevecht tot een huis vol Home-Alone-achtige valstrikken. Het duurt wat lang en de film wordt wat warrig tegen het einde. Maar er is genoeg om je bezig te houden in deze wereld vol wrede verloedering en komische details. Is dat een portret van Arnold Schwarzenegger op de dollar?
Geef cadeau
Deel
Mail de redactie
NIEUW: Geef dit artikel cadeau
Als NRC-abonnee kun je elke maand 10 artikelen cadeau geven aan iemand zonder NRC-abonnement. De ontvanger kan het artikel direct lezen, zonder betaalmuur.