•
Gisteren
•
leestijd 4 minuten
•
2250 keer bekeken
•
bewaren
Alle lucht verdwijnt in de ruimte. De dj mag naar huis. Op 29 oktober verschijnen de uitslagen van de Tweede Kamerverkiezing als tranen op een flikkerend scherm. Een verlies van vijf zetels. In Rotterdam kunnen de GL-PvdA’ers het niet geloven. Ze houden maar twintig zetels over.
Na het schokkende nieuws spreekt Frans Timmermans zijn aanhang toe: “We zijn er niet in geslaagd. Ik bedoel: ik ben er niet in geslaagd om voldoende mensen te overtuigen om ons hun stem te geven. Het is tijd om een stapje terug te doen en de leiding van onze beweging over te dragen naar de volgende generatie. De dag dat wij de grootste van Nederland worden is niet vandaag, maar die dag komt nog. Daar heb ik alle vertrouwen in.” De leider van de linkse wolk verlaat de politieke arena als een uitgeputte gladiator.
Hoe wint links het vertrouwen van de kiezer terug? En wie is die volgende generatie dan? Gaat de volgende generatie het onder leiding van Jesse Klaver weer proberen met kalmte, betrouwbaarheid, moedige keuzes, en een doordacht verkiezingsprogramma waarin alle euro’s achter de verste komma kloppen? Of gebeurt dat met de glimlach van Rob Jetten, TikTokvideo’s en slogans die rijmen als sinterklaasgedichten? Roepen de Nederlandse varianten vanYes, we can nog altijd de goede vibes op bij de blije kiezer? Of valt die kiezer toch weer voor het oude vertrouwde doemdenken van populisten met Twitteraccounts? Nu links bij elkaar opgeteld dertig zetels overhoudt, moet GL-PvdA afvragen hoe de neerwaartse trend te keren. Een trend waar links al bijna twintig jaar in verkeert.
Gaat het nog om wat politieke partijen in het verleden hebben gepresteerd? Hoe komt links los van het elite-imago dat effectief is aangesmeerd door rechtse vandalen? Symbolisch werd dat ene moment tijdens het lijsttrekkersdebat van SBS6. Daar was ze: Cindy, die in armoede leeft. Ze vraagt aan de lijsttrekkers wanneer het minimumloon omhoog gaat en het eigen risico omlaag. “Ik ben chronisch ziek en betaal 385 euro elk jaar weer. Ik kan het niet betalen met alleen mijn uitkering. En velen met mij.”
Timmermans reageert: “Met ons verkiezingsprogramma, dat is doorgerekend door het CBS, kunnen we de armoede in vier jaar tijd halveren.” Cindy antwoordt deemoedig: “Ik kan niet wachten. Het moet nu! Het is om te janken hoeveel mensen in armoede leven.”
Als de wolf van Roodkapje staat de heer Wilders te gluren, wachtend op dit moment. “Weet u wat het is? U staat hier met een wachtgeld van 15.000 euro per maand. Die vrouw kan 385 euro niet betalen. Zij kan niet wachten, zij moet het geld nu hebben.”
Geen doorgerekende verkiezingsprogramma’s voor Cindy. Zij is aan het overleven en wil weer menselijke waardigheid zien in de politiek. Pieter Omtzigt liet zien dat beleid nooit en te nimmer mag verharden tot regels, cijfers en bureauladerapporten. Hij gaf het verminkte gezicht van de vermalen burger weer een stem, met Groningen en de kindertoeslagenaffaire. Maar ook hij redde het uiteindelijk niet. In de politiek van vandaag en gisteren draait het om bureaucratie, de menselijke maat is verdwenen.
Waar was links al die tijd, om aandacht, barmhartigheid en empathie te bieden in het beleid van de overheid? Waar zijn de woorden van Marga Klompé, oud minister van de Katholieke Volkspartij en niet die van GL-PvdA, gebleven? “In elke begroting moet er plaats blijven voor het bloemetje.” Toen haar ambtenaren vroegen of een bloemetje en een krant ook horen bij de Bijstandswet, zei ze: “Ach ja, een bloemetje op tafel hoort erbij.” Haar woorden lijken allang vergeten, maar haar geest leeft nog in wat links ooit was: menswaardigheid, empathie, warmte.
Waar blijft de echte oppositie, de oppositie die het systeem aanvalt voor een groenere en rechtvaardigere toekomst? Links moet weer zijn maatpakken omruilen voor een schep en een kruiwagen. Links moet de problemen bij de burgers wegscheppen. Links moet opnieuw de taal van de straat spreken. Moet links werkelijk blijven meebuigen met macht en militair vertoon, terwijl we weten wie er de rekening betaalt? Is dat de arme Cindy? Nee. Het bloemetje van Marga Klompé moet een kleurrijke bos bloemen worden, die elke burger op tafel mag en kan zetten. Onze verzorgingsstaat mag niet verbouwd worden, met een ondoordringbaar hek ervoor voor de meest kwetsbaren.
Sinds de historische verpulvering van de PvdA in 2017 draait links nog altijd aan de verkeerde knoppen van de politieke draaitafel. De oude nummers over solidariteit krijgen het publiek nog maar stijfjes in beweging.
Waar blijven de nieuwe platen van vernieuwing? De oude dj draait al twee jaar de zelfde boodschap: het is tijd voor solidariteit! Maar als de dj steeds dezelfde platen blijft draaien, mag hij vroeg of laat toch weer naar huis.
Welke tracks dient de volgende generatie wél te draaien om weer een nummer 1-hit te scoren? Dat is de vraag die we eerst eens moeten beantwoorden.