Geschreven door JohannesV op 11-11-2025 om 18:50.
Wat er toch in die grond zit, Joost mag het weten. Finland staat voor mij synoniem met rust, kalmte, natuur en natuurlijk de sauna. Allemaal zaken die je kunnen helpen innerlijke rust te vinden. Als het daar allemaal zo sereen is, met innerlijke zen-niveau’s op enorme hoogtes, hoe is het dan mogelijk dat er zo liederlijk veel brute metalbands uit dat land komen? Lastig dat te snappen toch?
Maar, is dat een probleem? Als ik zie hoe enorm veel goede bands dit land al heeft geproduceerdj dan lijkt het me niet. En ook de nieuwe plaat van de band die we vandaag gaan bespreken lijkt ook een veelbelovend product te worden. Niet gek trouwens; het debuutalbum Conduit van het Finse Proscription heeft me behoorlijk weten te overtuigen en zo ook platenbaas Matt Calvert van Dark Descent Records die deze mannen meteen oppikte. Zo komt deze LP, genaamd Desolate Divine, ook via dit label uit.
De vier leden zijn allemaal gelouterde muzikanten bij elkaar die hun sporen reeds hebben verdiend bij onder andere Lantern, Maveth en vele anderen. Deze introductie geeft natuurlijk ook direct een hint naar wat je te wachten staat op muzikaal vlak. De band brengt inderdaad vette death metal en hier en daar een knipoog naar bands als Immolation en Morbid Angel mag dan ook niet ontbreken. Tevens klinkt het ook wel wat moderner en hoor ik regelmatig invloeden van Sulphur Aeon terug. In negen nummers trachten de heren van proscription het indrukwekkende debuut te overtreffen.
Direct vanaf het eerste nummer knallen de mannen er vol op en mag er aan de intenties niet getwijfeld worden. Proscription komt niet langs om innerlijke rust te bewerkstelligen, nee, de band is uit op totale vernietiging van die rust. Met een massieve sound en het afvuren van solide riffs trappen ze op moorddadig tempo door. Die gruwelijke, diepe, edoch verstaanbare, grunt is de zwartgeblakerde kers op de taart. Ok dan. Helder. Boodschap is binnen en we zetten ons schrap voor wat er verder op ons af gaat komen.
Het tweede nummer, met de subtiele titel Bleed the Whore Again, kan ook niet anders dan een barrage aan geweld zijn. En uiteraard stelt Proscription ons niet teleur. Echter, wat genuanceerd dient te worden is dat we niet alleen lompe en snelle bruutheid te horen krijgen. Er is wel degelijk ruimte voor het brengen van goede en herkenbare riffs en halverwege gaan we behoorlijk terug in tempo en wordt het geheel wat grootser en imposanter. Het is een goed getimede break alvorens we snel naar het einde rennen. Immolation-vibes komen hier wel vrij sterk naar voren.
The Midnight God vangt aan met een statige ambiance en zodoende wordt er wel eer gedaan aan de titel. Alsof er een seance opgebouwd wordt. Er zitten erg goede ideeën in de song verweven en er wordt knap gevarieerd met tempo’s, echter kan ik me niet onttrekken aan het gevoel dat een en ander soms ook wat geforceerd overkomt. Af en toe lijkt het dat de riffs wat gecompliceerder worden gemaakt dan nodig. Gelukkig is dat een gevoel dat slechts sporadisch boven komt.
Tijdens Behold a Phosphorous Dawn horen we nu ook een andere ontwikkeling van de band. Naast de harde death metal verweven de mannen meer en meer episch aandoende elementen, zonder gebruik te maken van andere instrumenten. Andere toonhoogtes en tegendraadse melodielijnen worden ingebracht, waardoor de standaard aardig wordt opgevijzeld. Lange uithalen van de gitaristen op de achtergrond, terwijl de band op de voorgrond op volle vaart doorramt, waarna alles weer mooi samensmelt. Dit trucje herhalen ze een aantal keer en daarmee zetten ze zich toch wel apart op de kaart.
Dit is ook goed te horen tijdens de titelsong en op deze manier blijft de muziek afwisselend en de aandacht vasthouden. Met dit soort muziek kan het geheel wel eens uitdraaien op een lange zit en met 45 minuten op de klok is dit ook geen afraffelwerk. Zeker niet wanneer de band het spektakel afsluit met het geweldige The Great Deceiver. Een prachtig slotstuk waarin de band even alle trucs uit de kast mag halen die hij in zijn bezit heeft. Hard, snel, lomp, majestueus en langzaam maar zeker toewerkend naar een machtige apotheose, waar een fanatiek duellerend gitarenspel uitmondt in een gevoelig eind.
En dan toch komt naar goed Fins gebruik de poging om na al dit geweld een momentje van zen toe te voegen, middels het laatste instrumentale nummer waarin allerlei ambient-achtige geluiden worden gebracht. Ik krijg haast zin om de sauna in te duiken nu om de gehele luisterervaring compleet te maken. Dat doe ik echter niet; ik ga deze plaat gewoon nog een keer opzetten en me laten platwalsen door het geweld dat dit Desolate Divine ons biedt. Topplaat!
Score:
85/100
Label:
Dark Descent Records, 2025
Tracklisting:
- Gleam of the Morningstar
- Bleed the Whore Again
- Entreaty of the Very End
- The Midnight God
- Behold a Phosphorescent Dawn
- Heave Ho Ye Igneous Leviathan
- Desolate Divine
- The Great Deceiver
- Not but Dust
Line-up:
- Apep – Basgitaar
- M.K. – Drums
- Christbutcher – Vocalen, gitaar
- K.L. – Gitaar
Links: