In Hasselt hangen de doeken van Philip Bosmans in de prachtige Refugiegalerie van UHasselt. In Bree is zijn werk te zien in de Zeepziederij. Een thuismatch, want Bosmans groeide op in Opitter. Zijn expotitel in Bree knipoogt naar die roots: Straight outta Cauberg – een verwijzing naar hiphopcollectief N.W.A. en de Opitterse straat waar hij opgroeide.
© Philip Bosmans
We kenden Philip Bosmans vooral om zijn graffitiwerk en streetart. Dat doet hij nog af en toe, zegt hij, maar zijn focus ligt nu op schilderen. “Dat doe ik élke dag als ik terugkom van mijn werk. Muziekje op en voordat ik het weet is het middernacht en besef ik: morgen weer vroeg op om naar Ikea te gaan.” Daar werkt Bosmans als grafisch vormgever.
© Boumediene Belbachir
“Ik ging vroeger vaak skaten. Hier in Limburg, maar ook in Brussel, Rotterdam en Amsterdam. Zo leerde ik graffiti kennen.” Vanaf zijn achttiende ging hij zelf met de spuitbus aan de slag. Altijd legaal. “Ik ben veel te stressy om iets illegaals te doen. Een treinwagon bomben midden in de nacht: niks voor mij.”
Pure dieren
In zijn schildersdoeken, die hij sinds een jaar of acht maakt, kiest hij een nieuwe weg. Zijn doeken zijn vaak bevreemdende collages: lichamen in lichamen, frames in frames. En veel dieren: een hert, een vogel of een ijsbeer duiken op tussen opblaasbanden en deels abstracte vlakken.
“Ik heb eerst een beeld in mijn hoofd dat ik digitaal samenstel. Ik maak een collage van foto’s. Eens de compositie klopt, begin ik te schilderen. Dat het bevreemdend overkomt, hoor ik wel vaker. Ikzelf hou ook van ‘vreemde’ kunstwerken – dat is iets dat me aantrekt. Ik hou ervan als de interpretatie openblijft voor de kijker. Sommigen zien er een droom in, anderen vinden het misschien beangstigend, of net andersom: rustgevend.”
© Boumediene Belbachir
En die dieren in zijn composities? “Dieren zijn puur. Dieren starten geen oorlog, maar zijn gewoon chill. Maar ze zijn ook erg vergevingsgezind om te schilderen. Zeker vogels en vissen: die hebben geen armen of benen”, lacht hij. “Een menselijke figuur is veel moeilijker. Als daar iets niet klopt – aan een neus of ander lichaamsdeel – zal je dat heel snel zien.”
Borsten
Schilderen lijkt voor Bosmans ook een vorm van zichzelf blijven uitdagen. Want in zijn laatste reeks doeken schildert hij wél mensen: een aantal naaktportretten van vrouwen. “Tja, borsten hé, haha. Het klopt wel dat ik me technisch wil blijven uitdagen. Een ouder doek vernietigen: daar heb ik geen enkel probleem mee. Wat ik over tien jaar ga schilderen, dat zullen we nog wel zien, maar kunst is niet mijn hoofdverdienste. Dat is oké. Zo heb ik de vrijheid om te blijven doen wat ik zelf wil. Ikzelf ben mijn belangrijkste publiek.”
Zijn techniek is in ieder geval bijzonder sterk. De toon mag dat eerder surrealistisch aanvoelen, maar het is zeer realistisch geschilderd. “Ik hou meer van oude schilderkunst dan van abstracte, moderne kunst. Ik vind het belangrijk om metier te tonen: ik wil laten zien dat ik kán schilderen.”
© Boumediene Belbachir
Die liefde voor de oude meesters voel je ook in zijn werk. Soms doen bepaalde details denken aan Jeroen Bosch of aan de doeken van Vlaamse primitieven – de vouwen in de kledij, de glimmende parels of waterdruppels. “Als ik voor een schilderij van zo’n meester sta in het KMSKA of een ander museum, besef ik dat die kunstenaars van honderden jaren geleden eigenlijk nog altijd verder leven. Zijzelf zijn er niet meer, maar hun werk wel. Ik denk dat dat ook een drijfveer is waarom ik schilder: ik wil ook sporen nalaten, op een of andere manier.”
‘Crossing borders’, Philip Bosmans en Olav Brouwers, Galerie Refugiehuis Hasselt (weekends van 13 tot 17 uur) nog tot 23/11 en ‘Straight outta Cauberg’,’van 23/11 tot 15/2, Zeepziederij Bree. Info: www.philipbosmans.com