Regie: Osgood Perkins | Scenario: Nick Lepard | Cast: Tatiana Maslany (Liz), Rossif Sutherland (Malcolm), Birkett Turton (Darren), Eden Weiss (Minka), e.a. | Speelduur: 98 minuten | Jaar: 2025
In onze recensie van The Occupant werd vorige week opgemerkt dat het tegenwoordig verstandig is om trailers te mijden, omdat ze te veel van het verhaal verklappen. Toch zijn er uitzonderingen en filmmaker Osgood Perkins is daar een van. De promotie van zijn nieuwe film Keeper wijkt net zo sterk van de conventie als de film zelf. Dat is bewust: de film blijft lang een onheilspellend mysterie.
In de meeste films vindt na ongeveer dertig minuten een wending plaats: een keerpunt in het verhaal of een nieuwe motivatie voor een personage. In Keeper gebeurt dat ook, maar niet zoals verwacht. Eerst kabbelt alles rustig voort, totdat iets volslagen bizars zijn intrede doet en de film zijn bijzondere karakter geeft.
Liz en Malcolm zijn een jaar samen. Tijd voor een romantisch weekend in zijn afgelegen boshut. Liz’ beste vriendin vertrouwt Malcolm niet; ze denkt dat hij iets verzwijgt. Toch gaat Liz mee. In het huis voelt ze zich al snel ongemakkelijk. Er staat een taart in een doos met vieze vlekken en Malcolms arrogante neef duikt ongewenst op met een vage date. En dat is nog maar het begin van wat Liz te wachten staat.
De film opent met een montage van vrouwen door de decennia heen: verliefd, verloofd, samen, en uiteindelijk ongelukkig. Een korte cyclus van hoop en teleurstelling. De titel krijgt zo een dubbele lading. In Amerika betekent ‘(s)he’s a keeper’ dat iemand het waard is om te behouden, maar Keeper stelt die gedachte ter discussie. Is de ware wel écht de ware, of herhaalt de geschiedenis zich?
Osgood Perkins heeft een voorliefde voor onconventionele beelden en een ongrijpbare sfeer. In Keeper is dat geen stijlmiddel, maar een essentieel onderdeel van de beleving. De camera observeert op afstand, alsof de kijker stiekem meekijkt. Soms vanaf de achterbank van de auto, soms vanachter een deurpost. Dat versterkt het beklemmende gevoel van voyeurisme en maakt duidelijk: dit wordt geen gezellig weekend.
De vormgeving is doelbewust sober. Het houten interieur, Malcolms neutrale kleding, zelfs het beige vest dat hij Liz cadeau doet, alles ademt onderdrukking en schijnbare braafheid. Liz draagt daarentegen knalrood en valt uit de toon. Zij is de enige die niet in dit kleurloze universum past.
Tatiana Maslany is een geschenk in de rol van Liz. De Canadese brak door met Orphan Black waarin ze meerdere personages speelde, met totaal verschillende persoonlijkheden. Ook in Keeper toont ze op indrukwekkende wijze haar veelzijdigheid. Tegenover haar staat Rossif Sutherland, zoon van de onlangs overleden Donald Sutherland. Hij maakt van Malcolm een moeilijk te peilen man. Hij lijkt oprecht en verliefd, maar iets klopt er niet aan hem. Sutherland laat dat onbetrouwbare trekje subtiel doorschemeren.
Na het eerste half uur wordt Keeper steeds vreemder. Dat werkt briljant. Het tempo blijft kalm, terwijl de spanning en het mysterie toenemen. Perkins vertrouwt op de onheilspellende sfeer en bewaart de schrikmomenten voor het juiste moment. De horror is daardoor veel effectiever.
Wanneer de film uiteindelijk alles onthult, zakt de boel even in: de verklaring is te direct en kan de opgebouwde verwachtingen niet helemaal waarmaken. Maar Keeper laat daarna niet los. De film gaat verder en wordt nog raarder. Eén scène is zelfs zo vreemd dat je brein weigert te begrijpen wat het ziet.
De spanning, het mysterie, de sfeer, het acteerwerk en de bizarre vondsten maken van Keeper Osgood Perkins’ beste film tot nu toe. Ondanks zijn hoge werktempo voelt de film af en nooit overhaast. Het onderliggende thema verklappen we niet, maar het is krachtig en resoneert lang na. Een aanrader voor horrorfans, maar ook toegankelijk voor liefhebbers van zorgvuldig opgebouwde suspense met een vervreemdend en verontrustend randje.