“Het is nog steeds niet te bevatten”, zegt haar dochter nu tegen RTL Nieuws. “Ze stond nog zo vol in het leven.”

Vijftien keer bezocht Marianne Tenerife, vaak samen met haar moeder. Ze gingen dan naar Puerto de la Cruz, waar de oceaan ruig is en het landschap groener dan in het toeristische zuiden. Ook deze keer waren ze er voor twee weken. Later zou ook Mariannes jongste dochter nog aansluiten.

Puerto de la Cruz

Het noodlot sloeg vorig weekend toe. Die zaterdagmiddag scheen de zon volop aan een strakblauwe hemel. Marianne maakte een lange wandeling langs de kust, terwijl Jannetta en haar man door het stadje wandelden. Hij wilde terug naar het hotel, maar Jannetta wilde nog even verder naar de pier, de plek waar toeristen graag de opspattende golven bekijken.

* Jannetta is niet de echte naam van Mariannes moeder. Uit respect voor haar moeder wilde Marianne graag dat we haar bij die naam noemen in dit artikel.

Elders in het stadje, op het strand en bij andere zwemplekken, waren rode vlaggen en linten geplaatst als waarschuwing voor de ruwe zee. Maar het toegangshek naar de pier was open. Volgens Marianne wordt dat hek normaal gesloten bij gevaar.

“Daar vertrouw je dan op”, zegt ze. “En er stonden veel mensen, dus je denkt: dit mag gewoon. Mijn moeder zou daar nooit hebben gelopen als ze gewaarschuwd was.” Ze benadrukt ook dat er voor de pier golfbrekers liggen.

Where is my wife?

Terwijl zij en zo’n tien anderen over de pier liepen, sloeg opeens een enorme golf over de muur van de pier. De golf was zo enorm krachtig dat zowel Jannetta als haar man van de bovenste pier werden afgeslagen. Haar man kwam op de kade terecht, Jannetta werd de haven ingespoeld.

De man van Jannetta lag gewond en in shock op de kade. Toen hij langzaam bijkwam, riep hij wanhopig naar een voorbijganger die hem te hulp schoot: “Where is my wife?” Die wees naar beneden, waar omstanders mensen uit het water probeerden te halen.

Bekijk die beelden hier: Let op, ze kunnen als schokkend worden ervaren.

“In de media zijn berichten verschenen dat mijn moeder aan een hartaanval is overleden, maar dat klopt niet”, vertelt Marianne. “Ze kreeg zo’n klap dat ze overleed aan ernstig inwendig letsel. Ze had onder andere een gescheurde long, een scheur in haar hart en gebroken ribben. Ze is wel gereanimeerd, zelfs nog door de ambulancemedewerkers, maar eigenlijk had het geen zin meer. Ze is meteen overleden.”

Marianne werd gebeld door de partner van Jannetta dat er iets vreselijks was gebeurd, en dat ze direct naar de haven moest komen. “Toen ik aankwam, zag ik iemand de ambulance ingeschoven worden. Toen dacht ik: gelukkig, mam leeft nog. Maar toen ik dichterbij kwam, zag ik dat het om een man ging”, vertelt Marianne, terwijl ze het moment herleeft en haar tranen moet wegslikken.

Wit laken

Als ze uiteindelijk tussen alle mensen en gewonden door de partner van haar moeder herkent, ziet ze op de grond de schoenen van haar moeder onder een wit laken uitsteken. “Dan weet je het. Je komt in een regelrechte nachtmerrie terecht. Rechts van mij zat de man die ik vaak mijn vader noem, gewond omwikkeld met reddingsfolie. Bebloed, grauw en in shock. En links van mij mijn geliefde moeder, onder een wit laken.” 

Terwijl haar moeders partner naar een ambulance werd begeleid, twijfelde Marianne wat ze moest doen: “Ga ik met hem mee, of blijf ik bij mama?”

Ze koos ervoor bij haar moeder te blijven. “Ze lag daar helemaal alleen. Ik wilde haar zien, ongeacht wat ik zou aantreffen.” Marianne sloeg het laken terug. “Ze had een verwonding in haar gezicht en haar ogen waren open. Ze had zulke mooie blauwe ogen… dat was het eerste wat ik dacht.”

Terug naar Nederland

Daarna werd het laken weer over haar heen gelegd en mocht Marianne haar niet meer aanraken. “Ik heb daar zeker anderhalf uur gezeten.”

Jannetta werd onderzocht door een forensisch arts. Nadat dat dat was afgerond, werd ze overgebracht naar een forensisch instituut voor autopsie, daarna is ze overgebracht naar een Spaans uitvaartcentrum. Daarna zijn de papieren opgemaakt voor haar repatriëring.

Het lichaam van Jannetta wordt vandaag terug naar Nederland gevlogen.

Jannetta was volgens haar dochter iemand die midden in het leven stond. Ze wandelde veel, lette op haar gezondheid, bloeide op van tuinieren en bloemschikken. Met haar partner trok ze geregeld maandenlang rond in hun camper. “Ze zijn nog vier maanden in Marokko geweest. En ze wilden in januari weer vertrekken. Ze had nog zo veel plannen.”

De gedachte dat Jannetta op een plek was die ze liefhad, en gelukkig was, biedt Marianne enige troost. “We hadden een hechte band. En zij met mijn dochters. We missen haar verschrikkelijk. Maar dat ze gestorven is terwijl ze genoot van het leven… dat is het enige wat een beetje helpt.”