Regie: Kogonada | Scenario: Seth Reiss | Cast: Colin Farrell (David), Margot Robbie (Sarah), Phoebe Waller-Bridge (eigenaresse autoverhuurbedrijf), Kevin Kline (The Mechanic), Jodie-Turner Smith (GPS – stem), e.a. | Speelduur: 109 minuten | Jaar: 2025
De meeste mensen blikken pas terug op hun leven als de laatste uren zich aandienen. Zelden doet de kans zich voor om de balans op te maken als het leven nog in volle gang is. In gedachten laat het zich voorstellen, maar werkelijk terugkeren naar een moment uit het verleden zou pas echt bijzonder zijn. Misschien openbaart zich dan waarom relaties steeds strandden of hoe de ouderlijke band werkelijk was.
De Koreaanse filmmaker Joong-Eun Park, die zichzelf het pseudoniem Kogonada heeft aangemeten, geeft die verleidelijke gedachte van tastbaar terugblikken vorm in zijn derde speelfilm. Anders dan gebruikelijk schreef hij dit keer niet zelf het scenario. Het resultaat is een bizarre combinatie van deuren die naar andere werelden leiden à la Monsters Inc. en de surrealistische, magisch-realistische stijl die doet denken aan het oeuvre van Michel Gondry en de scenario’s van Charlie Kaufman.
Zonder dat ze het zelf beseffen, zijn de personages van Colin Farrell en Margot Robbie twee dolende zielen die elkaar voor het eerst ontmoeten op de bruiloft van gemeenschappelijke vrienden. Het lot laat ze in amper een dag veel tijd met elkaar doorbrengen. Voor de Amerikaans-Ierse David is de uitdaging voorbij zodra hij een vrouw voor zich wint. Sarah is een notoire vreemdganger die naar eigen zeggen altijd voor de helft gebonden en voor de andere helft vrij is.
Het plotmiddel dat de twee op een ‘big bold beautiful journey’ stuurt, is vooral gekunsteld. David moet naar die bruiloft, maar heeft een wielklem. Hij belandt bij een merkwaardig autoverhuurbedrijf waarvan de vloekende eigenaresse hem dwingt een GPS af te nemen. Die blijkt een eigen wil te hebben en stuurt David in de richting van Sarah. Samen krijgen ze opdrachten en een route voorgeschoteld. Bij elke etappe wacht een deur die in het niets lijkt uit te komen, maar hen terugvoert naar hun herinneringen.
Die herinneringen zijn wisselend van kwaliteit. Soms zijn ze luchtig, zoals Davids optreden in de middelbareschoolmusical of Sarahs favoriete kunstmuseum. Soms ontsporen ze volledig, zoals in het een café waar beiden plotseling tegenover hun ex-geliefden komen te zitten. De kroeg loopt geleidelijk leeg tot het viertal overblijft, waarna verwijten en onbegrijpelijke beweegredenen over tafel vliegen. Deze veelbelovende premisse faalt qua doeltreffende uitwerking.
Scenarist Seth Reiss lijkt regelmatig vast te lopen in de situaties en dialogen. Voor twee mensen die elkaar gaandeweg beter leren kennen en hun levens- en liefdesgeschiedenis delen, hebben ze elkaar soms bijzonder weinig te melden. Farrell en Robbie lijken dat zelf ook te merken, want de chemie spat niet bepaald van het scherm. Dat Reiss talent heeft bewees hij met de uitstekende culinaire thriller The Menu, maar met romantiek kan hij minder goed uit de voeten. De emotionele lading van Eternal Sunshine of the Spotless Mind blijft ver buiten bereik.
In A Big Bold Beautiful Journey lijkt het middel belangrijker dan het doel. Het is te prijzen dat de makers afgezaagde romantiek willen doorbreken met een vleugje fantasy, maar consequent is het niet. Naast de onhandige gesprekken slaat ook de symboliek, zoals de vele regenbuien, compleet dood. Zelfs de emotionele slotscènes, waarin David zich zijn eigen vader waant die zijn jongere zelf moed inspreekt, en Sarah weer een tienermeisje is dat haar overleden moeder terugziet, voelen geforceerd. Om nog maar te zwijgen van het zoetsappige Hollywood-einde.