•
Vandaag
•
leestijd 3 minuten
•
1559 keer bekeken
•
bewaren
Innovatiemakelaar en toezichthouder
Persoon volgen
In Den Haag geldt één onwrikbare wet: niet wat je zegt, maar wie je bent als je het zegt, bepaalt je lot. Wie “feeks” appt, vliegt eruit. Wie “functie elders” suggereert, blijft premier. En wie zijn bruiloft viert tijdens een lockdown? Die krijgt bloemen van de koning.
De affaire-Wijers had één les kunnen leren: slaap er een weekendje over. Maar bij D66 klapte de partijtop vrijdagmiddag al in de actiestand alsof het ging om een brandalarm op een gaswinningslocatie. Wat volgde was geen politieke inschatting, maar paniekvoetbal. En de paniek zat hem niet in wat er was gezegd, maar in de schaduw van wat er mogelijk gezegd zou kunnen zijn. Of erger: hoe het in de Telegraaf zou staan.
Want ja, zelfs de Telegraaf—niet bepaald mijn ochtendlectuur—wist de toon te zetten met de vileine typering van de partijtop als “de magere mannetjes van D66”. En het trieste is: de partijtop ging er glunderend in mee. Geen ruggengraat, geen strategisch besef, alleen angst voor de peiling van maandag.
En dat terwijl NRC – laat er geen misverstand over bestaan – zorgvuldig journalistiek werk levert. Ik heb geen enkele reden om te twijfelen aan hun integriteit of verslaggeving. Maar zelfs de beste krant bouwt soms een verhaal met net iets te veel suggestie, en net iets te weinig bewijs. Of zoals Domicela Heijmeriks het verwoordde: “De krant die onthult, velde ook het morele oordeel – zonder bewijs – en werd zo speler in plaats van scheidsrechter.”
Het pijnlijke is: D66 verwart het bedienen van de kiezers met het dienen van het landsbelang. De partij lijkt te denken dat wie kiezers naar de mond praat, automatisch het goede doet. Maar juist een partij die zich beroept op inhoud, democratische waarden en ratio zou beter moeten weten.
Die ratio had ook ingefluisterd: wacht tot maandag. Kijk naar het bewijs. Overweeg de bron. Maar nee, Wijers moest weg. Niet omdat hij zich diskwalificeerde, maar omdat anderen zijn woorden konden misbruiken.
En dus blijft de vraag hangen: wie wil er nog formateur worden namens D66? Welke capabele buitenstaander denkt niet twee keer na, nu duidelijk is dat je (politieke) loopbaan kan sneuvelen op een appje – terwijl anderen met grotere misstappen gewoon blijven zitten?
Het stinkt. Omdat het lek uit eigen kring kwam, maar niemand die vraag stelt. Omdat Kaag jarenlang kon worden gedehumaniseerd zonder dat iemand een grens trok, terwijl één onhandig woord van een loyale partijgenoot leidt tot publieke executie. Omdat het oordeel zwaarder woog dan het bewijs.
Als D66 had gehandeld met de wijsheid van maandag, dan had Wijers misschien gewoon doorgekund. Zoals Karremans nog altijd staatssecretaris is, ondanks zijn Nexperia-kamikaze. Maar die had blijkbaar wél de juiste beeldvorming. Of de juiste rugdekking.
Het wordt tijd dat de partijtop van D66 zich afvraagt of ze met deze reflexen wel het land durven en kunnen besturen. Want politiek is niet alleen campagne, het is karakter. Niet alleen kiezers bedienen, maar het geheel dienen.
En wat vinden de 26 gekozen volksvertegenwoordigers van D66 eigenlijk van dit alles? Ze kijken stilletjes toe. Terwijl hun partijgenoot, nog afgelopen donderdag, in de Kamer hun collega’s toesprak met de woorden:
“Tegelijkertijd hebben de gekozenen in een vertegenwoordigde democratie de verantwoordelijkheid meer te doen dan de opvattingen van hun kiezers te verwoorden. Zij dragen ook een verantwoordelijkheid voor het overkoepelende belang van Nederland.”
Inderdaad. Nu de praktijk nog.