Het mooie aan november is dat het licht dan iets gedimds heeft, alsof er verderop een vulkaan is uitgebarsten en je de wereld alleen nog maar door een filter van roetdeeltjes ziet. Ik houd van dit soort donkere dagen, al kan het lichtgebrek ook weer sombere herinneringen versterken.
Onlangs moest ik op controle. Er was iets in mij gevonden, aanvankelijk leek het slecht nieuws, gaandeweg bleek het mee te vallen. Ik ben, zoals dat dan wordt genoemd, schoon, maar alleen lichamelijk. Want juist toen ik soort van gezond werd verklaard, begon het in mijn geest te woekeren. Alle gedachten die ik vóór het verlossende bericht had, waren gericht op het houden van hoop en het opstellen van lijstjes van wat er allemaal moest gebeuren. Ik woog overlevingspercentages tegen elkaar af, bedacht magere plannen voor het geval dat ik niet dood zou gaan maar wel arbeidsongeschikt zou raken (gedachten die nachtmerriekerosine vormen voor een zelfstandige als ik) en was vooral bezig met de praktische kant. Theoretischer overwegingen, zoals wat het in existentiële zin zou betekenen om afhankelijk te worden of om zelfs afscheid te moeten nemen van dit leven, bleven daardoor op afstand.
En misschien zijn het deze dimlichtdagen, of dat ik halverwege november vorig jaar echt verlossend nieuws kreeg, maar het is alsof ik nu opeens alle griezelige en verdrietige overpeinzingen het hoofd moet bieden die ik eerder wist te onderdrukken door me vooral bezig te houden met regelwerk, lijstjes en noodscenario’s. Nu reservetijd is terug veranderd in tijd, lijkt er pas echt ruimte te zijn om stil te staan waar ik aan ontsnapte.
Warme chocolademelk
Dus ben ik maar veel aan het lopen, want ook al ziet het er vriendelijk uit, zo met die winterjas, die koddige wandelklompen, FC Twentemuts en een sjaal langer dan het Tapijt van Bayeux, vergis je niet. Al wandelend verandert je lichaam in een versnipperaar voor donkere gedachten, tot je van al die endorfines uiteindelijk aan niets anders meer kan denken dan aan warme chocolademelk. De mouwen opgestroopt om extra licht te vangen, snelwandelend langs de kades, met benen als generatoren en onderarmen als zonnepanelen.
Gistermiddag viel het me opeens op hoe hard ik mijn stappen op de aarde plaats. Haast alsof ik iets wil aanstampen, en nog harder denderde ik maar door. Herstellend van het feit dat ik weer veilig ben, snel ik de winter in, met elke pas proberend om te verwerken dat ik dit keer ben ontkomen.
Geef cadeau
Deel
Mail de redactie
NIEUW: Geef dit artikel cadeau
Als NRC-abonnee kun je elke maand 10 artikelen cadeau geven aan iemand zonder NRC-abonnement. De ontvanger kan het artikel direct lezen, zonder betaalmuur.