Dit is het dagelijkse commentaar van NRC. Het bevat
meningen, interpretaties en keuzes. Ze worden geschreven door een groep
redacteuren, geselecteerd door de hoofdredacteur. In de commentaren laat NRC zien waar het voor staat. Commentaren bieden de lezer een
handvat, een invalshoek, het is ‘eerste hulp’ bij het nieuws van de dag.

‘Sober en doelmatig’ was de eis van de Kamerbewoners voor de renovatie van het Binnenhof. ‘Duurder en ingewikkelder’ is wat zij krijgen. Maandag maakte demissionair minister van Volkshuisvesting Mona Keijzer (BBB) bekend dat de verbouwing van het complex, die in volle gang is, inmiddels geen 425 miljoen euro maar 2,7 miljard euro kost. De oplevering eind 2026 wordt er – hopelijk – een in de zomer van 2031.

Iedereen die thuis een keuken verbouwt of een dakkapel wil aanleggen weet: begroten is vooruitzien, er zijn altijd risico’s waarvoor je een buffer nodig hebt, en noodzakelijke investeringen kosten geld. Bouwvakkers zijn lastig te vinden, helemaal degenen die specialistisch werk moeten verrichten aan een monument. Het feit dat het aantal mensen dat verrotte balken kan vervangen ,,op twee handen” te tellen is, zoals een van hen vertelde tegen de NOS, zegt genoeg.

Tel daarbij in het geval van het Binnenhof op dat zowel middeleeuwse gebouwen worden gerenoveerd, met bijbehorende archeologische vondsten, als jarennegentigbouwsels waaruit asbest moet worden verwijderd. Dat de Hofvijver lek blijkt en waterschade heeft veroorzaakt. Dat jarenlang achterstallig onderhoud betekende dat het gebouwencomplex door de brandweer van Den Haag al enkele jaren niet meer als brandveilig werd beschouwd, en dat dát de reden voor de grootschalige verbouwing is. En dat de premier te lang draalde met vertrek, waardoor het Torentje en omringende gebouwen pas in augustus 2024 leeg waren waarna er echt kon worden begonnen.

De belangrijkste reden is echter dat met name Tweede Kamerleden onterecht huiverig waren om het imago te krijgen van geldverslinders. Een calvinistische inborst is prima, niet al te wilde eisen stellen ook.
Alleen gaat het hier om een complex van 90.000 vierkante meter, met daarop 65 gebouwen waaronder twintig monumenten. Waarbij bouwmateriaal deels door twee smalle zeventiende-eeuwse poorten heen moet. Zelfs de koetsen op Prinsjesdag hebben daar moeite mee.

Dit is bovendien niet zomaar een complex. Het Binnenhof is niet van de regering of het parlement, dit is het hart van de Nederlandse democratie.

De vergelijking met hoe het parlement niet alleen op het gebouw maar ook op de eigen rol beknibbelt, is makkelijk gemaakt. Al jaren klinkt de verzuchting dat de – steeds kleiner wordende – fracties te weinig mankracht hebben om het kabinet goed te controleren, zeker in vergelijking tot het ambtenarenapparaat waar ministers op kunnen leunen. Daarbij worden de Kamers geacht een steeds complexer wetgevingstraject te volgen, eigen ideeën en wetten te ontwikkelen, én het land in te gaan om het volk dat zij vertegenwoordigen te ontmoeten.

De portefeuilleverdeling van de nieuwe Tweede Kamer laat zien hoe nodig ondersteuning is. Hoe kan een driemansfractie zonder voldoende mankracht zich verdiepen in thema’s van woningbouw en stikstofcrisis tot migratie en klimaat? Controleren hoe het kabinet handelt bij Nexperia, Schiphol of de afhandeling van aardbevingsschade? De wens om inhoudelijk bezig te zijn, sneuvelt dan al te makkelijk voor debatten over de ophef du jour.

In het hoofdlijnenakkoord van het inmiddels demissionaire kabinet wordt beloofd dat de Tweede Kamer ,,meer ondersteuning op het gebied van wetgeving, analyse en onderzoek” krijgt. Middelen werden daarvoor niet vrijgemaakt. Maar het stutten van de democratie kost geld, of het nu om het parlementsgebouw of het parlementswerk gaat.

Geef cadeau

Deel

Mail de redactie

NIEUW: Geef dit artikel cadeau
Als NRC-abonnee kun je elke maand 10 artikelen cadeau geven aan iemand zonder NRC-abonnement. De ontvanger kan het artikel direct lezen, zonder betaalmuur.